Στου Γκύζη οι Ολυμπιακοί αλαφροπατούν. Σαν γάτες περιφέρονται στις μύτες των ποδιών τους, προκειμένου να μη γίνουν αντιληπτοί από τους γείτονες. Δεν είναι παράλογο.
Η πλατεία Γκύζη απέχει από τη Λεωφόρο 1,2 χλμ., δηλαδή ένα τέταρτο με τα πόδια. «Ο Παναθηναϊκός συνεπαίρνει τους πάντες και τα πάντα. Οι Γκυζιώτες είναι περήφανοι που μένουν κοντά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού», λέει ο Τάκης Παπανικολάου, που μένει εδώ από τεσσάρων χρονών και από το 1984 δουλεύει ως φωτογράφος. Με αυτή του την ιδιότητα τον γνώρισα κι εγώ όταν πήγα στο φωτογραφείο του, στην οδό Ραγκαβή, να βγάλω φωτογραφία διαβατηρίου, ως νέα Γκυζιώτισσα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτοικος που να αγαπάει περισσότερο τη συνοικία του Γκύζη από αυτόν. «Είναι μία από τις ωραιότερες περιοχές της Αθήνας. Ένα κέντρο απόκεντρο. Από κάτω έχουμε το Πεδίον του Άρεως, από την επάνω πλευρά τον Άρειο Πάγο. Έχουμε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, που εξυπηρετεί τους πάντες και τα πάντα με όποια μορφή συγκοινωνίας θελήσει κανείς». Για τον Τάκη, η Αλεξάνδρας είναι το όριο του Γκυζιού, «ενός παλιού ρέματος» που μετέπειτα μετατράπηκε σε κεντρική αρτηρία. «Ποτάμι ήταν και η Βαλτινών. Η πλατεία Γκύζη τι ήταν; Ένα ρέμα». Κάποτε του Γκύζη ήταν ένα σημείο της Αθήνας με πολλά νερά και πολλή πέτρα. «Φαίνεται εάν σκάψεις στα θεμέλια των κτιρίων. Μιλάμε για πολλή πέτρα. Γι’ αυτό κρατάμε στους σεισμούς».
Το λοφώδες ανάγλυφο σκεπάστηκε από φαρδιές πολυκατοικίες που χτίστηκαν από Ανδριώτες και Τηνιακούς εργολάβους, οι οποίοι πούλησαν τα σπίτια σε συντοπίτες τους. Τηνιακός ήταν και ο ζωγράφος Νικόλαος Γύζης, που έδωσε, με μια μικρή παραφθορά, το όνομά του στην περιοχή. Και δεν είναι ο μόνος λόγιος. Η Κάλβου, η Λεωνίδα Δρόση, η Νικηφόρου Λύτρα, η Εμμανουήλ Ροΐδη μένουν να θυμίζουν τον πλούτο του νεότερου ελληνικού πολιτισμού που αποτυπώθηκε στις πινακίδες του Γκύζη, μιας συνοικίας που κουβαλάει γενικότερα μια καλλιτεχνική φήμη. «Υπήρχαν λογοτέχνες, υπήρχαν ποιητές απ’ ό,τι ακούω από τους παλιούς, απ’ όσα θυμάμαι να μου λέει η γιαγιά μου. Έμεναν μεγάλα ονόματα εδώ», εκ των οποίων και πολλοί ηθοποιοί. Όταν η λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν μια δυνατή θεατρική πιάτσα, έναν ηθοποιό τον βόλευε να μένει στου Γκύζη και να πηγαινοέρχεται με τα πόδια στη δουλειά του. Πλέον, η Αλεξάνδρας έχει χάσει τη θεατρική ισχύ της και αρκετοί ηθοποιοί έχουν φύγει. Όχι όλοι. Το διαπίστωσα όταν, σε ανύποπτο χρόνο, κάτω από μια πινακίδα με το όνομα ενός Επτανήσιου ποιητή, μπροστά σε έναν τοίχο με ζωγραφισμένο το τριφύλλι, είδα να περνάει μια σταρ του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Καμπούριαζε ελαφρώς, ήταν όμως αυτή, το παλιό αστέρι της Φίνος Φιλμ. Η σημερινή γειτόνισσα.
