Για να κλείσεις ραντεβού με τη δρα Μακρινή Αλεξιάδη, πρέπει να σε έχει προτείνει κάποιος πελάτης της. Και πάλι βέβαια, θα χρειαστεί να μπεις σε λίστα αναμονής και ίσως και να περιμένεις κάποιους μήνες, ανάλογα με το πόσο καλή είναι η διασύνδεσή σου. Στο ιατρείο της, επί της Park Avenue στο Μανχάταν, στον αριθμό 955 συγκεκριμένα, μπορείς να κάνεις οποιαδήποτε δερματολογική πράξη –είναι γνωστή (και) για τις διαγνώσεις της στο μελάνωμα–, αν και η λίστα αναμονής προκύπτει κυρίως χάρη στο περιβόητο «καλλιτεχνικό» χέρι της Ελληνίδας γιατρού, το οποίο έχει υμνήσει τόσο η αμερικανική Vogue, όσο και οι New York Times, για την ικανότητα και την επιδεξιότητά του να επαναφέρει την ομορφιά σε πρόσωπο και σώμα, μέσω ενέσεων, λέιζερ και άλλων πρότυπων μεθόδων.
Κάποιες από τις πελάτισσές της έχουν μοιραστεί δημόσια την εκτίμηση, ενίοτε και την ευγνωμοσύνη τους για τη δρα Αλεξιάδη. Αναφέρω ενδεικτικά τις Μπρουκ Σιλντς, Σιένα Μίλερ, Κάια Γκέρμπερ, Σίντι Κρόφορντ, Ρέιτσελ Ζόι, Γκαμπριέλα Χερστ, Κιμ Αλέξις. Υπάρχουν και κάποιες άλλες βέβαια που φτάνουν στο ιατρείο της Park Avenue με καπέλο και γυαλιά, για να μη γίνουν βορά κακεντρεχών που θα σπεύσουν να σχολιάσουν τη στενή σχέση τους με τη διάσημη δερματολόγο της Νέας Υόρκης. Η ίδια θα μου πει πάνω σ’ αυτό: «Η ειρωνεία της δουλειάς μου είναι ότι δίνω στους ανθρώπους την ομορφιά και μαζεύω πίσω την ντροπή τους. Έχω τη μοίρα της θεάς Κίρκης».
Μανχάταν-Σκύρος
Ακούγεται σαν σκιαγράφηση χαρακτήρα βγαλμένου από το Big Little Lies ή το White Lotus. Εκεί πήγε το μυαλό μου όταν γνώρισα την Ελληνίδα Μακρινή –δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά αυτό το όνομα– που διαπρέπει στο Μανχάταν, την αγαπούν οι σταρ και είναι διακεκριμένη δερματολόγος με σημαντικό συγγραφικό και ερευνητικό έργο, με υποτροφίες και πρωτιές στο Χάρβαρντ. Τη γνώρισα σε μια στάση της λίγων ωρών στην Αθήνα, μόλις είχε φτάσει από τη Νέα Υόρκη και την επομένη θα έπαιρνε την πτήση για το εξοχικό της σπίτι στη Σκύρο, όπου κάθε Αύγουστο κάνει διακοπές με τα παιδιά της – η κόρη της ήταν μάλιστα αυτή που τη φωτογράφισε για το «Κ». Μου λέει ότι επέλεξε αυτό το νησί για να χτίσει ένα σπίτι επειδή, όταν το επισκέφτηκε για πρώτη φορά, της φάνηκε άγριο και αγνό. Στον κήπο της έχει φυτέψει κάθε λογής βότανα, τα οποία θεωρεί πολύτιμα όπλα για την υγεία και την ομορφιά και φυσικά πριν φύγει, κάνει τη συγκομιδή της για τον χειμώνα στη Νέα Υόρκη.
