Δημήτρης Σαμόλης
«Η έμπνευση βρίσκεται παντού»
Γέννημα θρέμμα Αθηναίος, είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και της Νομικής Αθηνών. Διάλεξε την υποκριτική. Η μουσική τού προέκυψε… στην πορεία. Το 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο, αγγλόφωνο άλμπουμ του «POPETRY» και φέτος το δεύτερο, «Ενα σύμπαν στα μέτρα σου», με ελληνικά τραγούδια. Παράλληλα, εργάζεται ως ηθοποιός. Πόσο διαφέρει η έκφραση μέσω θεάτρου και μέσω μουσικής; «Στη μουσική έχω μεγαλύτερο μερίδιο στο δημιουργικό κομμάτι γιατί γράφω τους στίχους, τη μουσική και ερμηνεύω τα κομμάτια. Από την άλλη, και στο θέατρο νιώθω δημιουργός, γιατί μπορεί να υπάρχουν το κείμενο και η σκηνοθεσία, αλλά πάντα ο ηθοποιός καλείται να πει μια ιστορία, φτιάχνοντας με το υλικό του ολόκληρους κόσμους». Tι τον εμπνέει; «Το καθημερινό, αυτό που μπορώ να εμπειραθώ εδώ και τώρα. Ενας τύπος που πλένει το αμάξι του ένα κυριακάτικο μεσημέρι και σιγοτραγουδάει. Μια κοπέλα που απλώνει τα ρούχα στο απέναντι μπαλκόνι με μια πετσέτα στα μαλλιά. Μια παρέα που γελάει δυνατά σε ένα μπαρ». Και πώς φαντάζεται τον εαυτό του μετά μία δεκαετία στον χώρο της μουσικής; «Θέλω κάθε μέρα που περνάει να ανακαλύπτω μέσα μου κόσμους ευφάνταστους και αλλόκοτους, και να τoυς αποτυπώνω στη μουσική μου. Και εύχομαι σε αυτό το ταξίδι να με ακολουθούν και άλλοι. Αυτή είναι η ρομαντική μου εκδοχή. O “έτερος εγώ” με φαντάζεται πλούσιο, επιτυχημένο και διάσημο στα πέρατα του κόσμου. Ετσι κι αλλιώς το ένα δεν αναιρεί το άλλο».
Παυλίνα Βουλγαράκη
«Αφήνομαι στο χάος που υπάρχει μέσα μου»
Φρέσκο πρόσωπο, εξαιρετική φωνή κι αυτό που λέμε «καλό παιδί» – καθόλου αυτονόητο. Της αρέσει το «έντεχνο ροκ με μεσογειακά στοιχεία». Τέτοια τραγούδια γράφει και ερμηνεύει. Ή μάλλον και τέτοια, γιατί η δημιουργική αναζήτηση δεν σταματά ποτέ. «Ανακαλύπτω διαρκώς νέα πράγματα. Σταθερά στα ελληνικά ακούσματά μου, βέβαια, βρίσκονται ο Αλκίνοος Ιωαννιδης, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, μαζί με το ρεμπέτικο τραγούδι και την κρητική μουσική», λέει. Τι την εμπνέει; «Πολλά μαζί. Ολα ξεκινούν από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι όσα συμβαίνουν γύρω μου, χωρίς όμως να μπορώ να εξηγήσω ακριβώς τη διαδικασία. Δεν την ελέγχω. Αφήνομαι σε ένα χάος που υπάρχει κάπου μέσα μου. Κάποτε έπεσα αγνά πάνω του, αγνοώντας κάθε κίνδυνο. Στη συνέχεια αμυντικά· το μπλόκαρα για καιρό, αποφεύγοντας οτιδήποτε ένιωθα ότι θα μπορούσε να με εμπνεύσει πολύ. Πλέον νομίζω ότι η έμπνευση είναι κάπου στη μέση. Μου συμβαίνει όταν τα βρίσκω με όλον αυτόν τον χαμό και τον αντιμετωπίζω με αγάπη, αφήνοντάς τον να με καθοδηγεί. Κι όταν δεν τα καταφέρνω, νιώθω μόνη». Κι ένας στίχος που της αρέσει να τραγουδά γιατί είναι πολύ… Παυλίνα; «“Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε / αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά”. Πιο πολύ, βέβαια, μου αρέσει να τον ακούω από τον Νίκο Ξυλούρη».
