Η πρακτική τού να τσεκάρεις εμμονικά ειδήσεις στο διαδίκτυο με την προσδοκία ότι θα διαβάσεις κάτι στενάχωρο. Αυτός είναι ο ορισμός του «doomscrolling» – λέξη της χρονιάς για το 2020 σύμφωνα με το Λεξικό της Οξφόρδης και πηγή έμπνευσης για ένα από τα καλύτερα καινούργια τραγούδια των Quasi. Ακούω ξανά και ξανά τo Doomscrollers στο γραφείο, στο αμάξι, στο κρεβάτι και αναρωτιέμαι γιατί μέχρι χθες αγνοούσα αυτή την indie ροκ μπάντα, που μετράει ήδη 30 χρόνια πορείας και έρχεται να σπάσει πλάκα με την παράδοξη μακροζωία της, ονομάζοντας τον νέο της δίσκο Breaking the balls of history. Oι Σαμ Κουμς (βασική φωνή, κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα) και Τζάνετ Γουάις (ντραμς) υπήρξαν πρώην ανδρόγυνο, συμμετείχαν σε ένα σωρό άλλες μπάντες, αλλά ποτέ δεν πρόδωσαν τους Quasi. Eπηρεασμένοι από οτιδήποτε ωραίο συνέβαινε παράλληλα με αυτούς στο αμερικανικό underground (Pavement, Flaming lips), παρέμειναν ζωντανοί, χωρίς κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Και να που επιστρέφουν τώρα, μετά από δέκα χρόνια δισκογραφικής σιωπής. Το Breaking the balls of history ηχογραφήθηκε μέσα σε μόλις πέντε μέρες. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που αποπνέει κάτι παρορμητικό και ακατέργαστο, μια ενέργεια η οποία αποδεικνύεται πιο γοητευτική και από το ίδιο το υλικό. Τα «βρόμικα» πλήκτρα, οι fuzzy κιθάρες, τα κουλ φωνητικά και τα υποδειγματικά τύμπανα της Γουάις (το όνομά της φιγουράρει σε λίστες με τους καλύτερους ντράμερ όλων των εποχών) συγκροτούν ένα σύνολο που λίγο ακόμα και θα έσωζε τη χαμένη τιμή του indie. Πέρα από το Doomscrollers, ξεχωρίζει επίσης το Riots & jokes, όπου η μπάντα παίζει σαν να τελειώνει ο κόσμος.
ΣΤΟ ΠΙΚΑΠ
Jovana – Jovana
Με ένα εξώφυλλο σαν τραπουλόχαρτο, το προσωπικό πρότζεκτ της Ιωάννας Παυλίδου από τους Selofan ανακατεύει την τράπουλα στην εγχώρια darkwave σκηνή. Ο «ήχος της Rebound» είναι ίσως ο πιο ισχυρός αντίλογος στη μόδα του ελληνικού τραπ – και η Jovana τον ντύνει με συναισθηματικούς στίχους και ηθελημένα άνευρες ερμηνείες, που ψάχνουν μια καινούργια ποπ.