Κάθε φορά πριν φύγουμε για το ΚΤΕΛ ή το αεροδρόμιο, με ρωτούσε πώς ήταν ο ύπνος μου. Έτριβα τις κρύες σταγόνες του ιδρώτα στον λαιμό και τον έστελνα κάτω στον Άδη με ένα μόνο βλέμμα. Πια, απλώς σκουντάει για να σηκωθώ. Κάθεται στον καναπέ, σκρολάρει την οθόνη του λάπτοπ, αγχώνεται για την ώρα, δίχως να σηκώσει το κεφάλι του στο ρολόι του τοίχου, όσο εκείνη βασανίζεται για το αν τα φασολάκια μπορούν να περάσουν τον έλεγχο στο αεροδρόμιο. Η πόλη ακόμα κοιμάται, αλλά, όταν υπάρχουν σύννεφα, μοιάζει σαν να έχει άλλες δύο ωρίτσες να ξεκλέψει, μήπως και χουζουρέψει και κερδίσει λίγη παράταση από τη ρούχλα της Κυριακής.
Το μοτίβο με τα πράσινα φανάρια στην Εγνατία σπάει στο φανάρι της Ιασονίδου – ορατό το κόκκινο από το πέταλο της Αριστοτέλους. Είναι τα μόνα χρώματα που σπάνε τη μουντάδα του ουρανού ανάμεσα σε δύο όχθες από πολυκατοικίες. Θα χωρούσε άραγε ένα τραμ σε αυτή τη χαραμάδα ασφάλτου που τις κρατάει απέναντι, σαν να βρίσκονται σε θέση μάχης; Οι Θεσσαλονικείς θα γκρινιάζαμε και γι’ αυτό. Έχουμε πολλούς λόγους για να το κάνουμε, είμαι σίγουρος πως αυτός δεν θα ήταν ένας από αυτούς. Ας γίνει το μετρό και ίσως μπορεί και να γίνουν βίωμα οι «ευτυχισμένες μέρες» που γράφουν ο Μπέκετ και ο ΛΕΞ.
Πριν από δύο μερόνυχτα, περπατάμε από Παλαιών Πατρών μέχρι Φάληρο με τα πόδια. Από ένα ζαχαροπλαστείο που άνοιξε, παίρνει δώρο-έκπληξη μακαρόν για την κοπέλα του. Η έκπληξη του έρχεται… καπέλο, δεν της αρέσουν. Θα ήθελα να τον δω να τα καταβροχθίζει στη Νέα Παραλία – το φαΐ και η θάλασσα έχουν ιαματικές ιδιότητες. Προτιμά όμως να με πάει στη στενωσιά που σχηματίζουν οι πολυκατοικίες του Φαλήρου, όπου μια φιγούρα με ολόσωμη spandex στολή περπατάει στην άκρη της Παρασκευοπούλου. Μια σκιά ανοίκεια και ξένη δημιουργεί ένα απροσδιόριστο συναίσθημα, σαν να ανοίγει όλο το σακουλάκι με τους φόβους. Το αγόρι συνεχίζει τον δρόμο του, το άλλο αγόρι συνεχίζει να χάνεται. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι και η τελευταία.
«Από τη Μητρόπολη βλέπω το χάος, δε βλέπω να σώζομαι/ Όλοι με ρωτάνε το πώς μένω πράος, δουλεύω και προσαρμόζομαι/ Μου σφίγγουνε χέρια παρέες, γιατί χαλαρώνω σαγόνια απ’ το στρες/ Λένε κάνω τις ώρες ωραίες, δουλειές καθαρές, βρόμικές μου ιδέες». Οι στίχοι του Μικρού Kλέφτη στο συμφωνικό ραπ άλμπουμ Arte Povera του Beats Pliz γίνονται κτήμα σε ένα τραπέζι στην Εμπράρ. Εδώ δεν έχει πετάξει κανείς φέιγ βολάν από κάποιο κόμμα ούτε έχει σταυρώσει ψηφοδέλτια υποψηφίων, οι οποίοι βαυκαλίζονται πως μιλούν τη γλώσσα της γενιάς μου και γεμίζουν τις πολυκατοικίες με λευκούς φακέλους. Δεν μας ακούν, δεν μας καταλαβαίνουν και έτσι απλώς είμαι σίγουρος για το τι δεν θέλω να ψηφίσω.