Γιώργος Περρής
«Η μουσική μού δίνει ελευθερία»
Η παρουσία του σε αυτό το αφιέρωμα μάλλον τον αδικεί. Ο Γιώργος Περρής έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα στο ελληνικό (και όχι μόνο) τραγούδι. Ελα, όμως, που είναι πολύ νέος! Οπότε, ας μου επιτραπεί αυτό που κάποιοι φαν του ίσως θεωρήσουν αστοχία…
Μιλήσαμε από το Λος Αντζελες. Εκεί βρίσκεται για την ηχογράφηση του καινούργιου του άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει από μεγάλη δισκογραφική σε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτό που πολλοί ισχυρίζονται ότι έχουν και ακόμα περισσότεροι διεκδικούν εκείνος το έχει κατακτήσει: μια διεθνή καριέρα. «Δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε να παλέψω, να κάνω υπερβάσεις, να δουλέψω σκληρά. Mε επιμονή και… αναμονή. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Μάλιστα, λόγω της συνεργασίας μου με τον Μάριο Φραγκούλη, κάποιοι στην Ελλάδα με θεωρούσαν ετερόφωτο. Κι έχω μια μικρή πίκρα μέσα μου…»
Περασμένα, ίσως όχι ξεχασμένα, αλλά σίγουρα ασήμαντα μέσα στο μεγαλείο της μουσικής το οποίο βιώνει. Τις ηχογραφήσεις, τις συναυλίες, τις συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως η Lara Fabian και ο Michel Legrand. «Η μουσική είναι η ανάσα μου, η ζωή μου, μου έδωσε δύναμη, ανεξαρτησία και ελευθερία. Μέσα από αυτήν έμαθα τον εαυτό μου και τον κόσμο».
Αντζέλικα Ντασκ
«Στα live ταξιδεύουμε»
«Σήμερα άκουγα Dream Theater, χτες κλασική ροκ και νωρίτερα τζαζ και μπλουζ. Τα playlist στο κινητό μου μπορεί να προκαλέσουν ζαλάδα σε κάποιον από το πόσο διαφορετικά στυλ μουσικής περιέχουν. Πάντως σταθερές αξίες και αγάπες μου είναι οι Fleetwood Mac, οι Florence and the Machine, οι Metallica, o Miles Davis, ο BB King». Η Αγγέλικα Δασκαλοπούλου έγινε Αντζέλικα Ντασκ και ζει για τη μουσική. Τι την εμπνέει; «Οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Μου είχε πει κάποιος κοντινός μου άνθρωπος ότι τα μάτια μου έχουν πάντα θλίψη και αμέσως έγραψα το "Sadness in My Eyes", για παράδειγμα. Στο δεύτερό μου άλμπουμ με έχουν εμπνεύσει τα νεύρα μου, ο θυμός, η στενοχώρια και ενίοτε ένα ίχνος ρομαντισμού και ελπίδας», λέει γελώντας.
