Αυτή την εβδομάδα τα φώτα πέφτουν στο νέο άλμπουμ του Τζον Φρουσιάντε. Όχι τόσο επειδή μου άρεσε, αλλά κυρίως για την ηδονή τού να δω τυπωμένο τον τίτλο του, ο οποίος είναι: II. Ο γνωστός κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers συνεχίζει τις περιπέτειές του στην πειραματική electronica χωρίς κοινό, χωρίς εμπορικές βλέψεις και άρα ελεύθερος να κάνει ό,τι του αρέσει. Ήχοι από αναλογικά συνθεσάιζερ, αφηρημένες δομές, 16λεπτα κομμάτια που λογικά θα ακούσεις σε fast forward, αν δεν έχεις περίεργα βίτσια, συγκροτούν ένα ambient σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. «Μετά από ενάμιση χρόνο δημιουργίας και ηχογράφησης ροκ τραγουδιών», δηλώνει ο ίδιος, «χρειαζόταν να καθαρίσει το κεφάλι μου. Άκουσα και έφτιαξα μουσική στην οποία τα πράγματα συμβαίνουν σταδιακά αντί για ξαφνικά». Το θέμα είναι ότι εδώ πέρα δεν συμβαίνουν και πολλά… Τουλάχιστον όχι για το αυτί που δεν εκτιμά τους βόμβους, τα ηχητικά εφέ και τα ευρηματικά μπαλώματα των «ψαγμένων» συνθεσάιζερ, όπως το Monomachine ή το Analog Four. Από τις αρχές των ’90s μέχρι σήμερα, χιλιάδες μικρά και μεγάλα παιδιά που παίζουν ηλεκτρική κιθάρα έχουν για πρότυπο τον Φρουσιάντε. Καθώς οι Red Hot Chili Peppers μετατρέπονται σταδιακά σε legacy act, μια μπάντα δηλαδή που πας να ακούσεις όχι για την τρέχουσα παραγωγή της, αλλά για την ιστορία της, ο 53χρονος μουσικός τη βρίσκει αλλιώς. Όμως πόσο ακραίο είναι τελικά το II.; Οι προσεκτικοί ακροατές ίσως θυμούνται τα ηχητικά εφέ του Τζίμι Χέντριξ στο …And the Gods made love (1968) – και μαζί με αυτά τη διαχρονική ανάγκη των μεγάλων κιθαριστών να φεύγουν από τις χορδές τους.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Έιβα Μαξ – Diamonds & Dancefloors
Τι πειράζει αν τα τραγούδια της Έιβα Μαξ έχουν το βάρος μιας τσιχλόφουσκας; Το νέο άλμπουμ ακολουθεί τα βήματα της Lady Gaga και φτάνει στο dancefloor χωρίς καθυστερήσεις και περιττές σκέψεις. Αθώα χορευτική ποπ για τον λαό! Στο μεταξύ, η παλιότερη επιτυχία της Έιβα, Sweet but psycho, πλησιάζει στο Spotify το 1,5 δισεκατομμύριο ακροάσεις.