Ο ανιψιός μου, κάθε Κυριακή, από το μεσημέρι και μετά δεν μιλιέται από τα νεύρα του. Η συνειδητοποίηση ότι η αγαπημένη του μέρα τελειώνει και την επομένη πρέπει να πάει στο νηπιαγωγείο(!) τού είναι τόσο δυσάρεστη, που ό,τι και να κάνουν οι γονείς του, όσες αγαπημένες του δραστηριότητες και να προγραμματίσουν, δεν είναι ικανές να τον κάνουν να ξεχαστεί.
Δεν τον αδικώ. Νομίζω ότι ως μέρα η Κυριακή είναι ένα πρώτο μάθημα για το πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Είναι ένα πρώτο πένθος για τον χρόνο που περνάει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Τότε μαθαίνεις ότι η μόνη λύση και η μόνη υποχρέωση που έχεις απέναντι στον εαυτό σου είναι να ζεις στο παρόν, να απολαμβάνεις τη στιγμή και να μην αναλώνεσαι στο αύριο, στα δυσάρεστα και δύσκολα που ίσως έρθουν, γιατί τώρα είναι ακόμη Κυριακή και σημασία έχει αυτό. Επίσης, εκείνο που ελπίζω ότι θα καταλάβει κάποια στιγμή είναι το πόσο τυχερός είναι που από τόσο μικρός βιώνει έντονα την απώλεια αυτής της μέρας, γιατί αυτό σημαίνει ότι την απολαμβάνει πραγματικά. Ότι ζει μοναδικές στιγμές για εκείνον, που θα τις θυμάται αργότερα με νοσταλγία.
Αντίθετα, εγώ στην ηλικία του δεν είχα καταλάβει ακόμη γιατί οι Κυριακές ήταν τόσο πολύτιμες και δεν ήταν, ας πούμε, τα Σάββατα, που μπορούσα να είμαι πιο ξέγνοιαστη, αφού ακολουθούσε άλλη μία μέρα που δεν είχα σχολείο. Στα 11 μου όμως, τη χρονιά που μετακομίσαμε με την οικογένειά μου από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα, κατάλαβα.
Κατάλαβα ότι σε αυτή τη χώρα, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εργάζονται την Κυριακή, υπάρχει ένας διαφορετικός τρόπος ζωής που μέχρι τότε δεν τον είχα γνωρίσει. Ακόμα και στο σπίτι μου τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο μπαμπάς μου δεν έφευγε εκείνη τη μέρα πρωί πρωί για το μαγαζί του, που ήταν 24 ώρες το 24ωρο ανοιχτό, και έτσι έμενε μαζί μας για να παίξουμε, να γελάσουμε, να πάμε βόλτα. Η αγαπημένη κυριακάτικη συνήθεια εδώ δεν ήταν το «shopping» (το ίδιο ίσχυε και για τις επίσημες αργίες, που στην Αμερική θεωρούνται η τέλεια ευκαιρία για ψώνια με μεγάλες εκπτώσεις), και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα (που τότε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα) δεν ήταν ο ιδανικός προορισμός για βόλτα, ειδικά για μικρά παιδιά. Βλέπαμε τα ξαδέλφια μας, τον παππού, τη γιαγιά, πηγαίναμε το καλοκαίρι για μπάνιο, κάναμε μονοήμερες εκδρομές ή απλώς μέναμε όλοι μαζί σπίτι. Και τότε ναι, η απώλεια της Κυριακής ήταν πολύ περισσότερο δυσάρεστη.
Από τότε μέχρι και σήμερα φροντίζω να παραμένει δυσάρεστη η απώλεια της Κυριακής και να μην τη σπαταλώ ανούσια. Το ίδιο ισχύει και για όλες τις στιγμές της ζωής μου. Θέλω να είναι «γεμάτες», να βλέπω όσο περισσότερο μπορώ την οικογένεια και τους φίλους μου και να κάνω όλα τα μικρά και μεγάλα πράγματα που αγαπώ.
Προσπαθώ ακόμη, τώρα που δεν είμαι πια 11 χρονών και τα προβλήματά μου είναι πιο μεγάλα, να μη χάνω όμορφες στιγμές ανησυχώντας για το τι θα συμβεί ή δεν θα συμβεί στο μέλλον, γιατί απλούστατα δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Το μόνο που έχω, που έχουμε, είναι το παρόν. Και αυτό θέλω να μάθει και ο ανιψιός μου από τώρα που είναι μικρός: να μην ανησυχεί τις «Κυριακές» για τις «Δευτέρες» της ζωής του. ■