«Μοιάζουν με αφρικάνικες μάσκες που ξορκίζουν το κακό και τον θάνατο». Με αυτόν τον τρόπο είχε περιγράψει ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης την δουλειά του. Αν και ανήκει στην γενιά των μεταπολεμικών ποιητών, μέσα από την ποίηση του Σαχτούρη διαφαίνεται μια αίσθηση αισιοδοξίας. Όχι απαραίτητα μια αισιοδοξία θριαμβευτική- αντίστοιχη με αυτή των happy endings. Μια πιο ήσυχη αισιοδοξία, πιο μυστήρια, πιο υπαρξιακή- σχεδόν μεταφυσική, αλλά πάντα αληθινή. Ήταν αυτή η αισιοδοξία μέσα στην σκληρότητα της αλήθειας, που ενέπνευσε τον συνθέτη Γιώργο Νικητόπουλο να μελοποιήσει τους στίχους του μεγάλου ποιητή στον δεύτερο του δίσκο Τα Δώρα- και τελικά να τον λυτρώσει σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του.
Γιατί Μίλτο Σαχτούρη;
Έψαχνα ένα ποίημα να κλείσω τον δεύτερο δίσκο μου, όπως έκανα και στο πρώτο μου άλμπουμ με το Σονέτο του Σαίξπηρ. Επειδή τα κομμάτια διαπραγματεύονταν «δρόμους» και «θανάτους», ήθελα ένα κομμάτι που να είναι κάπου εκεί κοντά. Ένας φίλος μου, λοιπόν, μου έστειλε τα Μάτια Κλειστά. Το μελοποίησα αρκετά γρήγορα, γιατί ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα. Κάπως έτσι ερωτεύτηκα, και ακολούθησαν μετά και τα υπόλοιπα- αν και ήταν ένα επικίνδυνο εγχείρημα. Ήταν μια περίοδος που ήμουν πιεσμένος ψυχολογικά- η ποίηση του Σαχτούρη λειτούργησε αρκετά επουλωτικά για μένα. Είναι μια ποίηση αληθινή, σκληρή αλλά και παραδόξως φωτεινή.
Για ποιο λόγο θεωρείς ότι ήταν επικίνδυνο;
Έχεις μεγάλη ευθύνη. Δεν έχεις περιθώρια για αποτυχίες και για προχειρότητα.
Θεωρείς ότι είναι trendy να μελοποιείς Μίλτο Σαχτούρη; Και το αφήνω πάνω σου το πως αντιλαμβάνεσαι την λέξη trendy.
Εγώ δεν σκέφτομαι έτσι, λειτουργώ μόνο με το ένστικτο. Μιλώντας όμως με ανθρώπους, αφού τελείωσα τον δίσκο, κατάλαβα την διείσδυση που έχει στον κόσμο, και το πόσο αγαπητός είναι. Δεν έχει την ίδια δημοτικότητα με τον Καβάφη σίγουρα. Είναι ένας ποιητής που έχουν ανακαλύψει οι άνθρωποι στα δωμάτια τους, χωρίς αυτό να είναι ευρέως γνωστό. Οπότε μπορεί να μην είναι trendy, αλλά είναι σίγουρα in.
Ποιο ποίημα σε άγγιξε περισσότερο;
Τα αδέρφια. Είναι μια αισιόδοξη απάντηση στον θάνατο. Το κομμάτι είναι γεμάτο απώλεια και οδύνη, αλλά τελικά σου αφήνει αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση που αφήνει η πραγματική τέχνη. Μπορεί να υπάρχει θάνατος αλλά υπάρχουν πάντα αυτά που αφήνεις πίσω σου. Μια παρηγορητική αίσθηση αιωνιότητας.
Με ποιο τρόπο ξορκίζεις εσύ την δυσκολία;
Μέσα από την μουσική. Η μουσική είναι ένας κόσμος που σου προκαλεί μια ηδονή. Άγνωστος μεν. Δεν είναι για ανθρώπους που φοβούνται να χάνονται. Ο κόσμος της μουσικής είναι αρκετά χαοτικός, αλλά βρίσκεις μια γαλήνη. Μια γαλήνη που προέρχεται από την συνειδητοποίηση ότι είσαι κομμάτι ενός ευρύτερου αρμονικού συνόλου. Που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Αυτό ακούγεται λίγο ονειρικό, αλλά κάπως έτσι το έχω στο μυαλό μου.
Στον δίσκο, η δουλειά ενός άντρα ποιητή ερμηνεύεται μέσα από τρεις γυναικείες φωνές.
Οι γυναικείες φωνές θεωρώ ότι μπορούν να αποτυπώσουν πληρέστερα έναν «κόσμο». Έχουν και περισσότερη ευελιξία- προσφέροντας ερμηνευτικά μια αίσθηση ελευθερίας.
Ποιος είναι ο στίχος που σου έκανε εντύπωση;
–Τ’ αδέρφια μου που χάθηκαν εδώ κάτω στον κόσμο είναι τ’ αστέρια που τώρα ανάβουν ένα ένα στον ουρανό.
-που κάθε βράδυ σταύρωναν τον Ύπνο, που κάθε βράδυ σκίζαν τρώγαν τα φουστάνια τους πέφταν ανάσκελα και φτύναν τα όνειρά τους
-Γλίστρησε μες στα δάχτυλά σου ο έρωτας κι έπεσε σ’ ένα ποτήρι με αίμα
Και τα τρία έχουν να κάνουν με την ματαίωση.
Δεν είναι ακριβώς ματαίωση. Είναι σίγουρα αλήθεια. Είναι σαν να υπάρχει παρέα σε αυτή την αλήθεια. Σαν να γνωρίζει και κάποιος άλλος τι είναι αυτό που περνάς. Αυτή η αίσθηση είναι αρκετά λυτρωτική.