Η ιστορία ξεδιπλώνεται στο Μόναχο, τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου και τις πρώτες του Σεπτέμβρη του 1972, τις ημέρες δηλαδή που η Γερμανία παρουσίαζε στον κόσμο το καινούργιο της πρόσωπο, ένα σύγχρονο προφίλ απαλλαγμένο από τις σκιές του παρελθόντος – η προηγούμενη φορά που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε υπό το βλέμμα του Χίτλερ το 1936. Ο αναγνώστης, λοιπόν, του «Σεπτέμβρη» (εκδ. Εστία), γνωρίζοντας ότι δεν νοείται αφήγηση για τους Ολυμπιακούς του ’72 χωρίς αναφορά στη δολοφονία των έντεκα Ισραηλινών αθλητών, γυρίζει τις σελίδες περιμένοντας τη σφαγή. Ο συγγραφέας όμως, ο βραβευμένος Γάλλος Ζαν Ματέρν, δεν γράφει ιστορία. Η πλοκή του τοποθετείται στην καρδιά των γεγονότων, αλλά δεν φτάνει εκεί παρά μόνο όταν ο αναγνώστης μπορέσει να αντιληφθεί τη συναισθηματική ένταση που βιώνει ο πρωταγωνιστής του. Πρόκειται για έναν νεαρό Βρετανό δημοσιογράφο, σύζυγο και πατέρα, ο οποίος αρχίζει να νιώθει εντελώς ξαφνικά μια έλξη για έναν Αμερικανό συνάδελφό του. Σε αυτό το καθεστώς ξημερώνει η μοιραία 5η Σεπτεμβρίου.
Τα ακριβή γεγονότα εκείνης της ημέρας αποτυπώνονται στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του 1999 «One day in September» από τον Κέβιν Μακντόναλντ – βραβεύτηκε μάλιστα με το Οσκαρ ντοκιμαντέρ. Αντίθετα, δεν κέρδισε κανένα από τα πέντε Οσκαρ για τα οποία προτάθηκε η ταινία «Μόναχο» (φωτογραφία επάνω), αυτό το κράμα κατασκοπικού θρίλερ και πολιτικού-ιστορικού δράματος που σκηνοθέτησε το 2005 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ. Η δική του ιστορία (εμπλουτισμένη με διάφορα στοιχεία μυθοπλασίας) αφορά στο μετά: την πορεία της πολυετούς επιχείρησης της Μοσάντ στην προσπάθειά της να εκδικηθεί τα εμπλεκόμενα μέλη του «Μαύρου Σεπτέμβρη».
Και, φυσικά, στην κληρονομιά εκείνων των ημερών βρίσκουμε και εκείνη τη φωτογραφία, εκείνη την κλασική φωτογραφία με τον μασκοφόρο απαγωγέα που βγαίνει στο μπαλκόνι του κτιρίου 31, η μορφή του οποίου στοίχειωσε για πάντα κάθε ιδεώδες και κάθε ολυμπιακή αξία. ■