Γκύζη του έξω
Όταν μετακόμισα στου Γκύζη, καλά καλά δεν το κατάλαβα. Η αγγελία έγραφε «Πεδίον του Άρεως». Η ιδέα να μείνω σε μια γειτονιά ήρεμη και πράσινη ηχούσε ωραία. Και είναι, γιατί, εκτός από το Πεδίον του Άρεως και το διπλανό παρκάκι της Ευελπίδων, στου Γκύζη υπάρχει και ο λόφος Φινοπούλου, μεταξύ Βαλτινών και Μομφερράτου, ένα διαμάντι για τους Αθηναίους του κέντρου, ένα δείγμα τού πόσο ιδιαίτερο είναι το ανάγλυφο της Αθήνας. «Όταν ήταν μικρός ο γιος μου, κάθε μέρα κάναμε βόλτα με το καροτσάκι στον λόφο Φινοπούλου. Είχε κι ένα εστιατόριο εκεί, όπου πήγαινα συχνά. Είναι αρκετά χρόνια που έκλεισε», μας λέει η Διαμάντω, που ζει στου Γκύζη εδώ και περίπου τριάντα χρόνια. Το ουζερί στον Φινόπουλο έχει μείνει αλησμόνητο και στην Όλγα-Μαρία Τάντση, πρώην μπασκετμπολίστρια του Παναθηναϊκού, γέννημα-θρέμμα Γκυζιώτισσα. «Ήταν πολύ ωραίο σποτ, γιατί μάζευε ανθρώπους απ’ όλες τις ηλικίες. Είχε το καφεδάκι του, το ουζάκι του. Πήγαιναν οικογένειες με τα παιδιά τους να παίξουν στην παιδική χαρά. Δεν υπήρχαν αγριόχορτα, ζούγκλα δεξιά αριστερά. Ήταν περιποιημένο όλο το λοφάκι» – ή «βουναλάκι», όπως το λέει η ίδια μετά. Το κλείσιμο του ουζερί στον λόφο Φινοπούλου, σε συνδυασμό με το ότι έκλεισαν κάποια μαγαζιά στη Βαλτινών που έβγαζαν τραπεζάκια στο πάρκο της Ευελπίδων και σχημάτιζαν μια μικρή πιάτσα, κόστισε στου Γκύζη. Κανείς δεν θυμάται πότε ακριβώς έγιναν αυτά (οι περισσότεροι αναφέρουν κατά μέσο όρο ότι έχει περάσει πάνω από δεκαετία), όλοι όμως τονίζουν ότι η περιοχή του Γκύζη ήταν πιο φωτεινή τότε. Το γαστρονομικό ίχνος στους δρόμους κατά μήκος των πάρκων δεν έχει χαθεί εντελώς, ευτυχώς. Η Σούτσου, η Βαλτινών, η Μπούσγου έχουν ακόμη τα στέκια τους. «Ευελπιστώ τώρα με το μετρό να αρχίσουν να ανοίγουν κι άλλα μαγαζιά που να τραβήξουν νέο κόσμο προς του Γκύζη», αναφέρει η Όλγα.
Αυτό είναι το μεγάλο νέο της περιοχής, ότι θα συνδεθεί με τον υπόγειο σιδηρόδρομο. Ο σταθμός Αλεξάνδρας (Αλεξάνδρας και Μουστοξύδη), ανάμεσα στους σταθμούς των Δικαστηρίων και των Εξαρχείων της γραμμής 4 του μετρό, αναμένεται να αλλάξει τη δυναμική του Γκύζη όταν ολοκληρωθεί και ξεκινήσει να λειτουργεί. Το άλλο μεγάλο νέο είναι η απόφαση για μεταστέγαση των δικαστηρίων της Ευελπίδων στον Άρειο Πάγο. Και πάλι, βέβαια, τα δικαστήρια δεν θα φύγουν από του Γκύζη, απλώς θα πάνε από το ένα άκρο του στο άλλο, κάτι που εξυπηρετεί και τους δικηγόρους που έχουν αγοράσει ή νοικιάζουν σπίτι στην περιοχή. Άλλωστε, οι δικηγόροι είναι η δεύτερη διακριτή κατηγορία Γκυζιωτών μετά τους ηθοποιούς. Φοιτητές η τρίτη, που μόνο καλό κάνουν, αφού ανανεώνουν την πληθυσμιακή σύσταση. Κατά τα άλλα, η συνοικία του Γκύζη έχει πολλούς ιδιοκτήτες ακινήτων, πολλές οικογενειακές πολυκατοικίες, με κατοίκους που ήταν εδώ πάντα και δεν επιθυμούν να φύγουν ποτέ.
Ο Πάνος Αυγέρης δεν ανήκει σε αυτούς. Λαμιώτης στην καταγωγή, μένει στο Νέο Ηράκλειο κι έχει ανοίξει τη δική του επιχείρηση στου Γκύζη, το Κουρείο του Πάνου, επί της Ραγκαβή. Από εδώ περνάει όλος ο ανδρικός πληθυσμός της περιοχής για κούρεμα, ξύρισμα ή τριμάρισμα. Ο Πάνος βρίσκεται στου Γκύζη δώδεκα ώρες τη μέρα κι όμως ποτέ δεν θέλησε να νοικιάσει ή να αγοράσει σπίτι. «Δεν μπορώ να μείνω, όχι. Έχω μεγαλώσει στην επαρχία, με δυσκολεύει η φασαρία». Υπάρχει όντως η βαβούρα της πόλης σε κάποια σημεία του Γκύζη, υπάρχει όμως και κάτι άλλο που άνθρωποι μεγαλωμένοι σε λιγότερο απρόσωπες κοινωνίες, όπως ο Πάνος, εκτιμούν πολύ. Κι αυτό είναι η αίσθηση της γειτονιάς. «Ένα μικρό χωριό μέσα στην Αθήνα είναι του Γκύζη. Ναι μεν κοντά στο κέντρο, αλλά χωριό». Όπως κάθε χωριό που σέβεται τον εαυτό του, είναι αυτοδύναμο, δηλαδή έχει «μια μέτρια αγορά, η οποία όμως σου τα προσφέρει όλα: από σούπερ μάρκετ και ρούχα μέχρι κούρεμα».
Μικρομεσαίος παράδεισος
Όλα στου Γκύζη είναι μέτριας κλίμακας, όλα είναι μικρομεσαία. Τα σούπερ μάρκετ είναι μικρομεσαία (ο Σκλαβενίτης που συστεγάζεται με το θέατρο Λαμπέτη, στην απέναντι πλευρά της λεωφόρου Αλεξάνδρας, μοιάζει τεράστιος συγκριτικά με το μέσο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς). Τα καταστήματα, τα μπακάλικα, τα μανάβικα είναι μικρομεσαία. Το πλάτος των δρόμων είναι μικρομεσαίο. Η μυρωδιά που μας σπάει τα ρουθούνια κάθε Κυριακή μεσημέρι στον ακάλυπτο προέρχεται από το ψητό της μεσαίας τάξης. Η αντιδραστικότητα και η αντισυστημικότητα που εκφράζουν τα συνθήματα στους τοίχους κι αυτές γέννημα της καταπίεσης της μεσαίας τάξης είναι. Στου Γκύζη επιβιώνει, σαν εξωτικό φρούτο, η αθηναϊκή μικρομεσαία τάξη, με όλα τα καλά και τα στραβά της.
Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν μετακόμισα εδώ: ότι υπάρχει μια σχετικά συμπαγής ταυτότητα που έχει χαθεί από πολλές γειτονιές της Αθήνας. Το δεύτερο ήταν όταν, μιλώντας με ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει στην περιοχή του Γκύζη, κατάλαβα πόσο την αγαπούν. Δεν είναι ότι δεν βλέπουν την ασχήμια ή τα προβλήματά της. Θα έχουν δει τον οδηγό του 046 –μια πανέμορφη, ηλιόλουστη μέρα, από αυτές που λες ότι τίποτα δεν μπορεί να ταράξει τους ανθρώπους– να εγκαταλείπει τη θέση του, να βγαίνει από το λεωφορείο και να βρίζει χυδαία έναν οδηγό δικύκλου για τον χι ή ψι λόγο, που ποτέ δεν κατάλαβα. Κι αν δεν έχουν δει τέτοιο περιστατικό, θα έχουν αντικρίσει τη θέα από τον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Ως άλλοι Τζέιμς Στιούαρτ και Γκρέις Κέλι από τον Σιωπηλό μάρτυρα του Χίτσκοκ, θα έχουν κατασκοπεύσει τους γείτονές τους, όχι από περιέργεια, αλλά επειδή τα απέναντι μπαλκόνια βρίσκονται πάρα πολύ κοντά. Θα έχουν δει τους βρόμικους κάδους σκουπιδιών και οπωσδήποτε θα έχουν βασανιστεί να παρκάρουν, αφού στη γειτονιά μας, από κάποια ώρα και μετά που κλείνονται όλοι στα σπίτια τους, το κοντινότερο σημείο παρκαρίσματος στη Βαρβάκη είναι η Μαυρομματαίων. Όλα τα παραπάνω οι βέροι Γκυζιώτες τα βλέπουν, τα ζουν και τα ξέρουν. Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν επικεντρώνονται σε αυτά.
Επικεντρώνονται σε άλλα:
Στην καλημέρα και την καλησπέρα. Στη γειτόνισσα του πάνω ορόφου, που την τρίτη φορά που θα χτυπήσει το κουδούνι για να ζητήσει τα απλωμένα ρούχα που της έπεσαν κατά λάθος, θα κρατάει μαζί της ένα κουτί σοκολατάκια. Στην είσοδο της πολυκατοικίας που λειτουργεί ως ανταλλακτική αγορά, όπου ο κάθε ένοικος αφήνει ό,τι λυπάται να πετάξει, από βιβλία μέχρι παιχνίδια (η θέα ενός βιβλίου του Καζαντζάκη δίπλα στους λογαριασμούς της ΔΕΗ είναι σπουδαίο πράγμα). Στα μάρμαρα, στα μωσαϊκά και στα ξύλινα γαλλικά παντζούρια που δείχνουν ότι οι παλιές γκυζιώτικες πολυκατοικίες, παρότι κομμάτι μιας επιθετικής αστικοποίησης, ήταν κτίρια που κατασκευάστηκαν με μεράκι. Μας κρύβουν βέβαια το φως, αλλά οι φανατικοί Γκυζιώτες δεν θα επικεντρωθούν ούτε σε αυτό. Αντιθέτως, ανάμεσα στους τεράστιους όγκους από μπετόν με τα δεκάδες διαμερίσματα, θα εντοπίσουν την ανηφόρα της αρεσκείας τους για να απολαύσουν τη θέα στον λόφο του Λυκαβηττού απέναντι. Πάνω από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, μια ανάσα από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, μεταξύ Πεδίου του Άρεως και Προσφυγικών, Εξαρχείων και Κυψέλης, με λίγα λόγια ανάμεσα σε σπουδαίες συνοικίες, δρόμους ή τοπόσημα που καθόρισαν τη ζωή αυτής της πόλης, υπάρχει του Γκύζη· μια γειτονιά που είναι πιο Αθήνα από την Αθήνα.
ΑΛΛΟ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΑΛΛΟ ΣΥΝΟΙΚΙΑ
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Τμήματος Διαχείρισης Γεωχωρικών Δεδομένων Πόλεως του Δήμου Αθηναίων, υπάρχει η «γειτονιά Γκύζη» και η «συνοικία Γκύζη». Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για έδαφος της 7ης Δημοτικής Κοινότητας. Η γειτονιά Γκύζη περικλείεται από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, τις οδούς Λουκάρεως, Ιθώμης, Μπαταριά, Αμφείας, την πλατεία Γκύζη και την οδό Νικ. Γκύζη. Η «συνοικία Γκύζη» είναι μεγαλύτερη, απλώνεται στην απέναντι πλευρά της Αλεξάνδρας προς Νεάπολη και περικλείεται από τις Λουκάρεως, Ιθώμης, Μπαταριά, Αμφείας, Μεγαλουπόλεως, Αγλαοφώντος, Πριγκηποννήσων, Παπανδριά, Κυπριανού, Βαλτινών, Μπούσγου, Βραΐλα, Αλεξάνδρας, Θεσπρωτέως, Βουλγαροκτόνου, Φραντζή, Καβάσιλα, Λασκάρεως, Σαρανταπήχου, Αργυρουπόλεως, Παλιγγενεσίας, Δασκαλογιάννη, Κόνιαρη, Νικοτσάρα. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στον χάρτη της Αθήνας του 1930 που είναι αναρτημένος στη Γεωπύλη του Δήμου Αθηναίων. Εδώ, του Γκύζη ονομάζεται Αβέρωφ και τα Τουρκοβούνια απέχουν μόλις έξι στενά από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥ ΓΚΥΖΗ
→ Στην επόμενη επίσκεψή σας στο Πεδίον του Άρεως, κάντε μια παράκαμψη και περάστε από το πάρκο Ευελπίδων και τον λόφο Φινοπούλου. Ειδικά ο λόφος Φινοπούλου είναι ένα πράσινο σποτ που αξίζει να το θυμηθείτε οι Αθηναίοι. Η παρουσία σας όχι μόνο θα του δώσει ζωντάνια, αλλά και θα αποτελέσει κίνητρο για την αναβάθμισή του.
→ Ο Άγιος Ελευθέριος, επί της Βαρβάκη, απέναντι από το 41ο Δημοτικό Αθηνών, δίνει μια ανάσα στο βλέμμα σε μια περιοχή γεμάτη πολυκατοικίες. Θεμελιώθηκε από τον Βενιζέλο στη θέση παλαιότερου ναού και εγκαινιάστηκε το 1932. Λέγεται ότι στην κατασκευή του Αγίου Ελευθερίου χρησιμοποιήθηκαν πέτρες από το Πεδίον του Άρεως τις οποίες το 1916 είχε πετάξει το οργισμένο πλήθος στο γνωστό «Ανάθεμα» ενάντια στον Βενιζέλο.
agioseleftherios.gr
→ Η λαϊκή αγορά του Γκύζη είναι το μεγάλο γεγονός της Τετάρτης. Στήνεται είτε στη Λομβάρδου είτε στην Κάλβου και αλλάζει κάθε τέσσερις μήνες. Μέχρι τέλος Μαρτίου θα τη βρείτε στη Λομβάρδου. Έχει προϊόντα από κάθε γωνιά της Ελλάδας, πορτοκάλια, μανταρίνια, λάχανα, μπρόκολα, μέχρι αυγά ορτυκιού.
* Ευχαριστούμε την κ. Μαίρη του λόφου Φινοπούλου και την κ. Μαίρη του πάρκου Ευελπίδων, που μας άνοιξαν τα σπίτια τους και μίλησαν για του Γκύζη.
Στέκια, γεύσεις, ιστορίες
Speciality καφές, old school γλυκά, ανατολίτικοι μεζέδες και φαγητό στο χέρι.
Από τη Γεωργία Παπαστάμου
Η αλήθεια να λέγεται, του Γκύζη δεν είναι από τις γειτονιές της Αθήνας που ξεχωρίζουν ως γαστρονομικοί προορισμοί. Παρ’ όλα αυτά, στις ανηφόρες και στις κατηφόρες του κρύβονται αρκετά μικρά, ενδιαφέροντα μαγαζιά –από καφέ μέχρι μεζεδοπωλεία και ιστορικά ζαχαροπλαστεία– που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη των κατοίκων και αξίζουν μια δοκιμή και από τους επισκέπτες της περιοχής. Η Αναστασία Χατζηπαύλου και ο Νίκος Γκόβας, πριν γίνουν ιδιοκτήτες του γκυζιώτικου Jynx (Βαλτινών 64), δεν ήξεραν σχεδόν τίποτα για τη γειτονιά: «Μόνο το γήπεδο του Παναθηναϊκού γνωρίζαμε, αλλά κάνοντας βόλτες κατά τη διάρκεια της καραντίνας αρχίσαμε να παρατηρούμε την περιοχή και την αγαπήσαμε», λένε. Σήμερα έχουν πλέον μετακομίσει εκεί, ενώ στο κατάστημά τους, σε μια γωνία της Βαλτινών, πλάι σε έναν δεντροφυτεμένο πεζόδρομο, σερβίρουν speciality καφέ που προμηθεύονται από την Area 51. Αυτή την εποχή, στους μύλους τους έχουν δύο μονοποικιλιακούς: έναν βραζιλιάνικο και έναν από την Ινδία με νότες αμυγδάλου και γλυκιά επίγευση. Οι ίδιοι καφέδες πωλούνται και σε σακουλάκια για το σπίτι. Στην ανοιχτή κουζίνα ετοιμάζουν μερικά φρέσκα, απλά σάντουιτς με προζυμένιο ψωμί.
Λίγα βήματα παρακάτω, η ρετρό επιγραφή του Μαρέτση (Βαλτινών 33) δείχνει μια τούρτα-πολυκατοικία και επικά μπολ με παγωτά και σαντιγί. Η ιστορία του αρτοζαχαροπλαστείου ξεκίνησε πριν από εξήντα χρόνια. Ο Θεσπρωτός Αλέξανδρος Μαρέτσης κατέβηκε στην Αθήνα και έφτιαξε τον οικογενειακό φούρνο, που πολλοί παλιοί Γκυζιώτες έχουν συνδέσει με την παιδική τους ηλικία. Σήμερα ο γιος του, Φώτης, μαζί με τη σύζυγό του, Κατερίνα, και το ευγενέστατο προσωπικό συνεχίζουν φτιάχνοντας ψωμιά διαφόρων ειδών, αλλά και εκείνα τα εξαιρετικά ανάλαφρα και φρέσκα γλυκάκια που οι ίδιοι αποκαλούν μακαρόν, αλλά πιο πολύ φέρνουν σε εργολάβους. Η ηπειρώτικη κοτόπιτα με το χοντρό, σπιτικό φύλλο και η σπανακόπιτα με φρέσκο σπανάκι, πράσο και μυρώνια είναι επίσης από τα ευπώλητα του παλιού μαγαζιού.
