Κάποιοι παρατηρητικοί ίσως προσέξατε στους τίτλους αρχής της καινούργιας σειράς του Amazon Prime, Greek Salad, ένα πολύ ελληνικό όνομα δίπλα σε ένα πολύ ιταλικό επίθετο: Fotinì Peluso. Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Ρώμη, από Ελληνίδα μητέρα και Ιταλό πατέρα, η εικοσιτετράχρονη ηθοποιός πέρασε τα παιδικά της χρόνια μοιρασμένα ανάμεσα στις δύο χώρες προτού μια τυχαία ευκαιρία τη σπρώξει σε ένα κάστινγκ μια μέρα καθώς γυρνούσε από το σχολείο. Ακολούθησαν κάποιες ταινίες (όπως το Il Colibri, που άνοιξε το Φεστιβάλ της Ρώμης το 2022) και σειρές (όπως το Everything Calls for Salvation στο Netflix), αλλά το μεγάλο όνειρό της είναι να παίξει σε μια αμιγώς ελληνική ταινία. Για τα γυρίσματα του Greek Salad (σειρά σίκουελ της κλασικής coming of age γαλλικής ταινίας του Σεντρίκ Κλαπίς, L’Auberge Espagnole) πέρασε έξι μήνες στο Παγκράτι μαζί με ηθοποιούς δεκάδων εθνικοτήτων. Για εκείνη, ήταν ένα μικρό Erasmus που την έφερε σε επαφή με τις ρίζες της. Για εμάς, αφορμή να γνωρίσουμε περισσότερο ένα κορίτσι με ένα αστέρι φωτεινό όσο και το όνομά της.
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις από την Ελλάδα;
Οι γονείς μου είχαν πάθει πλάκα με τη Σκύρο και τη Χίο και τα καλοκαίρια τα μοιράζαμε ανάμεσα στα δύο αυτά νησιά. Νιώθω ότι μεγάλωσα λίγο στο ένα και λίγο στο άλλο. Έχω πολλές καλές αναμνήσεις από αυτή την περίοδο και μου λείπουν πολύ. Tώρα άλλαξαν τα πράγματα, πηγαίνω διακοπές με τους φίλους μου, όμως τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι τα πέρασα εκεί, στις παραλίες, απομονωμένη από τα πάντα, παίζοντας με την αδερφή μου. Και φυσικά το σπίτι της γιαγιάς μου στη Θήβα, που ήταν ο πιο σφιχτός δεσμός με την Ελλάδα, και τα ξαδέρφια μου, με τα οποία είμαστε δεμένοι πολύ.
Η υποκριτική πώς προέκυψε;
Εντελώς τυχαία. Ήμουν 15 χρονών και γινόταν ένα street casting σε ένα σινεμά υπό κατάληψη. Ένας σκηνοθέτης ήθελε να βρει νεαρά άτομα να παίξουν στην ταινία του. Περνούσα κάθε μέρα από εκεί, αλλά δεν μου είχε περάσει από το μυαλό να συμμετάσχω, οι φίλοι μου με έσπρωξαν κανονικά! Με πίεσαν να το δοκιμάσω και να δούμε τι θα γίνει. Για εκείνη, την πρώτη ταινία, έφτασα στο τελευταίο στάδιο των ακροάσεων, αλλά δεν με πήραν. Με κάλεσε όμως ο σκηνοθέτης στο τηλέφωνο και μου είπε ότι βλέπει κάτι σ’ εμένα, ότι πρέπει να ασχοληθώ και να το εξελίξω. Αφού έκανα αυτό το κάστινγκ, πήραν τα στοχεία μου και άρχισαν να με παίρνουν τηλέφωνο ο ένας μετά τον άλλο για οντισιόν. Εγώ δεν καταλάβαινα και πολύ καλά τι γινόταν, ήμουν ακόμα στο σχολείο, δεν είχα καμία σχέση με το σινεμά. Κανείς από την οικογένειά μου δεν δούλευε σε κάτι σχετικό. Οπότε στην αρχή έλεγα όχι, δεν μπορώ, έχω μαθήματα, έχω εξετάσεις. Μέσα από τη διαδικασία, όμως, γοητεύτηκα πολύ. Μπήκα σε έναν εντελώς καινούργιο κόσμο. Δεν το είχα σκεφτεί, ωστόσο, ποτέ σαν δουλειά.
