Οι οδηγίες ήταν σαφείς: στις 11.30 π.μ. έπρεπε να βρισκόμαστε στο λόμπι του ξενοδοχείου. Τα πούλμαν θα αναχωρούσαν στις 11.45. Πού θα πηγαίναμε; Κανείς από τους περίπου 100 δημοσιογράφους που είχαμε φτάσει στο Μονακό από όλο τον κόσμο (από τη Βραζιλία μέχρι την Ιαπωνία και από τη Νορβηγία μέχρι τη Νότια Αφρική) δεν ήξερε. Και ποιον θα συναντούσαμε όταν, με το καλό, θα φτάναμε στον προορισμό μας; Αυτό κι αν ήταν μυστικό. Επτασφράγιστο. Γνωρίζαμε, όμως, την ιδιότητα του ανθρώπου που θα μας περίμενε στο πολυαναμενόμενο ραντεβού: ο καινούργιος πρεσβευτής της Lacoste, πρόσωπο της διάσημης γαλλικής φίρμας για τα επόμενα χρόνια, le nouveau Crocodile, όπως αποκαλείται – ο Νέος Κροκόδειλος!
Και το όνομα αυτού Νόβακ Τζόκοβιτς! Μας το ανακοίνωσε στο Monte-Carlo Country Club (εκεί βρεθήκαμε) ο ισχυρός άνδρας της Lacoste, Τιερί Γκιμπέρ, εξηγώντας ότι από την πρώτη μέρα που ο ίδιος ανέλαβε τα ηνία της εταιρείας, τον Ιανουάριο του 2015, είχε στο μυαλό του τη συνεργασία με τον Nόλε, όπως είναι το χαϊδευτικό του Τζόκοβιτς. Γιατί; «Γιατί θέλαμε να εστιάσουμε ξανά όχι μόνο στην κομψότητα των σπορ, αλλά και στις αξίες που η φίρμα μας πρεσβεύει: fair play, ταπεινότητα, αφοσίωση. Και ο Νόβακ τα διαθέτει όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό».
Ο 30χρονος σταρ του τένις, Νο 2 στον κόσμο (πίσω από τον βρετανό Άντι Μάρεϊ), κάτοχος 12 Γκραν Σλαμ, εμφανίστηκε μπροστά μας χαμογελαστός και γοητευτικά ντροπαλός, φορώντας άσπρο παντελόνι και άσπρο πόλο μπλουζάκι (αυτό που «εφηύρε» ο Ρενέ Λακόστ το 1933) με σκούρο μπλε σακάκι – όλα με το διάσημο κροκοδειλάκι στο μέρος της καρδιάς. Και μας μίλησε για τις πολλές αλλαγές που έχουν γίνει στη ζωή του. Ενδυματολογικές κατ’ αρχάς –αφού μέχρι την προηγούμενη μέρα φορούσε τα ρούχα της ραγδαία ανερχόμενης γιαπωνέζικης εταιρείας Uniqlo (είχε συμβόλαιο πέντε ετών μαζί τους)– αλλά όχι μόνο…
Για τη νέα γκαρνταρόμπα του
«Ο πατέρας μου αγαπούσε πολύ τα πόλο μπλουζάκια της Lacoste. Θυμάμαι που, πιτσιρικάς, άνοιγα την ντουλάπα του και τα έβλεπα σε διάφορα χρώματα. Να, λοιπόν, που τώρα έτσι θα είναι και η δική μου ντουλάπα!»
Για τον νέο προπονητή του
«Η συνεργασία μου με τον Μπόρις Μπέκερ διήρκεσε τρία χρόνια. Του χρωστάω πολλά. Αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο. Ανέκαθεν θαύμαζα και σεβόμουν απεριόριστα τον Αντρέ Αγκάσι. Μιλήσαμε πολύ τον τελευταίο καιρό, στο τηλέφωνο κυρίως, και θεωρώ ότι μπορεί να με βοηθήσει να συνδυάσω την προσωπική μου ζωή με αυτήν μέσα στο γήπεδο. Αποφασίσαμε να συνεργαστούμε για πρώτη φορά στο Ρολάν Γκαρός. Για το μέλλον, θα δούμε…»
Για την οικογένειά του
«Χωρίς τη σύζυγό μου και τους γονείς μου δεν θα ήμουν εδώ, απέναντί σας. Έχω έναν γιο που σήμερα είναι τριών ετών. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα μεγαλώσει και θα μπορεί να παρακολουθεί τους αγώνες μου και να με υποστηρίζει από τις κερκίδες. Δεν θα υπάρχει ισχυρότερο κίνητρο για μένα για να κερδίζω. Η Γελένα είναι πάλι έγκυος· δεν θα μπορούσε να μου κάνει μεγαλύτερο δώρο». (Φημολογείται ότι το ζευγάρι έφτασε πριν από έναν χρόνο πολύ κοντά στο διαζύγιο εξαιτίας μιας εξωσυζυγικής περιπέτειας του Τζόκοβιτς. Μάλιστα, πολλοί αποδίδουν σε αυτή την κρίση μια σειρά από ήττες, όπως τον αποκλεισμό του από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.)
