Δεν χωρά αμφιβολία: η κηπουρική είναι μια τέχνη χρονοβόρα και απαιτητική. Προσφέρει μεν στιγμές απόλαυσης και ψυχικής ευδαιμονίας ακόμη και σε εκείνους που κάνουν τα πρώτα βήματα στον θαυμαστό κόσμο της, έχει όμως την τάση να τιμωρεί σκληρά την άγνοια και την αναβλητικότητα. Χωρίς την αδιάκοπη μελέτη, την προσεκτική παρατήρηση και την τήρηση του εποχικού ημερολογίου εργασιών, ο νεοφώτιστος, όσα χρόνια και αν παιδευτεί, δεν θα μυηθεί ποτέ στα μυστικά της. Και παρότι, ειδικά στην αγγλόφωνη αγορά, κυκλοφορούν πλήθος βιβλία με τον ελκυστικό τίτλο «τεμπέλης κηπουρός», στην πραγματικότητα εντός του κήπου η οκνηρία αποτελεί μητέρα δεινών και μόνο. Δεν υπάρχει φυσικά κανόνας χωρίς τις εξαιρέσεις του, στην περίπτωση αυτή μια σχετικά μεγάλη παρέα από μεσογειακά αρωματικά φυτά, όπως η λεβάντα, το μελισσόχορτο, το δενδρολίβανο και αρκετά άλλα ακόμη, το επιβεβαιώνουν αυτό, με τις ελάχιστες ανάγκες που έχουν για φροντίδα και τη μεγάλη ανθεκτικότητά τους σε κάθε λογής προσβολές. Για τους φυγόπονους ή πολυάσχολους που αναζητούν πάντως υψηλόσωμα φυτά με μεγάλα και όμορφα άνθη, οι επιλογές, αντιθέτως, είναι λιγοστές. Είχα την τύχη να συναντήσω μια τέτοια περίπτωση πρόσφατα και να θαυμάσω τα ιώδη, διαμέτρου περίπου δέκα εκατοστών άνθη της, που εκφύονται μονήρη, αλλά σε εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό. Θυμίζουν αρκετά εκείνα των ιβίσκων, όχι τυχαία βεβαίως, καθώς ο «μπλε ιβίσκος» (Alyogyne huegelii), όπως είναι γνωστό το είδος σε πολλές χώρες, συγγενεύει στενά με αυτούς – μέχρι μάλιστα πριν από μερικές δεκαετίες η Βοτανική τον κατέτασσε στο γένος τους. Δεν με παραξένεψε έτσι η λεπτομέρεια πως τα λουλούδια του μαραίνονται και πέφτουν μετά από μια δυο μέρες σπαργής και λάμψης. Μικρό το κακό πάντως – από νωρίς την άνοιξη μέχρι τα τέλη του θέρους γεννώνται διαρκώς νέα άνθη που αντικαθιστούν αμέσως τις απώλειες. Σε ύψος και πλάτος ο όρθιος αυτός θάμνος δεν δυσκολεύεται να υπερβεί τα δύο μέτρα, και μάλιστα σχετικά γρήγορα, αρκεί φυσικά να ευνοηθεί από τις εδαφοκλιματικές συνθήκες. Κατάγεται από τις ηλιόλουστες ακτές της νοτιοδυτικής Αυστραλίας, όπου φαίνεται πως το «ανακάλυψε» πριν από περίπου δύο αιώνες ο Αυστριακός διπλωμάτης, φυσιοδίφης και εξερευνητής Charles von Hügel, τον οποίο μάλιστα μνημονεύει το επιστημονικό επίθετο του φυτού. Μια ασφαλώς πιο ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι πως το κλίμα εκείνης της περιοχής θεωρείται μεσογειακό, το είδος προσφέρεται λοιπόν για καλλιέργεια στη χώρα μας, σε περιοχές πάντως που η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ κάτω από τους -5οC. Δεν ζει συνήθως περισσότερο από πέντε χρόνια, αναπαράγεται όμως εύκολα με μοσχεύματα στα τέλη του καλοκαιριού, επίσης με σπόρους που συλλέγονται εύκολα από τις κάψες του και σπέρνονται ανοιξιάτικα, αμφότερες βεβαίως είναι ενέργειες ακατάλληλες για αρχαρίους.
Για όσους πάντως έχουν αφήσει οριστικά πίσω τους αυτό το στάδιο και έλκονται από την ποικιλομορφία, η σπορά θα προσφέρει θαυμάσια αποτελέσματα, ειδικά αν παραγγείλουν διαδικτυακώς τους σπόρους του. Κι αυτό γιατί, ενώ στα ελληνικά φυτώρια κυκλοφορεί μόνο στην κλασική μορφή του, διεθνώς αναπτύχθηκαν ποικιλίες που δίνουν κυανά, ρόδινα, ακόμη και λευκά άνθη. Ένα μόνο ελάττωμα φαίνεται πως έχει ο «μπλε ιβίσκος»: λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του, αν μείνει ακλάδευτος, λαμβάνει ακανόνιστη μορφή και αραιώνει ενοχλητικά το φύλλωμα στη βάση του. Η θεραπεία βέβαια είναι απλή, καθώς ανταποκρίνεται θετικά στις φθινοπωρινές τομές που του δίνουν σχήμα συμπαγές και ταυτόχρονα προάγουν την ανθοφορία της επόμενης χρονιάς. Δεν έχει, τέλος, καμιά αντίρρηση στο να στολίζει μπαλκόνια και βεράντες, αρκεί η γλάστρα που τον φιλοξενεί να είναι ευρύχωρη.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.
Kαλή αποστράγγιση
→ Προσαρμόζεται εύκολα σε όλους τους τύπους εδαφών, αρκεί να εξασφαλίζεται η απαίτησή του για καλή αποστράγγιση. Δεν ευδοκιμεί στη σκιά, ούτε σε ανεμόπληκτα σημεία. Αντέχει πολύ στην ξηρασία, η ανθοφορία του όμως ευνοείται όταν ποτίζεται στις μεγάλες ζέστες.