Πριν προλάβεις να καθίσεις, σου έρχεται ένα πιατάκι για την όρεξη. Έχει ένα ραπανάκι κομμένο στα δύο, ένα φρέσκο κρεμμύδι άκοπο, μισό πράσινο λεμόνι και μια γερή χούφτα ψωμί ζυμωτό. Η απλότητα ως αρχή, ως αξία.
Σε λίγο έρχεται και ένα δεύτερο πιάτο, κι αυτό ορεκτικό, με τρεις φέτες ντομάτας, πέντε χοντρές ροδέλες αγγούρι καθαρισμένο, μία ναι-μία όχι, και κάμποσες τσακιστές πράσινες ελιές με ξερό κόλιανδρο. Και μια πλαστική κανάτα νερό. Μασουλώντας νωχελικά και ανατολίτικα, ρωτάς τι να παραγγείλεις, μα τι να πρωτοπαραγγείλεις; Αρνί με σπανάχι (sic), ορτύκια με πουργούρι, δαμαλάκι στιφάδο, κουκιά με λάχανο ή οκταποδάκια καθιστά; Ρωτάς την κυρα-Γιαννούλα, είναι η κυρά του Μαθιού του ταβερνιάρη, όλα καλά είναι, σου λέει ανασηκώνοντας τους ώμους, τι θες να φας; Παρεμβαίνει ο Μαθιός, θα σου φτιάξω ένα πιάτο να δοκιμάσεις μερικά πραγματάκια. Και σε φτιάχνει: τταβά αρνίσιο (με κρεμμύδια και λίγη ντομάτα), πικάντικα κουπέπια (ντολμαδάκια) με ξινούτσικο χοιρινό κυγιμά (sic) και λίγο ρύζι, κολοκάσι γιαχνί, αφέλια με ολόκληρες πατάτες, πουργούρι. Πασπαλισμένη η πιατέλα με λίγο κύμινο – το πιπέρι τους.
Απλά μαγειρευτά, αυθεντικές, αφτιασίδωτες γεύσεις, λαϊκή κουζίνα, κουτσίνα πόβερα ας την πούμε για να την καταλάβουμε. Ιωνική κουζίνα με την ελληνικότητά της, αλλά και με ανατολίτικη γλύκα και ευγένεια.
Δίπλα σου εργαζόμενοι στην ώρα της ανάπαυλας, μια χήρα, δυο γειτόνισσες, πέντε-έξι τουρίστες, γεμίζει σιγά σιγά το μαγαζί. Παράπονο δεν έχω, έχω δουλειά, λέει ο Μαθιός, 43 χρόνια το ’χω εδώ το μαγαζί, πιο πριν ήταν στην Ερμού, στα κατεχόμενα. Έχω ταΐσει πολλούς καλαμαράδες, εδώ έχει φάει η Βουγιουκλάκη, ο Παπανδρέου, οι «Μεν και οι Δεν» από την τηλεόραση, ο Παντελής Θαλασσινός. Ανοίγω κάθε μέρα στις 4 αξημέρωτα, να μαγειρέψω με την ησυχία μου, έρχονται και ξενύχτηδες και τους διορθώνω.
Η ταβέρνα του Ματθαίου στην πλατεία Φανερωμένης, στην παλιά Λευκωσία. Κέρασμα ένα τυλιχτό (σιροπιαστό) με κούννες (αμύγδαλα), καφές ανατολίτικος, δροσερό νερό. Από την πλαστική κανάτα. ■