Για το… καμουφλάζ στο γήπεδο
«Τα ρούχα που φορούσα πάντα στους αγώνες μου είχαν τον ρόλο του… καμουφλάζ. Διάλεγα χρώμα ανάλογα με το χρώμα του τερέν, για να μπερδεύω τον αντίπαλό μου. Αυτό ίσως αλλάξει με τη νέα συλλογή».
Για την πρόκληση της συνεργασίας με τη Lacoste
«Η Lacoste είναι μια εταιρεία που εξελίσσεται, προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα κάθε εποχής, αλλά ταυτόχρονα διατηρεί την ταυτότητά της, παραμένει πιστή στις αξίες της. Κι αυτό είναι κάτι που με συγκινεί».
Για τη διατροφή του
«Το 2010, έπειτα από ιατρικές εξετάσεις, έμαθα ότι είχα δυσανεξία στη γλουτένη. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει αυτή τη λέξη ποτέ ξανά, δεν ήξερα καν τι σήμαινε. Άλλαξα διατροφή. Απέκλεισα εντελώς από το διαιτολόγιό μου και τη γλουτένη, και τη ζάχαρη. Σήμερα είμαι πιο υγιής, έχω μεγαλύτερη αντοχή, αναρρώνω γρηγορότερα από τραυματισμούς. Το φαγητό είναι και για μένα πάθος, όπως φαντάζομαι ότι συμβαίνει και στους περισσότερους από εσάς, αλλά ταυτόχρονα είναι και “καύσιμο”. Και προσπαθώ να το χρησιμοποιώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο».
Για τη φιλοσοφία του
«Δεν είμαι τέλειος. Κάνω λάθη, δεν κερδίζω πάντα. Αλλά δεν παίζω μόνο για να κερδίσω. Παίζω και για τη χαρά του παιχνιδιού. Γι’ αυτό, ακόμα κι έπειτα από ήττες σε σημαντικούς αγώνες, σε μερικές εβδομάδες καταφέρνω να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, να ανασυγκροτηθώ».
Για το μέλλον
«Αγαπώ το τένις. Παίζω από τεσσάρων ετών και φαίνεται ότι συνήθως (γελάει λέγοντας τη λέξη αυτή) παίζω καλά. Αλλά δεν με ενδιαφέρει να είμαι μόνο ένας ακόμα τενίστας, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένος. Θέλω να αφήσω πίσω μου ένα αποτύπωμα, μια κληρονομιά, να βοηθήσω νέους ανθρώπους. Αυτή είναι η αποστολή του ιδρύματός μου (Novak Djokovic Foundation), να στηρίξω παιδιά που δεν έχουν τις ευκαιρίες που ευτύχησα να έχω εγώ. Μότο μας είναι: πίστεψε στα όνειρά σου».
Από την αναμέτρησή του με τον Πολωνό Γέρζι Γιάνοβιτς στο US Open το 2016. © uli seit/the new york times
Από την αναμέτρησή του με τον Πολωνό Γέρζι Γιάνοβιτς στο US Open το 2016. © uli seit/the new york timesp.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 6.0px ‘Averta-Regular’}
p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 8.5px ‘Averta-Regular’}
Παιδί του πολέμου
Βέβαια, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα: ναι, είχε ευκαιρίες ο Νόβακ Τζόκοβιτς, αλλά η ζωή του δεν ήταν πάντα εύκολη. Τίποτα δεν του χαρίστηκε. Γεννήθηκε στο Βελιγράδι το 1987. Μεγάλωσε, δηλαδή, μέσα στη φρίκη του πολέμου της Γιουγκοσλαβίας, έζησε τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς του 1999. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς έφυγε για το Μόναχο, όπου φοίτησε σε ακαδημία τένις. Το ταλέντο του δεν άργησε να λάμψει. Κατέκτησε το πρώτο Γκραν Σλαμ το 2008 στην Αυστραλία, σε ηλικία 21 ετών. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία…
Στο επίσημο γεύμα, μετά την παρουσίαση του «νέου Κροκοδείλου» στα μίντια, κουβέντιαζα με στέλεχος της Lacoste για το περίεργο timing της ανακοίνωσης. Μόλις μία μέρα πριν από την εκδήλωση, την περασμένη Κυριακή δηλαδή, ο Τζόκοβιτς είχε χάσει στον τελικό του τουρνουά της Ρώμης από τον 20χρονο Γερμανό Αλεξάντερ Ζβέρεφ. «Αυτό δεν μας πειράζει καθόλου. Και το λέω ειλικρινά», μου απάντησε ο Γάλλος συνομιλητής μου. «Για τη Lacoste, όπως και για τον Νόβακ, το τένις δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Είναι τρόπος ζωής. Και –ποιος μπορεί να πει το αντίθετο;– οι ήττες είναι κομμάτι της ζωής…» ■