Αγαπώ τους πυκνά φυτεμένους και καλοφροντισμένους κήπους, που με τις χρωματικές αντιθέσεις τους λειτουργούν ως αφορμές ευχάριστων σκέψεων και θετικών συναισθημάτων. Επειδή, όταν το βλέμμα σου εστιάζει στη φυσική ομορφιά, συνδέεσαι με δυνάμεις που, ανάλογα με τις ανάγκες, χαρίζουν ενέργεια ή σε γαληνεύουν. Δεν είναι όμως απλή υπόθεση να διατηρείς έναν κήπο, ειδικά αν ζεις σε μεγάλη πόλη, όπου το πρόβλημα της έλλειψης χώρου είναι ασφαλώς έντονο. Για όσους λάτρεις της βλάστησης διαθέτουν μόνο μπαλκόνια και βεράντες, η λύση ονομάζεται «γλάστρες» και λειτουργεί απολύτως ικανοποιητικά. Δεν βολεύονται βέβαια όλα τα φυτά σε αυτές, τα δέντρα και οι θάμνοι που ψηλώνουν πολύ, ακόμη κι αν αντέχουν για κάποια χρόνια εντός τους, παραμένουν καχεκτικοί και μοιάζουν να υποφέρουν. Έχω πάντως στήσει σε ταρατσόκηπους αρκετές σπείρες από λεβάντες, δενδρολίβανα και άλλα αρωματικά φυτά, που αναπτύχθηκαν θαυμάσια σε σχετικά μικρές πήλινες (τις προτιμώ από τις πλαστικές για αισθητικούς, οικολογικούς και πρακτικούς λόγους) γλάστρες, παρότι θεωρητικά θα ασφυκτιούσαν λόγω του αρκετά ισχυρού ριζικού τους συστήματος. Γίνεται βέβαια έλεγχος νωρίς κάθε άνοιξη, ώστε να μην καθυστερεί η μεταφύτευση όταν πια είναι απαραίτητη. Ανάμεσα στα καλλωπιστικά, πάλι, φυτά είναι πάμπολλα εκείνα που αναπτύσσονται σχεδόν το ίδιο καλά στον κήπο ή στη γλάστρα, υπάρχουν ορισμένα όμως που προφέρονται περισσότερο για τη δεύτερη συνθήκη.
Στα πιο ζεστά μέρη της χώρας μας, αυτή την εποχή αρχίζει να ανθοφορεί σε κυανούς και σπανιότερα λευκούς τόνους ένα σχετικά άγνωστο, ποώδες και πολυετές φυτό με χτυπητό όνομα, ο αγάπανθος. Για να είμαστε πιο ακριβείς, μιλάμε για τις λιγοστές ποικιλίες των δύο ειδών του γένους Agapanthus που βρίσκουμε στα ελληνικά φυτώρια. Στο εξωτερικό, αντιθέτως, το φυτό αγαπήθηκε τόσο πολύ, που κυκλοφορούν μερικές εκατοντάδες ποικιλίες και υβρίδιά του, που διακρίνονται κυρίως από την απόχρωση και το σχήμα των ανθέων. Σύμφωνα λοιπόν με τους ειδήμονες της αλλοδαπής, όσο περισσότερο περιορίζεται η ρίζα τους μέσα στη γλάστρα, τόσο πιο πληθωρική εμφανίζεται η άοσμη μεν, πολυανθής δε και αναντίρρητα υπέροχη ταξιανθία τους. Υπάρχει ένας ακόμη, πιο σοβαρός μάλιστα, λόγος που οι αγάπανθοι, ιδιαίτερα οι αειθαλείς ποικιλίες τους, δεν πρέπει να φυτεύονται στον κήπο: είναι αρκετά ευαίσθητες στο ψύχος. Αναμενόμενο βέβαια αυτό για φυτά που κατάγονται από τη Νότια Αφρική, όπου χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από τους αυτόχθονες για τις φαρμακευτικές ιδιότητές τους.
Οι λευκοί εξερευνητές εκτίμησαν περισσότερο την εμφάνισή τους διακρίνοντας πως διαθέτουν εμπορική δυναμική. Ήδη στα τέλη του 17ου αιώνα τούς καλλιεργούσαν εντατικά σε θερμοκήπια της Αγγλίας, ενώ στα τέλη του 18ου ο Γάλλος βοτανικός Charles Louis L’Héritier βάφτισε το γένος τους Agapanthus, λουλούδια της αγάπης δηλαδή, επειδή στη μακρινή πατρίδα τους οι ρίζες τους απολαμβάνουν μέχρι σήμερα τη φήμη του ερωτικού φίλτρου. Μπορεί για τις δικές μας αντιλήψεις τέτοιες χρήσεις να μοιάζουν ατελέσφορες, σίγουρο πάντως είναι πως οι αγάπανθοι, ιδιαίτερα αν τοποθετήσετε αρκετούς σε μια ηλιόλουστη γωνιά, αποπνέουν τώρα, και για πολλές εβδομάδες, έντονη σαγήνη. Δεν ψηλώνουν συνήθως παραπάνω από ένα μέτρο, η αντίθεση όμως ανάμεσα στα λογχοειδή, σκουροπράσινα φύλλα και τις σχεδόν σφαιρικές, αέρινες ταξιανθίες τους παράγει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Συνδυάζονται ιδανικά με φυτά που ανθίζουν την ίδια με αυτούς εποχή σε κίτρινους ή πορτοκαλί τόνους, ενώ, αν βαρεθήκατε τη μονοτονία του γκαζόν, αποτελούν ιδανική επιλογή. Σημειωτέον δε πως μπορείτε να διατηρήσετε για πολλές μέρες ολοζώντανες τις κομμένες ταξιανθίες τους στο βάζο.
Τακτικά ποτίσματα
→ Αγαπούν τον δυνατό ήλιο, τη ζέστη και τα εύφορα, καλά αποστραγγιζόμενα, χώματα. Την εποχή της ανθοφορίας τους πρέπει να λιπαίνονται κάθε δύο εβδομάδες με το κατάλληλο σκεύασμα και να ποτίζονται τακτικά, μετρημένα όμως στις άλλες εποχές. Δεν χρειάζονται κλάδεμα, αφαιρούμε πάντως τα ξερά ή σάπια φύλλα και τις μαραμένες ταξιανθίες.
Ευχαριστούμε τις Γεωπονικές Επιχειρήσεις Χορομίδης για την αρωγή τους στη φωτογράφιση.