Τη φανταζόμουν σαν μια μοντέρνα και στιβαρή Νεοϋορκέζα, που θα μου έλεγε «καλησπέρα» σε σπαστά ελληνικά και στη συνέχεια θα άρχιζε τις εξωγήινες αφηγήσεις για τη ζωή και τα επιτεύγματά της. Αντ’ αυτού συνάντησα μια σεμνή Ελληνίδα, που μου θύμισε παιδί. Δεν εννοώ το νεανικό της δέρμα –βιτρίνα της δουλειάς της–, εννοώ το γέλιο, τα μάτια, την κορμοστασιά, τον τρόπο ομιλίας και σκέψης.
Ξεκίνησε την αφήγηση της ζωής της με ενθουσιασμό, κάπως έτσι: «Θεωρώ ότι έχω κληρονομήσει τη δύναμη των Μικρασιατών παππούδων μου! Μου αρέσει πολύ να ταυτίζομαι με τη γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου, που έμαθε μόνη της να μιλάει και να γράφει σε τρεις γλώσσες και όλοι την επαινούσαν για το κοφτερό μυαλό της! Ήταν 15 ετών όταν έφυγε μετά την Kαταστροφή στη Μικρά Ασία. Την είχαν κρατήσει αιχμάλωτη οι Τούρκοι μαζί με τις δύο ξαδέλφες της και κατάφερε να τους χειριστεί ώστε να τις αφήσουν ελεύθερες. Ο παππούς μου έφυγε με το πλοίο «Καρπάθια» και βρέθηκε στην Αμερική. Σε αυτή την τυχαιότητα οφείλω την αμερικανική ρίζα μου. Όταν ήρθε η στιγμή να παντρευτεί ο παππούς, πήγε στη Θεσσαλονίκη για να βρει Ελληνίδα. Αυτό είναι ένα “χούι” που θα κληροδοτούσε σε όλη την οικογένεια. Παντρεύτηκε λοιπόν τη γιαγιά μου, στη Θεσσαλονίκη, και λίγο μετά τους βρήκε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Το 1946 επέστρεψαν μαζί στην Αμερική.
»Εγώ γεννήθηκα στο Μανχάταν και επέλεξα να παντρευτώ Έλληνα, για να είναι τα παιδιά μου Έλληνες. Αισθάνομαι ότι η Ελλάδα μού έχει χαρίσει το ταξίδι της ζωής μου. Σκέφτομαι πάντα την επιστροφή εδώ, την αγάπη και την περηφάνια για τη χώρα μου. Δεν ξέρω πώς να το πω χωρίς να παρεξηγηθώ, αλλά αισθάνομαι ότι οι Έλληνες πάντοτε ξεχωρίζουμε. Ειδικά αν είσαι Έλληνας της Αμερικής, το νιώθεις έντονα αυτό, έχει να κάνει μάλλον με την ιστορία και τη γλώσσα μας».
Σπουδές, καριέρα, οικογένεια
Η Μακρινή Αλεξιάδη άρχισε να συμμετέχει σε σχολικούς επιστημονικούς διαγωνισμούς από την ηλικία των 9 ετών και έβγαινε πρώτη σε όλους. Στα 16 της, έχοντας προσπεράσει δύο τάξεις στο σχολείο, μπήκε με υποτροφία στο Χάρβαρντ για να σπουδάσει βιολογία. Ο πατέρας της δεν ήθελε να την αφήσει, γιατί η Βοστώνη ήταν τέσσερις ώρες με το αυτοκίνητο από το Μανχάταν και του φαινόταν μακριά. Παρενέβησαν τα αδέρφια της και τελικά πήγε. Από το πρώτο έτος άρχισε να συμμετέχει σε έρευνες πάνω στη μοριακή βιολογία των φυτών. Πριν ξεκινήσει το M.D. στην ιατρική στο Χάρβαρντ, έκανε έναν χρόνο διάλειμμα, για να επιστρέψει στην Ελλάδα και στο Ινστιτούτο Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνίας στο Ηράκλειο Κρήτης, όπου ασχολήθηκε με εναλλακτικές επιλογές για τα γενετικά τροποποιημένα τροφίμα στη γεωργία.