Η «συνάντηση» με το κοινό; «Η ουσία της μουσικής είναι να την ερμηνεύσει ο καθένας όπως θέλει, ανάλογα με τα δικά του βιώματα και την ψυχοσύνθεσή του. Στα live μου, όμως, θέλω να αφήνεται το κοινό, να νιώσει αυτό που νιώθω κι εγώ: ότι δηλαδή ταξιδεύουμε κάπου αλλού, ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, αφήνουμε το μυαλό μας ελεύθερο να σκεφτεί ό,τι θέλει». Κι ένας στίχος που είναι πολύ… Αντζέλικα; «I find comfort in my pain: γιατί η μελαγχολία και ο πόνος είναι δημιουργικά συναισθήματα τελικά…»
Κατερίνα Ντούσκα
«Ανάγκη για νέο ρεύμα»
Γεννήθηκε στον Καναδά. Ηρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα όταν ήταν 16 ετών. Πέρασε στη Νομική, αλλά την εγκατέλειψε για να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Το πρώτο της άλμπουμ «Embodiment» κυκλοφόρησε το 2015. Στα τραγούδια του, με δική της μουσική και στίχους, ξεδιπλώνει τις επιρροές της: pop, electropop, indie, jazz, soul, folk και r&b. «Εχω επιλέξει να γράφω αγγλόφωνα τραγούδια -δύσκολο εγχείρημα-, αλλά η επιμονή μου φανερώνει την απίστευτα ρομαντική μου φύση», λέει γελώντας. «Πιστεύω πραγματικά πως στην εποχή μας υπάρχει ανάγκη για ένα νέο ρεύμα. Νιώθω πολύ ευγνώμων για τις ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί και για τις αξέχαστες εμπειρίες που έχω ήδη αποκομίσει. Δεν τα είχα καν φανταστεί όλα αυτά, οπότε είμαι αισιόδοξη και για το μέλλον». Πού εντοπίζει τη μαγεία στη μουσική; «Στο ότι μας κάνει να αισθανομάστε λιγότερο μόνοι και να καταλαβαίνουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο. Είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο επικοινωνίας και σύνδεσης. Πάντα αντλούσα ελπίδα μέσα σε χώρους συναυλιακούς. Οταν μοιράζεται τόσος κόσμος κοινή διάθεση και αισθήματα, ενώνεται. Και αυτή η έστω και στιγμιαία ταύτιση είναι σπουδαίο πράγμα. Ολο το νόημα της μουσικής βρίσκεται εκεί. Μακάρι να έχει εμπνεύσει ή να εμπνεύσει κάποια στιγμή και η δική μου μουσική τέτοια συναισθήματα…»
Mυρτώ Βασιλείου
«Δεν νιώθω τραγουδίστρια»
«Γεια σου, Μυρτώ, τι κάνεις; Είμαι η Νατάσσα (Μποφίλιου). Είμαι εδώ με τον Κώστα (Τσίρκα). Ετοιμάζει νέο δίσκο και ψάχνει για τραγουδίστρια. Σκέφτηκα να του προτείνω εσένα». Αυτό το τηλεφώνημα ήταν η αρχή ενός όμορφου «ταξιδιού», που την έφερε να ερμηνεύει τα δέκα νέα τραγούδια του Κώστα Τσίρκα σε στίχους του ίδιου, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, του Γιάννη Γιαννακόπουλου και της Αργυρώς Βοντζαλίδου. Δισκογραφία: ένας καινούργιος κόσμος. «Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι ακόμη να αποκαλέσω τον εαυτό μου “τραγουδίστρια”. Η πείρα μου είναι λίγη, είμαι μικρή σε ηλικία, κι αυτό, για να το κατακτήσεις, απαιτεί τριβή, πολλή δουλειά», λέει. Γιατί τραγουδάει; «Γιατί εκφράζομαι μέσα από αυτό· είτε είμαι χαρούμενη είτε λυπημένη, θέλω να τραγουδάω. Απλώς όταν είμαι λυπημένη, βγάζω το άχτι μου, λυτρώνομαι». Πώς φαντάζεται τον εαυτό της έπειτα από μία δεκαετία; «Δεν κάνω σχέδια, δεν βάζω πρόγραμμα, είμαι Υδροχόος! Τη δεδομένη χρονική περίοδο κάνω τόσο ωραία πράγματα, η δημιουργικότητά μας είναι στα ύψη. Είναι πολύ πιθανό, λοιπόν, να θέλω να κάνω το ίδιο και σε δέκα χρόνια, με μόνη διαφορά να έχουμε βγάλει περισσότερους δίσκους και να έχουμε την ίδια όρεξη με τώρα». Τι θεωρεί επιτυχία; «Να εκφράζομαι εγώ και να μπορούν να εκφράζονται κι άλλοι μέσα από τη δουλειά μας. Να μπορώ να συγκινήσω κάποιον…»
Ρένα Μόρφη
«Είμαι… παντρεμένη με τα λαϊκά»
Γεννήθηκε στον Βόλο. Αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Αθηνών. Εχει περάσει διάφορα πάθη και έρωτες – μουσικά: «Από Tom Waits και Λένα Πλάτωνος μέχρι Βαγγέλη Γερμανό και Καίτη Γαρμπή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ερωτεύομαι βαθιά κάθε φορά και κάνω σοβαρούς δεσμούς με τις μουσικές μου αγάπες. Τα τελευταία επτά χρόνια έχω… παντρευτεί το λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του '60 και του '70. Εχω όμως και… εραστή, το ομολογώ: τη λάτιν μουσική, και δη την κουβανέζικη. Στο άκουσμά τους, η καρδιά μου χτυπά δυνατά».
Γνωρίσαμε τη Ρένα Μόρφη μέσα από τα live των Imam Baildi. Η φανταχτερή περσόνα της είναι η Σούλη Ανατολή. Αυτός είναι ο τίτλος του νέου της άλμπουμ, στο οποίο συνεργάζεται με τους Φοίβο Δεληβοριά και Δημήτρη Μπαλογιάννη. Τραγουδίστρια στην Ελλάδα σήμερα. Τι σημαίνει αυτό; «Είμαι σαν ένας σολομός που κολυμπάει αντίθετα στο ορμητικό ρεύμα της θλίψης και της παραίτησης. Είναι τόσο δύσκολο και σχεδόν απέλπιδο το εγχείρημα…» Τι θέλει να παίρνει το κοινό ακούγοντάς την; «Το στοιχείο που έχω λατρέψει στο κλασικό λαϊκό τραγούδι είναι η καθηλωτική αμεσότητα και η ικανότητά του να ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων ανεξάρτητα από τα βιώματα ή τις καταβολές τους. Αυτό ακριβώς -το οποίο και η ίδια βιώνω ως ακροάτρια-, όποτε το πετυχαίνω, είναι σαν το καλύτερο δώρο!»
Πάνος Παπαϊωάννου
«Τραγούδια στο σκοτάδι»
Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, οι μεγάλες του επιρροές. «Εχουν αφήσει υπέροχα τραγούδια. Και έναν καλλιτέχνη δεν τον εκτιμάς μόνο για το έργο του, αλλά και για τη στάση που κρατά απέναντι στο έργο του. Από την άλλη, όλα τα χρόνια που ασχολούμαι με το τραγούδι δεν έχω πάψει να μελετάω φωνές. Μπιθικώτσης και Πουλόπουλος στην πρώτη γραμμή. Ομως, στη μύχια εξομολόγηση της ψυχής, στις στιγμές που θα κλείσεις τα μάτια για να “επιστρέψεις” λίγο καλύτερος άνθρωπος, είναι οι μελωδίες του Χατζιδάκι, του Λοΐζου, η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου και της Δήμητρας Γαλάνη…» λέει. Μας συστήθηκε με το άλμπουμ «Ο χορός των ημερών» (μουσική Χρυσόστομου Καραντωνίου, στίχοι Δημήτρη Παπαχαραλάμπους). Το δεύτερο κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. Πώς αισθάνεται ένας νέος τραγουδιστής στην Ελλάδα της κρίσης; «Σαν μονομάχος σε αρένα! Πρέπει να διαθέτεις τεράστια αποθέματα δύναμης αλλά και πείσμα για να κάνεις ένα μικρό βήμα μπροστά στο τελείως άγονο, πια, δισκογραφικό τοπίο. Το νοίκι σου το πληρώνεις από άλλες εργασίες – εγώ εργάζομαι ως γραφίστας… Από την άλλη, πάντα ήταν δύσκολα. Τα πιο μεγάλα τραγούδια άνθισαν μέσα από το σκοτάδι». Πώς φαντάζεται το μέλλον του στον χώρο της μουσικής; «Με την ευχή που μου έδωσε κάποτε ένας φίλος στη Θεσσαλονίκη: να παραμείνω αυτός που είμαι».
