Δρομολόγια: Ένα άβολο βράδυ στην Πολυτεχνειούπολη

Δρομολόγια: Ένα άβολο βράδυ στην Πολυτεχνειούπολη

Λίγο πριν από τις χειμερινές θερμοκρασίες στην Αττική, ένα νυχτερινό δρομολόγιο της τελευταίας στιγμής οδηγεί σε άβολες καταστάσεις και παρατηρήσεις στην Πολυτεχνειούπολη.

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ψιλόβροχο. Πρώτες σταγόνες. Οι θαμώνες των μισοάδειων μπαρ ζυγίζουν τον έξω κόσμο με τα μάτια τους, σαν τους παππούδες στα χωριά που, μόλις κάποιος ξενομερίτης μπαίνει στο μαγαζί, σταματούν για λίγο το τάβλι, την κουβέντα ή την πρέφα. Οι διοπτροφόροι φορούν αμέσως τις κουκούλες τους και καμπουριάζουν, τα «φυτούλια» βάζουν στην τσάντα τις σημειώσεις από το δύσκολο μάθημα για το οποίο θα παλέψουν να μην κοπούν με νύχια, δόντια και μυαλό. Στην παρέα δίπλα, τα αλβανικά εναλλάσσονται με τα ελληνικά κάπως κωδικοποιημένα και στην απέναντι πλευρά του δρόμου ένα ζευγάρι ανταλλάσσει φιλιά ατσούμπαλα και κοιτάει τον ουρανό κάθε φορά που το φλας της αστραπής τούς «φωτογραφίζει». Κατά μήκος της λεωφόρου Παπάγου, της κεντρικής αρτηρίας στην περιοχή του Ζωγράφου, κολόνες της ΔΕΗ έχουν γίνει κίτρινες από τα «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» που οι ιδιοκτήτες κολλούν με σελοτέιπ. Τιμές δεν αναγράφονται όμως. Έβαλε κρύο και ακούς παράπονα. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα. Πάντα θα βρίσκει κάποιον λόγο να γκρινιάξει. 

Έρχεται και με παραλαμβάνει από την είσοδο της Πολυτεχνειούπολης. «Τι σας ήρθε και ανεβήκατε στου διαόλου το κέρατο; / Ε, δεν είχαμε έρθει ποτέ και είπαμε να κάνουμε μια βόλτα». Η ρίγανη από τα πατατάκια που τσιμπολογάει εμποδίζει τον καθαρό αέρα να μπει στα πνευμόνια όποιου στέκεται δίπλα του. Ωστόσο, δεν μου κακοφαίνεται τόσο, όσο οι τοποθεσίες των αθηναϊκών ακαδημαϊκών κοινοτήτων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (αλλού η Νομική, αλλού η ΑΣΟΕΕ, αλλού τα διάφορα τμήματα του ΕΚΠΑ). Αλήθεια, πώς νοείται η φοιτητική ζωή αν δεν υπάρχει ένας ενιαίος πυρήνας από στέκια για μαθήματα, διάβασμα και διασκέδαση; 

Η νύχτα αναδεικνύει τον βιομηχανικό χαρακτήρα των προσόψεων των κτιρίων. Φαίνονται όλα γκρίζα, μπρουτάλ, οι γραμμές τους πιο ευδιάκριτες, ενώ η ερημιά της κεντρικής πλατείας του campus, με την ξυλομεταλλική κατασκευή που φέρνει σε αρένα σκεϊτάδων, και του υπόγειου πάρκινγκ που έχει καλυφθεί με γκράφιτι, παραπέμπει στην εικόνα του Πρίπιατ λίγο μετά την εκκένωση λόγω της έκρηξης του Τσέρνομπιλ. «Σαν να είσαι σε ένα ΑΠΘ της επαρχίας», σχολιάζει ένας από την παρέα. 

Νόμος: τα βράδια πηγαίνεις μόνο με παρέα εκεί. Εκτός από τις ό,τι-να-’ναι συζητήσεις που δεν έχουν θεματολογία, ειρμό και συνοχή, την ησυχία του campus σπάνε οι κόντρες των αυτοκινήτων στην ευθεία της Αλίμου-Κατεχάκη που βρίσκεται πίσω από τα πυκνοφυτεμένα δέντρα. Α, και εκείνοι που μπαίνουν με τα αυτοκίνητά τους ξέμπαρκοι και στήνουν ένα μικρό πάρτι με τέκνο μουσική. «Λέτε να πάμε να δούμε τι παίζει; / Πάρε την ατομική ευθύνη και πήγαινε». Ωραίοι φίλοι. Τελικά, πηγαίνουμε οι τρεις από τους πέντε. Κλειδώνουν τα βλέμματά τους πάνω μας και μας καρφώνουν. Πόσοι να ’ναι, καμιά τριανταριά; Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είμαστε εμείς, δεν έχουμε θέση εδώ, φεύγουμε σαν βρεγμένες γάτες. Άβολο. Ακούμε τα γέλια τους. «Τουλάχιστον, τους φτιάξαμε το κέφι. / Και χαλάσαμε το δικό μας. / Τι σκας; Έχεις να λες άλλη μία ιστορία». Το ψιλόβροχο γίνεται βροχή. Στην κατηφόρα, η Αθήνα μάς βγάζει «φωτογραφία».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή