Οταν ήμουν παιδί, διάβαζα πολύ. Από πολύ νωρίς είχα ξεκοκαλίσει όλους τους «μεγάλους παιδικούς» και όταν σώθηκαν ο Ιούλιος Βερν, ο Ντίκενς και η Αλκη Ζέη, το ενδιαφέρον μου στράφηκε στο μεταφυσικό. Μέχρι τα 14 είχα εξαντλήσει όλη τη σειρά της «Ωρόρα» και τα σχετικά του Κάκτου και κάπου εκεί, κατά λάθος, έπεσε στα χέρια μου το «Ταό και Φυσική» του Φρίτχοφ Κάπρα: μια συστηματική έρευνα των αναλογιών ανάμεσα στον μυστικισμό της Ανατολής και στη μοντέρνα Φυσική. Η επιστήμη με κέρδισε ολοκληρωτικά. Στους φίλους που φλέρταραν με το ανεξήγητο έλεγα πάντα, σαν κασέτα: «Το ανθρώπινο σώμα έχει 206 οστά. Πάνω μου δεν υπάρχει ούτε ένα μεταφυσικό». Μετά κατάλαβα ότι ήταν απευθείας μετάφραση από μια αμερικανική έκφραση και δεν σήμαινε τίποτα στα Ελληνικά, οπότε το έκοψα κι αυτό. Απλώς έπαψα να ασχολούμαι.
Σήμερα είμαι μεγάλος και σοφότερος, μαθημένος να κρατάω μια προοπτική ανοιχτή (άλλωστε, η Φυσική έχει κάνει άλματα από την εποχή του «Ταό» του Κάπρα). Και κατά καιρούς πέφτει στα χέρια μου κάτι που κάνει αυτή τη συγκρατημένη επιφύλαξη να αξίζει τον κόπο… Το μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα, όταν έξω έψηναν και τσιμπολογούσαν, κάθισα στο μπαλκόνι του φίλου μου με θέα την Υδρα και άνοιξα τον «Γουργούρη». Η Τασούλα Επτακοίλη, δημοσιογράφος και συγγραφέας (τον έχει κερδίσει καιρό τώρα τον δεύτερο τίτλο), έγραψε ένα παιδικό παραμύθι για έναν γάτο κι έναν σκύλο που δεν έχει αίσιο τέλος. Ή μάλλον όχι, και αυτή η περιγραφή ελλιπής είναι. «Που δεν έχει τέλος», είναι το σωστό. Που φλερτάρει με την ιδέα του κύκλου της ψυχής, όχι ως ουροβόρου όφεως, αλλά όπως τον κύκλο των εποχών: την πιο συμβολική, αληθινή αναλογία για τη ζωή, τον θάνατο και το παιχνίδι που παίζεται ανάμεσά τους, χωρίς την έγκρισή μας. Ή την απόλυτη κατανόηση. Αυτό το καρμικό παραμύθι, «πιο πειστικό κι από την Μπαγκαβάτ Γκιτά», όπως της είπα σε ένα μήνυμά μου, είναι μια λεπτοφυής διατύπωση της ισορροπίας ανάμεσα στην ανελέητη αναζήτηση της τεκμηρίωσης που επιδιώκει η επιστήμη και αυτήν της εσωτερικής ανάγκης για νόημα, που ταλανίζει όλα τα ανθρώπινα όντα. Χμ… Οχι μόνο τα ανθρώπινα…
Μία εβδομάδα μετά τον «Γουργούρη», έπεσα πάνω στη νέα ταινία του Λάσε Χάλστρομ με τίτλο «A dog’s purpose» (και ατυχέστατη απόδοση στα Ελληνικά «Ο καλύτερος φίλος μου»). Και να τα, πάλι, τα ίδια βασανιστικά ερωτήματα: «Πού πάμε “μετά”;». «Γιατί;» «Ακυρώνει ο θάνατος τη ζωή; Ή της κάνει επανεκκίνηση;» Θα μου πεις, σύμπτωση! Ολοι οι άνθρωποι αναρωτιούνται για περίπου τα ίδια πράγματα όταν φιλοσοφούν. Ενα βιβλίο και μια ταινία μπορούν να συμπέσουν χρονικά. Θα σου πω, μπορεί να έχεις δίκιο. Μπορεί να επινοούμε συσχετισμούς εκεί που υπάρχει μόνο τυχαιότητα. Αλλά θα σου πω και το άλλο. Ενα από τα 206 κοκαλάκια μου κάπως σαν να μη συστρατεύεται πειθαρχημένα με τα υπόλοιπα. Σαν κάτι να θέλει να μου πει. Νομίζω ότι είναι αυτό που κάποτε στήριζε την ουρά μας. Νομίζω ότι αυτή τη φορά θα το αφουγκραστώ. Νομίζω ότι δεν έχω τίποτα να χάσω. ■