Με μερικές ακόμα σπιτικές πίτες συνεχίζεται η βόλτα στη γειτονιά. Η Καρίνα και η Κατερίνα δουλεύουν σβέλτα και εξυπηρετούν τους πελάτες, που τα πρωινά κάνουν μικρές ουρές στη μια σταλιά πρόσοψη του μαγαζιού. Στο Παραδοσιακό (Γκύζη 30), στο ανοιχτό εργαστήριο, ζυμώνουν και ανοίγουν φύλλο δύο ειδών: σφολιάτα και αέρος. Τυρόπιτα με πραγματική φέτα, αλμυρή μπουγάτσα και κοτόπιτα είναι αυτά που ζητάει περισσότερο ο κόσμος, ενώ αυτό που πολλοί εκτιμούν είναι το γεγονός ότι οι κυρίες του μαγαζιού δεν ψήνουν ολόκληρη την παραγωγή το πρωί, αλλά ξεφουρνίζουν μικρότερες ποσότητες κάθε μισή ώρα. Έτσι οι πίτες φτάνουν στα χέρια των πελατών ζεστές ζεστές.
Ελιές παραγωγής του από την Κορώνη αλλά και προϊόντα που προμηθεύεται απευθείας, χωρίς μεσάζοντες, από μικρούς Έλληνες παραγωγούς βρίσκει κανείς στα ράφια του Θανάση Σαρέλα. Το παντοπωλείο Πάτρια Γη (Γκύζη 14) μπορεί να μην έχει τα πάντα, αλλά έχει μπόλικη φροντίδα και πιστή πελατεία. «Είμαστε μικρό μαγαζί, αλλά έχουμε καταφέρει να εξασφαλίσουμε συνεργασίες με αρκετούς αξιόλογους συνεταιρισμούς της χώρας, όπως αυτός της Τήνου, της Νάξου ή του Λεωνιδίου», λέει ο κύριος Θανάσης. Από τον τελευταίο φέρνει μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού, μεταξύ των οποίων και το νόστιμο τσακώνικο μελιτζανάκι. «Τα γιαούρτια από την ορεινή Αρκαδία φτάνουν στο κατάστημα κάθε Σάββατο», μας ενημερώνει ο ίδιος, ενώ προτείνει να δοκιμάσουμε την πικάντικη φέτα από ένα μικρό τυροκομείο των Καλαβρύτων, όπως και τα πιστοποιημένα, συσκευασμένα φασόλια από μικρούς παραγωγούς στις Πρέσπες.
Το Λέιλιμ λέι (Βαλτινών 2) άνοιξε πίσω από το άλσος των δικαστηρίων πριν από 12 χρόνια, όταν κανένα άλλο κατάστημα εστίασης δεν υπήρχε ακόμα στο σημείο. Σήμερα έχει δημιουργήσει γύρω του μια μικρή πιάτσα με οικονομικά μεζεδοπωλεία που προσφέρονται για χαλαρά απογεύματα με φίλους. Στο εστιατόριο, όπου εργάζονται Κούρδοι και Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες, η κουζίνα συνδυάζει διάφορες ανατολίτικες επιρροές. Τις μέρες με κρύο, ο κύριος Καμίλ από το Γκαζιαντέπ μπορεί να φτιάξει τη «σούπα της Έζο» ή αλλιώς Εzo gelin çorbası – αν τον ρωτήσετε, θα σας πει την ιστορία της (έχει πλούσια και δραματική πλοκή). Ή μπορείτε απλώς να ζεσταθείτε τρώγοντας τις κόκκινες φακές που μαγειρεύονται με λίγη πιπεριά κέρατο και δυόσμο. Τον υπόλοιπο καιρό, από τις λιχουδιές του σταθερού καταλόγου θα γευτείτε χουνκιάρ μπεγιεντί, μπεϊτί κεμπάπ, πικάντικο ισκεντέρ ή μπαμπαγκανούς κιοφτέ, μεταξύ άλλων. Για το τέλος, χειροποίητος σιμιγδαλένιος χαλβάς με γάλα.