«Εχετε ποτέ σταθεί παραπάνω στον τρόπο που σας κοιτάζει ένα σκυλί; Εχετε χαθεί μέσα στις κόρες των ματιών του, μέσα στην ανήσυχη μουσούδα του, που προσπαθεί να οσμιστεί τη μετάφραση των λέξεών σας; Εχετε προσέξει την άνευ όρων παράδοση στους ορθάνοιχτους προσαγωγούς, που λαχταρούν μια παλάμη να τους χαϊδέψει; Εχετε αντιληφθεί την ετοιμότητα προστασίας σε κάθε λέξη σας που τους “μυρίζει” κίνδυνο; Τα σκυλιά είναι υπερταλαντούχα πλάσματα, είδος ανεπανάληπτο στον πλανήτη Γη. Η λαλιά δίνει στον άνθρωπο το προνόμιο της υπεροχής, ενώ στην ουσία η αλαλία είναι σπουδαιότερη, αφού σε καθιστά άριστο ακροατή».
Τα παραπάνω έγραψε η σοσιαλμιντιακή μου φίλη Γεωργία Μονιάκη. Ενας άνθρωπος που προφανώς καταλαβαίνει τα σκυλιά όσο κι εγώ. Μη βιαστείτε να μου προσάψετε υπεροψία και ξιπασιά. Δεν πιστεύω ότι είμαστε οι μόνοι. Αντίθετα, νομίζω πως πληθαίνουμε μέρα με τη μέρα. Στην Αμερική, το «Inside to Outside Initiative – Prison Puppy Raising Program» συμπληρώνει τον τέταρτο χρόνο του. Στο πλαίσιό του, βαρυποινίτες φυλακισμένοι αναλαμβάνουν –με την εποπτεία της ασφαλιστικής εταιρείας «Mutual of America» (αυτοί οι άτιμοι οι καπιταλισταί…)– να εκπαιδεύσουν σκυλιά από κουτάβια και να τα παραδώσουν στους νέους ιδιοκτήτες τους ως ειδικευμένους οδηγούς τυφλών.
«Πρόκειται για το πιο επιτυχημένο, μακράν, πρόγραμμα κοινωνικοποίησης των πιο βίαιων ανθρώπων που έχεις συναντήσει», αναφέρει ένας διευθυντής σωφρονιστικού ιδρύματος. Τα σκυλιά το πέτυχαν αυτό. Τα σκυλιά, που ξαναζωγραφίζουν το χαμόγελο στο πρόσωπο ανθρώπων στο κρεβάτι του γηροκομείου, ακόμα κι αν δεν έχουν το κουράγιο να ανασάνουν. Τα σκυλιά, που σκάβουν στα ερείπια μιας καταστροφής, οσμιζόμενα μια αδιόρατη ικμάδα ζωής. Τα σκυλιά, που χαμηλώνουν την πίεση και τα επίπεδα του στρες με το πρώτο χάδι.
«Αν πρέπει να προσπαθούμε για κάτι σ’ αυτή τη ζωή, είναι να μοιάσουμε στα σκυλιά», καταλήγει η φίλη μου η Γεωργία. Δύσκολο. ■