Το καλοκαίρι πέρασε, κι αυτό στη Θεσσαλονίκη το καταλαβαίνεις από την Τσιμισκή, που μποτιλιάρει ήδη από το ύψος της ΧΑΝΘ, και από τις προετοιμασίες για την Έκθεση – φέτος τιμώμενη χώρα είναι η Κίνα κι έχει γεμίσει η πόλη με κόκκινα φαναράκια Πεκίνου. Υπάρχει όμως κάτι που παρατείνει το υγρό καλοκαίρι της Θεσσαλονίκης: τα μπαρ στις ταράτσες των παλιών κτιρίων, τα οποία αναγκάζουν την πόλη να σηκώσει το κεφάλι στον ουρανό για να αναπνεύσει ή να κρατήσει μέσα της λίγο ακόμa καλοκαίρι. Οι ανοιχτές ταράτσες δεν είναι ακριβώς νέα τάση στη Θεσσαλονίκη, αρχικά μάλιστα είχε θεωρηθεί κάτι περίπου ως μόδα που θα περνούσε. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι ταράτσες λειτουργούν σε κτίρια που στεγάζουν γραφεία και όχι κατοικίες, αφορούν δε διατηρητέα κτίρια ή πρώην παρηκμασμένους βιοτεχνικούς χώρους.
Ένα από τα πρώτα ανοίγματα στον ουρανό ήταν η ταράτσα «Fragile» στη Βαλαωρίτου, η οποία λειτούργησε όταν ακόμη η περιοχή ζούσε στον παροξυσμό της άναρχης ανάπτυξης της νυχτερινής διασκέδασης.
Η ταράτσα, ωστόσο, κράτησε χαρακτήρα και σήμερα κοιτάζει από ψηλά την περιοχή της αναπλασμένης βιοκλιματικής Πλατείας Χρηματιστηρίου και του πρώην Φραγκομαχαλά. Στην ίδια γειτονιά, στο μικρό στενάκι της Πάικου, λειτουργεί η ταράτσα «Urania Bar». Από εδώ πάνω απλώνεται στα πόδια σου η Θεσσαλονίκη πέρα από την Εγνατία και έως τη Μονή Βλατάδων. Δύο τετράγωνα μακριά, στη γωνία της Αγίου Μηνά με την Κατούνη, στην Πλατεία Εμπορίου, που πλέον ορίζεται από τον βιοκλιματικό έλικα σε μια μεγάλη ξύλινη αψίδα, βρίσκεται το «Matute Rooftop Bar» σε διατηρητέο κτίριο του 1925. Τα ήσυχα βράδια στην ταράτσα φτάνει ο αχός της Τσιμισκή και στον τυφλό τοίχο της διπλανής οικοδομής είναι στραμμένος ένας προτζέκτορας.
Υπάρχουν κι άλλες ταράτσες στη Θεσσαλονίκη, συνολικά όχι περισσότερες από δέκα, άλλες μικρές και άλλες μεγαλύτερες, κάποιες πολύ φωτεινές και ορισμένες περισσότερο ήσυχες. Σε καθεμία από αυτές, ξεχωριστά και αλάνθαστα, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα η αίσθηση να ακούς τη μεγάλη πόλη αλλά να μην τη βλέπεις. ■