Επέστρεψε και πήρε 100% υποτροφία για να πάρει το πτυχίο της ιατρικής στο Χάρβαρντ. Συγκεκριμένα ήταν η μία από τους δύο σε όλο τον κόσμο που πήρε την υποτροφία Medical Scientist Training Program (MSTP). Τέλος, έκανε το διδακτορικό της στη γενετική. Η περίοδος που έπρεπε να επιλέξει ειδικότητα συνέπεσε με τον γάμο της: «Εγώ ήθελα να γίνω χειρουργός. Αυτό μου άρεσε, αυτό είχα ονειρευτεί. Ο πρώην άντρας μου, επίσης γιατρός, είχε άλλη άποψη και μου έθεσε το δίλημμα ή κάνουμε οικογένεια ή γίνεσαι χειρουργός. Με παρότρυνε να επιλέξω τη δερματολογία ως ειδικότητα και με έφερε σε αμηχανία το γεγονός ότι μετά από όλα αυτά κάποιος με περιόριζε. Η δημιουργία οικογένειας μου φαινόταν, όμως, εξίσου σημαντική υπόθεση. Έκανα τα δύο παιδιά μου παράλληλα με την ειδικότητά μου και ευτυχώς γρήγορα ένιωσα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνω στο πεδίο της δερματολογίας. Οι έρευνές μου επικεντρώθηκαν αρχικά στις ραδιοσυχνότητες και στον μικροβελονισμό και έπειτα στη φωτοδυναμική θεραπεία για τον καρκίνο του δέρματος. Κατά μέσο όρο έκανα τέσσερις-πέντε έρευνες τον χρόνο».
Λίγο αργότερα έφτιαξε το γραφείο της στο Μανχάταν και διαπίστωσε ότι είχε ήδη κάποια φήμη από τις έρευνες και τα άρθρα της κατά την ειδικότητα. Το γραφείο ήταν γεμάτο από την πρώτη μέρα. Το 2007 τής μπήκε η ιδέα να γίνει γιατρός και στην Ελλάδα. Έδωσε στο ΔΙΚΑΤΣΑ και πέρασε – η μόνη μέσα στους 1.600 υποψηφίους της χρονιάς της που δεν ήταν γεννημένη στην Ελλάδα και τα ελληνικά δεν ήταν η πρώτη της γλώσσα. Στη συνέχεια πήρε την ειδικότητα της δερματολογίας στο νοσοκομείο Συγγρού. «Για μένα ήταν σημαντικό να έχω υπόσταση ως γιατρός και στην Ελλάδα, γιατί έχω τα προσόντα της Ελληνίδας γιατρού», μου λέει σχετικά. «Συνηθίζω να λέω ότι οι Έλληνες γιατροί έχουμε καρδιά και μυαλό. Δεν αρκεί να είσαι έξυπνος γιατρός, πρέπει και να νοιάζεσαι για τον ασθενή. Και το αντίστροφο. Αν λείπει κάτι από τα δύο, δεν κάνεις καλό, κάνεις κακό».
Υγεία ή ομορφιά;
Οι μέθοδοι για τις οποίες φημίζεται η δρ Αλεξιάδη είναι το profound με ραδιοσυχνότητες αντί για λίφτινγκ και το Alexiades filler lift, στο οποίο έχει «πατεντάρει» την τοποθέτηση υαλουρονικού πίσω από τα μαλλιά, αντί για το πρόσωπο. Δεν αντιστάθηκα να ανοίξω τη συζήτηση περί ηλικιακού ρατσισμού και προτύπων ομορφιάς. Της αναφέρω λοιπόν ότι πλέον ενθαρρυνόμαστε να αγαπάμε τους εαυτούς μας με τη φυσική φθορά που φέρνει ο χρόνος, γιατί έχει αποδειχθεί καταπιεστικό και στενάχωρο να βρίσκεται κανείς σε αυτή την άνιση, διαρκή μάχη με τον χρόνο. Μου απαντά: «Φέτος άρχισα τα podcasts μου στο Spotify και εκεί μπορεί κανείς να κατανοήσει ακριβώς τη φιλοσοφία μου. Το δέρμα μας είναι το πιο μεγάλο μας όργανο, υπάρχει για να μας προστατεύει από τον έξω κόσμο. Εγώ υποστηρίζω την υγεία αυτού του οργάνου. Όταν το όργανο φθείρεται από τον χρόνο, τη μόλυνση, τον ήλιο και άλλους εξωγενείς παράγοντες, πρέπει να το θεραπεύσουμε.