Δηλαδή;
Οι φίλοι μου που δουλεύουν στο σινεμά έχουν πολύ άγχος για τις οντισιόν και τη δουλειά. Για μένα, επειδή ξεκίνησε σαν παιχνίδι, ποτέ δεν λειτούργησε έτσι. Αισθανόμουν πολύ ελεύθερη, δεν ένιωθα ότι με κρίνει κανείς, μπορούσα να είμαι όποια ήθελα. Απλώς πήγαινα και έκανα αυτό που μπορούσα και, αν τους άρεσε, εντάξει, αν δεν τους άρεσε, πάλι εντάξει. Δεν το αντιμετωπίζω σαν υποχρέωση, γιατί κανείς δεν μου είπε ότι πρέπει να το κάνω. Δεν αισθάνομαι πίεση, αισθάνομαι δημιουργικότητα.
Άρα, όταν πήρες τον πρώτο σου ρόλο, πήγαινες ακόμη στο σχολείο…
Ναι. Ήταν σε ένα σίριαλ για το RAI, το κρατικό κανάλι στην Ιταλία. Ήταν πολύ καλή δουλειά. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, πολύ απότομα, σαν παιχνίδι, και το διασκέδαζα πολύ. Ήμουν 17, στον τελευταίο χρόνο του σχολείου. Χρειάστηκε να πάρω ειδική άδεια σχεδόν για τη μισή χρονιά. Ευτυχώς οι καθηγητές είχαν κατανόηση, αλλά κι εγώ στα γυρίσματα δεν μιλούσα σε κανέναν, ήμουν όλη μέρα σκυμμένη πάνω από ένα βιβλίο και διάβαζα. Το διάβασμα μου άρεσε πολύ, δεν ήθελα να το βγάλω από τη ζωή μου. Ήξερα ότι το σινεμά είναι εφήμερο, τη μία στιγμή είσαι στο απόγειο και την επόμενη βρίσκεσαι γκρεμισμένος. Ήθελα να πάω στο πανεπιστήμιο, και πράγματι πήγα, σπούδασα Οικονομικά και μέχρι να αποφοιτήσω, δεν σκεφτόμουν τι θα κάνω στη ζωή μου. Ήθελα να έχω καλούς βαθμούς, να κάνω τις εργασίες μου καλά… Κουράστηκα αρκετά, δούλευα παράλληλα πολύ ως ηθοποιός και ζητούσα πολλά από τον εαυτό μου. Είχε γίνει λίγο τρελάδικο η ζωή μου! Το σινεμά με βοηθάει να μην κάνω αυστηρή αυτοκριτική. Νιώθω ότι πρέπει να το διασκεδάζεις, να μην είναι βαρύ και να μην είναι βαρετό.
Πότε αποφάσισες, όμως, ότι η προσοχή πρέπει να δοθεί μόνο εκεί;
Περίπου στην πανδημία, όταν μετακόμισα μόνη μου σε ένα μικρό διαμέρισμα στη Ρώμη, γιατί δεν άντεχα όλη μέρα στο σπίτι με τους γονείς μου! Είπα όχι, basta! Για να διαφυλάξω την ψυχική μου υγεία, πρέπει να μείνω μόνη και να πάρω και μια απόφαση, δεν μπορώ να προσπαθώ να τα κάνω όλα τέλεια. Διάλεξα να δώσω μια πραγματική ευκαιρία στο σινεμά, να αφοσιωθώ σε αυτό. Τότε πλέον είχα κάνει τέσσερις ταινίες και άλλα δύο σίριαλ στην Ιταλία, είχα αρχίσει να έχω αναγνώριση.
Τώρα μένεις στο Παρίσι. Πώς προέκυψε αυτό;
Αρχικά για Erasmus, έξι μήνες, όσο σπούδαζα. Στο Παρίσι ανακάλυψα έναν καινούργιο κόσμο. Το ερωτεύτηκα και ήθελα σαν τρελή να έρθω να ζήσω εδώ. Bρήκα μια σχολή στο Παρίσι, έκανα μαθήματα, βρήκα και ένα πρακτορείο, και αυτό ήταν. Μετά την καραντίνα επέστρεψα και πλέον ζω εδώ. Το πρώτο κάστινγκ που έκανα ήταν για το Greek Salad!