Στάθης Δράκος
«Δεν γράφω στοχευμένα»
Δεν συστήνεται ως τραγουδοποιός. Ούτε, φυσικά, ως τραγουδιστής. «Χαίρομαι που έχω το χάρισμα της καλής φωνής, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου, ούτε η ευτυχία μου. Μου αρέσει να γράφω τραγούδια. Να αποτυπώνω σκέψεις μου στο χαρτί και έπειτα να τις κάνω τραγούδι. Να λέω τους πόνους μου και τις χαρές μου με έναν πιο ποιητικό τρόπο», ξεκαθαρίζει από την αρχή. Τον γνωρίσαμε ως εμπνευστή των αγγλόφωνων Minor Project. Μας ξάφνιασε ευχάριστα με «Το βαλς των χαμένων μετά», με τραγούδια σε δική του μουσική και στίχους του Νίκου Μωραΐτη, ερμηνευμένα από τη Δήμητρα Γαλάνη. Πώς θέλει να «συναντιέται» με το κοινό; «Κάθε τραγούδι έχει κάτι διαφορετικό να πει. Και κάθε άνθρωπος κάτι διαφορετικό να λάβει από αυτό. Είναι άπειρα τα νοήματα και τα συναισθήματα που μπορούν να προκύψουν από έναν στίχο και μια μελωδία. Αυτό είναι το πιο μαγικό στη δουλειά μας. Γράφεις ένα τραγούδι και στην πραγματικότητα γράφεις χίλια. Δεν γράφω μουσική στοχευμένα αλλά για μένα, και ελπίζω πως κάποια μέρα καθένας θα έχει κάτι δικό του να συνδέσει, να νοσταλγήσει». Πώς φαντάζεται τον εαυτό του στον χώρο της μουσικής μετά μία δεκαετία; «Δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ τον εαυτό μου, όχι σε μία δεκαετία, αλλά ούτε αύριο. Οταν ένας άνθρωπος προσπαθεί να χτίσει ένα όμορφο παρόν, δεν έχει ούτε λόγο ούτε ανάγκη να σκέφτεται τον μελλοντικό του εαυτό».
Μαρίζα Ρίζου
«Λέμε ιστορίες, αυτό κάνουμε»
Σπουδές ΜΜΕ, «θητεία» σε διαφημιστική κι έπειτα… δισκογραφία. Δεν ήταν έκπληξη. Το τραγούδι υπήρχε πάντα στη ζωή της. Μεγάλωσε ακούγοντας Ella Fitzgerald. «Η φωνή της χαϊδεύει τα αυτιά και την ψυχή μου», λέει. Από κοντά κι άλλοι: Αγγελάκας, Τσανακλίδου, Κραουνάκης, Ιωαννίδης και Παυλίδης, Sinatra, Beatles, Joss Stone και Hindi Zahra. Τα τραγούδια που γράφει είναι σαν βάλσαμο: ένα δροσερό, αναζωογονητικό αεράκι που νιώθεις να φυσάει στο πρόσωπό σου και να σε συνεφέρνει. Στα live της δεν πέφτει καρφίτσα! Tραγουδοποιός στην Ελλάδα της κρίσης. Τι σημαίνει αυτό; «Ο,τι θα σήμαινε και σε οποιαδήποτε άλλη εποχή. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει χώρα ή χρονική περίοδος χωρίς σκοτεινά σημεία και δυσκολίες. Πορεύομαι με τα δεδομένα που έχω, άλλωστε δεν πρόλαβα καν τις «καλές εποχές» που ακούω εδώ κι εκεί. Νιώθω ευγνώμων για όσα μου συμβαίνουν καθώς και για τον χρόνο και τον τρόπο που έρχονται», λέει. Τι θέλει να παίρνει το κοινό ακούγοντας τα τραγούδια της; «Να είναι κατανοητές οι ιστορίες μου. Γιατί αυτό κάνουμε: ιστορίες λέμε. Θα ήθελα καθεμία από αυτές να βρίσκει τον χώρο της στο μυαλό και στην καρδιά όσων τις ακούν». Και πώς φαντάζεται τον εαυτό της στον χώρο της μουσικής μετά μία δεκαετία; «Ευτυχισμένο, απεγκλωβισμένο από κάθε τύπου ματαιοδοξία και περήφανο για το ρεπερτόριο και τις επιλογές μου…»