«Οι Έλληνες γιατροί έχουμε καρδιά και μυαλό. Δεν αρκεί να είσαι έξυπνος γιατρός, πρέπει και να νοιάζεσαι για τον ασθενή. Αν λείπει κάτι από τα δύο, δεν κάνεις καλό, κάνεις κακό».
Θεραπεύοντάς το, γίνεται και πιο όμορφο. Το να επαναφέρω το δέρμα πίσω στην ηλικία των 25, πριν φθαρεί, προσφέρει εκτός από υγεία και ομορφιά».
Αμφιβάλλω για τις περισσότερες περιπτώσεις ότι το κίνητρο είναι η υγεία και όχι η ομορφιά και της αντιτείνω παραδείγματα γυναικών που δεν έχουν φροντίσει για την αντιγήρανση του δέρματός τους και όμως είναι όμορφες, υγιείς και λαμπερές. Συνήθως οι ίδιες αγαπούν και αγαπιούνται πολύ, έχουν καλή σχέση με τα παιδιά τους, κάνουν ή έκαναν μια δουλειά που αγαπούν, περνούν χρόνο κοντά στη φύση κ.τ.λ. Η Μακρινή απαντά: «Αλήθεια είναι. Το νευρολογικό μας σύστημα μπορεί να αποδώσει στο πρόσωπό μας και στο δέρμα μας συνολικά το πώς αισθανόμαστε. Όταν λάμπεις από μέσα, θα βγει και προς τα έξω. Γι’ αυτό και λέμε ότι η κακία φαίνεται στο πρόσωπο».
Ο χρόνος δεν είναι αρκετός
Τη ρωτάω αν υπάρχουν γκρι ζώνες στην υποδειγματική πορεία της: «Βέβαια. Δουλεύω πολύ σκληρά για να τα καταφέρω όλα. Περιμένω πάρα πολλά από τον εαυτό μου. Η γκρι ζώνη είναι όλη η δουλειά και οι θυσίες που υποστηρίζουν το όνειρό μου, σε βάρος της προσωπικής μου ζωής. Με τον πρώην άντρα μου μείναμε μαζί 25 χρόνια και το θεωρώ επιτυχία. Όταν χώρισα, συγκεντρώθηκα στα παιδιά μου, να είμαι εκεί και ως μάνα και σαν πατέρας. Οι γονείς μου είχαν άλλες αρχές, είχαν μείνει στη δεκαετία του ’50, ούτε ακολούθησαν την εξέλιξη της Ελλάδας ούτε ενσωματώθηκαν στην κουλτούρα της Νέας Υόρκης. Έτσι εγώ μεγάλωσα με μια παλιομοδίτικη ηθική που δεν υπάρχει σήμερα.
«Το δέρμα μας είναι το πιο μεγάλο μας όργανο, υπάρχει για να μας προστατεύει από τον έξω κόσμο. Εγώ υποστηρίζω την υγεία αυτού του οργάνου».
Ντρέπομαι που δεν είμαι πιο μοντέρνα, βλέπω τις Ελληνίδες φίλες μου που έχουν πάρει διαζύγιο να είναι πολύ πιο άνετες. Πέραν αυτού, ο χρόνος δεν μπορεί να φτάσει για όλα, οπότε τίθεται θέμα προτεραιοτήτων. Ο δικός μου χρόνος μοιράζεται στους περίπου χιλιάδες ασθενείς μου και στην ομάδα που με πλαισιώνει, στην εταιρεία με καλλυντικά Macrene Actives, στην έρευνα και τη συγγραφή και φυσικά στα παιδιά μου, που σήμερα σπουδάζουν στο Χάρβαρντ. Τώρα που με ακούω, σκέφτομαι ότι ίσως έχει έρθει η ώρα να αφιερώσω λίγο παραπάνω χρόνο και στην προσωπική μου ζωή!».