Μόλις γύρισες κι από ένα ταξίδι στην Ινδία…
Ναι, είχε περάσει μια περίοδος για δύο τρεις μήνες που είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο. Και όταν έχεις συνηθίσει σε ένα πρόγραμμα τόσο εντατικό, όπως αυτό των γυρισμάτων, είναι πολύ παράξενο να μην έχεις συγκεκριμένο ρυθμό. Τυχαία αυτή η περίοδος συνέπεσε και με έναν χωρισμό από μια σχέση έξι ετών. Ξυπνάς και λες: «Τι θα κάνω, θα καθαρίζω όλη μέρα το σπίτι;». Για μένα η λύση είναι να διαβάζω θεατρικά έργα και να ταξιδεύω. Στην Ινδία πήγα μόνη μου, για δύο εβδομάδες, και νομίζω ότι θα το θυμάμαι για μια ζωή. Έπρεπε να το κάνω, για να πάρω λίγη απόσταση από την καθημερινότητα. Ανακάλυψα ότι μπορώ να μείνω μόνη μου για καιρό, ότι δεν βαριέμαι τον εαυτό μου, ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα. Όταν είσαι στο σπίτι σου και δεν δουλεύεις, κάπως η ζωή μένει στάσιμη. Σε ένα ταξίδι επενδύεις στον εαυτό σου. Το πιο παράξενο που συνέβη είναι ότι βρέθηκα, στη Βομβάη, σε έναν γάμο ενός ζευγαριού που δεν ήξερα. Ήταν μοναδική εμπειρία.
Πες μας λίγα λόγια για το Greek Salad.
Είναι σίκουελ του L’Auberge Espagnole: Τα παιδιά των τότε πρωταγωνιστών έρχονται στην Αθήνα και ζουν με νέους που βρίσκονται εδώ προσωρινά και άλλους που δουλεύουν με πρόσφυγες. Εγώ παίζω μια Ιταλίδα που κάνει Erasmus στην Αθήνα, ενώ θέλει να γίνει δικαστής. Ως παραγωγή, ήταν μία από τις πιο ολοκληρωμένες εμπειρίες που έχω βιώσει. Συμπτωματικά, η σειρά αφορά παιδιά που κάνουν Erasmus και για εμάς τους ηθοποιούς ήταν επίσης σαν Erasmus. Έξι μήνες ζούσαμε μαζί, τρώγαμε μαζί, βγαίναμε μαζί. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη ιδιωτικότητα. Έχω κάνει πια πολλές ταινίες και σίριαλ, αλλά δεν έχω ξανασυναντήσει συνεργάτες που να αναπτύσσουν τόσο σφιχτούς δεσμούς μεταξύ τους. Γνώρισα ανθρώπους που νομίζω ότι θα μείνουν φίλοι μου για πάντα.
Στη σειρά βρίσκεσαι στην Ελλάδα, αλλά ερμηνεύεις μια Ιταλίδα που μιλάει γαλλικά. Πολύ ταιριαστό στη ζωή σου! Ήταν η πρώτη φορά που πέρασες τόσο χρόνο στην Αθήνα, σωστά;
Ναι, και ήταν όνειρο. Ό,τι καλύτερο θα μπορούσα ποτέ να ζητήσω. Οι ρίζες μου είναι για μένα κάτι πολύ βαθύ. Λυπάμαι που δεν έχω μείνει ποτέ μόνιμα στην Ελλάδα, περνούσαμε μεγάλα διαστήματα με την οικογένειά μου, αλλά δεν είναι το ίδιο. Επίσης, δεν έχω ξαναδεί τεχνικό τμήμα, στο γύρισμα, τόσο αφοσιωμένο όσο ήταν οι Έλληνες. Με ξάφνιασε, σκεφτόμουν ότι σε σύγκριση με τη Γαλλία, που έχει τόσο μεγάλη βιομηχανία και γυρίζουν εκατοντάδες ταινίες τον χρόνο, εδώ ίσως να μην υπάρχουν τόσα άτομα να δουλέψουν. Όμως το αντίθετο συνέβη! Είναι πραγματικοί καλλιτέχνες οι Έλληνες τεχνικοί.
