Η Maria Lassnig, που κατατάσσεται μεταξύ των σημαντικότερων καλλιτεχνών της γενιάς της, απέκτησε δυστυχώς ευρεία αναγνώριση προς το τέλος της σταδιοδρομίας της (η Μπιενάλε της Βενετίας τής απένειμε το 2013 τον Χρυσό Λέοντα για τη συνολική προσφορά της, δηλαδή έναν χρόνο πριν πεθάνει). Είχα τη χαρά να δω από κοντά πίνακές της στη Βιέννη το 2009, σε μια μεγάλη ατομική της που διοργανώθηκε στο Mumok για να τιμήσει τα 90ά της γενέθλια, αλλά και στο μουσείο Albertina, σε μια ομαδική έκθεση αφιερωμένη στη γενιά του ’70. Θαυμάζω τρομερά το στυλ ζωγραφικής της, τον τρόπο που απεικονίζει το γυναικείο σώμα αλλά και την ψυχή. Οι αυτοπροσωπογραφίες της θα μπορούσαν να είναι το πορτρέτο της κάθε γυναίκας. Προκαλούν ένα κοκτέιλ συναισθημάτων που σχετίζονται με την αδυναμία, τον φόβο, τον πόνο και τη μελαγχολία που καμιά φορά νιώθουμε εμείς οι γυναίκες. «Η αμηχανία είναι μια πρόκληση. Θέλω να ζωγραφίζω πράγματα που κάνουν τον άλλο να νιώθει άβολα», είχε πει κάποτε.
Την άλλη εβδομάδα εγκαινιάζεται μια έκθεση με περίπου 50 έργα της στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων, την οποία επιμελείται ο Hans Ulrich Obrist. Μέσα από αυτό το εικαστικό γεγονός μαθαίνουμε ότι η Maria Lassnig είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα. Η καλλιτέχνις, που επισκεπτόταν συχνά τη χώρα μας από τη δεκαετία του ’50, εμπνεόταν από την ελληνική αρχαιότητα, τη μυθολογία και το μεσογειακό τοπίο. Η έκθεση πλαισιώνεται από προβολές animation της Lassnig και επιστημονικές διαλέξεις. Στα εγκαίνια θα παρευρεθεί ο υπουργός Πολιτισμού της Αυστρίας, Thomas Drozda.