Θα σας πω μια ιστορία και την αφορμή που την έφερε ξανά στη μνήμη μου. Ήταν Αύγουστος του 2000. Ο κ. Τσούι κι εγώ είχαμε ήδη κερδίσει τη φήμη του αχώριστου δίδυμου που πήγαινε παντού «ακόμη και στη δουλειά, παντού» μαζί. Είχαμε προ πολλού τελειώσει τη βασική υπακοή, το σκυλί έδειχνε να έχει τεράστια λαχτάρα για ορεινές περιπέτειες, η τιμή της βενζίνης δεν ήταν ακόμα απαγορευτική. Αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα για την πρώτη μας υπαίθρια διανυκτέρευση, μακριά από την πόλη.
Προορισμός μας η Ορεινή Ναυπακτία. Στη Γραμμένη Οξυά ο κουμπάρος μου έχει αναστήσει με τα χέρια ένα παλιό υποστατικό· και το χωράφι του, μακριά από τα σπίτια του χωριού, είναι ιδανικός τόπος για να στήσεις μια σκηνή για μια πρώτη, δοκιμαστική διανυκτέρευση.
Φτάσαμε ξεκούραστοι, φάγαμε τα μεζεδάκια μας, ήπιαμε τα τσίπουρά μας, έπεσε η νύχτα. Κατά τις 11 το βράδυ, ο κ. Τσούι κι εγώ πήραμε τον δρόμο για τον καταυλισμό μας. Σταθήκαμε έξω από τη σκηνή, έσβησα τον φακό και βρέθηκα μπροστά στο πιο συγκινητικό θέαμα της ζωής μου μαζί με τον πιο αγαπημένο μου σκύλο. Ο ουρανός ήταν ανέφελος, το φεγγάρι σε νουμηνία, τα φώτα της κοντινότερης πόλης τριάντα μίλια μακριά, συνθήκες ιδανικές για ένα φαντασμαγορικό, ζωντανό πλανητάριο πάνω από τα κεφάλια μας. Και ο κ. Τσούι, καθιστός και ακίνητος σαν Σφίγγα, με το κεφάλι στραμμένο ψηλά, έχασκε με το θέαμα σαν να αιωρείτο από πάνω του ένα σιρίτι με σουβλιστά κοτόπουλα. Σαν να είχε πάθει το πρώτο του εγκεφαλικό, στην τρυφερή ηλικία των δύο, και να είχε χάσει κάθε επαφή με το άμεσο περιβάλλον. Σαν να είχε μεταμορφωθεί σε έναν εμβριθή φιλόσοφο και να συλλογιζόταν τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.
Για την επόμενη μισή ώρα, σκύλος και άνθρωπος απλώς κοιτούσαμε τα άστρα, μετρώντας τις ανάσες μας. Για εκείνον ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζε κατάματα την απεραντοσύνη του σύμπαντος. Για μένα ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα ότι, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, μπορούσε να την κατανοήσει.
Θυμήθηκα αυτή τη συνταρακτική στιγμή της κοινής μας ζωής, διαβάζοντας σήμερα στην «Καθημερινή» ότι η τεχνολογία των led, που έκανε το φως λιγότερο ενεργοβόρο και εκτόξευσε τον αριθμό των lumen -της ισχύος του δημόσιου φωτισμού- στα ύψη, έχει ως αποτέλεσμα τη διαρκή αύξηση της φωτορύπανσης από τα φώτα των πόλεων. Και φωτορύπανση σημαίνει ότι, πολύ σύντομα, ο νυχτερινός ουρανός θα γίνει μια θολή επιφάνεια, σαν τα γέρικα μάτια ενός ανθρώπου που έπαψε να βλέπει σχήματα και βλέπει πια μόνο σκιές.
«Αν ένα παιδί που γεννιέται σήμερα στην πόλη βλέπει περίπου 250 αστέρια στον ουρανό, με την ενηλικίωσή του θα βλέπει μόνο εκατό», λένε οι δυσοίωνες προβλέψεις. Και τότε, επειδή ο έναστρος ουρανός είναι η επαφή μας με το άπειρο, δηλαδή με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, πολλοί άνθρωποι θα πάρουν τα βουνά, για να μη σπάσουν οριστικά αυτόν τον δεσμό. Και θα ενοχλήσουν το φάντασμα του σκύλου μου, που έζησε και φώτισε έναν κόσμο λίγο πιο σκοτεινό, λίγο πιο ανθρώπινο. Και εντελώς δικό μου.