Η καθημερινότητα πώς σου φάνηκε;
Αυτή είναι που μου λείπει τώρα. Οι άνθρωποι, που είναι υπερ-φιλικοί, σου ανοίγουν την καρδιά τους και είναι τόσο γενναιόδωροι. Μου λείπει ακόμα και ότι μετά το νυχτερινό γύρισμα καθόμασταν στην πλατεία Βαρνάβα ξημερώματα, μέχρι το πρωί. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο όπου έχω βρεθεί. Ζήσαμε έξι μήνες στο Παγκράτι και αυτό που μου άρεσε περισσότερο στη σειρά είναι ότι δεν μεταμορφώνει την Ελλάδα και την Αθήνα σε κάτι άλλο. Τη δείχνει όπως είναι. Τους Έλληνες τους παίζουν Έλληνες και τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει η ίδια η πόλη. Δεν θα ήθελα να έβλεπα την Αθήνα να παρουσιάζεται σαν ένα μέρος όπου όλοι κάνουν μόνο πάρτι ή σαν να είναι η Μύκονος. Αλλά, ευτυχώς, ήταν πολύ ρεαλιστική η αποτύπωση.
Η σειρά ασχολείται με το προσφυγικό ζήτημα και στα γυρίσματα συμμετείχαν πρόσφυγες.
Νομίζω ότι δύσκολα κάποιος μπορεί να έχει όλες τις γνώσεις που χρειάζονται για να τοποθετηθεί γι’ αυτά τα ζητήματα με άνεση. Η σειρά πάντως με βοήθησε, παίξαμε με πολλά νεαρά άτομα που ήταν πρόσφυγες και είχα χρόνο να μιλήσω μαζί τους αρκετά, να καταλάβω πώς νιώθουν που είναι σε μια άλλη χώρα, μακριά από τη γλώσσα και την οικογένειά τους. Είναι άνθρωποι που νιώθουν συχνά ξένοι. Δεν είναι πάντα εύκολο για μας να το καταλάβουμε. Εγώ δεν είχα αυτό το πρόβλημα ποτέ. Δεν χρειάστηκε πραγματικά να παλέψω για να βρω τον χώρο μου.
Ετοιμάζεσαι να κάνεις και μια ταινία τώρα, στις Σπέτσες…
Ναι. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό! Ο σκηνοθέτης είναι Γάλλος με ελληνικές ρίζες, ο Takis Candilis [σ.σ.: είναι ο γιος του μεγάλου αρχιτέκτονα Γεωργίου Κανδύλη]. Και πάλι όμως, η επιλογή έγινε τυχαία, μέσω της Γαλλίας. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να δουλέψω και σε μια εντελώς ελληνική ταινία κάποια μέρα, στα ελληνικά.
Η μητέρα σου πώς αντέδρασε όταν έμαθε ότι θα δουλέψεις στην Ελλάδα;
Η μαμά μου έχει φύγει από την Αθήνα πριν από χρόνια. Γνώρισε τον πατέρα μου όταν ήταν φοιτήτρια στην Ιταλία και, ενώ γύρισε στην Ελλάδα και άνοιξε οδοντιατρείο, εκείνος ήρθε και τη διεκδίκησε και τελικά πήγε πίσω μαζί του και ξανάρχισε από το μηδέν στη Ρώμη. Πάντα όμως είχε βαθιά σχέση με την Ελλάδα, την οποία μας έχει μεταδώσει. Όταν κάναμε τα γυρίσματα και ήρθε στην Αθήνα και είδε με τα μάτια της ότι ζω στην πόλη της, ότι έχω εδώ μια καθημερινότητα, συγκινήθηκε πολύ. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όσο ζούσε η μητέρα της, η γιαγιά μου, ερχόμασταν όλοι συνεχώς, κάθε γιορτή και καλοκαίρι. Μαζευόμασταν στη Θήβα. Από τότε που «έφυγε» η γιαγιά μου, χάθηκε ο πυρήνας και, ενώ συνεχίζουμε να ερχόμαστε, αυτό λίγο ατόνησε. Η μητέρα μου τώρα ελπίζει πως θα αρχίσω να δουλεύω περισσότερο στην Ελλάδα και θα γίνει αυτό ακόμη ένας τρόπος να συνεχιστεί ο δεσμός μας με τη χώρα μας.