Ένα ηλιόλουστο πρωινό Κυριακής στα μέσα του Οκτωβρίου, λίγο έξω από τη Μεγαλόπολη, μια πινακίδα μάς δείχνει τον δρόμο για την πίστα μότοκρος της περιοχής, όπου διεξάγεται ο τρίτος αγώνας του Πρωταθλήματος Νότιας Ελλάδας. Μας υποδέχεται δυνατή ροκ και μέταλ μουσική και ήχος από μηχανές. Σε μια μεγάλη χωμάτινη έκταση με μικρούς λοφίσκους έχει χαραχτεί η διαδρομή από την εκκίνηση έως τον τερματισμό. Η ατμόσφαιρα είναι χαρούμενη, γεμάτη αδρεναλίνη, εθιστική, εορταστική και ταυτόχρονα τεταμένη. Σε ένα μεγάλο πλάτωμα, δεξιά της πίστας, βρίσκεται ο χώρος όπου οι αθλητές προετοιμάζονται πριν από τον αγώνα. Δύο πιτσιρικάδες με ποδήλατα τρέχουν ανάμεσα σε τέντες, βανάκια και τρέιλερ. Ο 10χρονος Σωτήρης Φωτάκης από τα Μελίσσια και ο 11χρονος Δημήτρης Γανωτής από τη Μύκονο είναι φίλοι και συναθλητές, σε λίγη ώρα όμως θα σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο στη γραμμή εκκίνησης και θα μαρσάρουν το γκάζι για να πάρουν την πρωτιά στον αγώνα. Εκτός από τις κατηγορίες των ενηλίκων, στους αγώνες πρωταθλήματος υπάρχουν και οι κατηγορίες ΜΧ65 και ΜΧ85, στις οποίες συμμετέχουν παιδιά από 8 έως 15 ετών, με ήθος, αξιώσεις και επιδόσεις που θα ζήλευαν πολλοί μεγαλύτεροί τους αθλητές.
Το «μήλο» κάτω από τη μηλιά
Τα περισσότερα από τα παιδιά που ασχολούνται με το μότοκρος το επέλεξαν έχοντας γνωρίσει το άθλημα από τους γονείς τους, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν παλιοί αθλητές και πρωταθλητές. Υπάρχουν βέβαια και οι γονείς που, χωρίς οι ίδιοι να έχουν υπάρξει αναβάτες, το επέλεξαν ως χόμπι για τα παιδιά τους, ώστε να αποκτήσουν σωστή κυκλοφοριακή αγωγή. Αυτή είναι η περίπτωση του Μυκονιάτη Δημήτρη: «Το σκεπτικό μας ήταν να οδηγήσει μόνο σε πίστα και όχι στον δρόμο, ώστε να αποφύγουμε ατυχήματα σαν αυτά που κοστίζουν τη ζωή σε πολλά παιδιά. Θέλουμε να οδηγήσει όσο θέλει, όσο γρήγορα θέλει, αλλά με ασφάλεια και μόνο σε πίστες», μας λέει ο πατέρας του, Παναγιώτης. Ο Σωτήρης, από την άλλη, ανέβηκε σε μηχανή στα τέσσερά του, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, Γιάννη, που υπήρξε και εκείνος αθλητής μότοκρος.
Ασφάλεια και οδική συμπεριφορά
Το θέμα της ασφάλειας είναι, φυσικά, αυτό που απασχολεί όλους και οι γονείς έχουν κληθεί πολλές φορές να απαντήσουν στην ερώτηση «πώς είναι δυνατόν να αφήνετε το παιδί σας να ασχοληθεί με το μότοκρος, δεν φοβάστε;». Ο Κρητικός Μιχάλης Μαυράκης, πατέρας του 15χρονου Σταύρου και του 14χρονου Γιώργου που συναγωνίζονται στην κατηγορία ΜΧ85, παραδέχεται ότι «ο μηχανοκίνητος αθλητισμός έχει τους κινδύνους του», αλλά θεωρεί ότι «εξαρτάται από το πόσο ρισκάρεις· όσο πιο πολύ ρισκάρεις, τόσο πιο πολύ κινδυνεύεις. Με τα παιδιά έχουμε πει ότι πρώτα το διασκεδάζουμε και μετά κυνηγάμε τη θέση, γι’ αυτό και έχουμε λίγα χτυπήματα». Φυσικά, έχουν καταγραφεί περιπτώσεις αθλητών που έχουν υποστεί πολύ σοβαρούς τραυματισμούς.
Ο Αλέξανδρος Παπανικολάκης, πρωταθλητής Ελλάδας στο μότοκρος, γνωρίζει πολύ καλά τους κινδύνους, αλλά είναι κατηγορηματικός ότι «το μότοκρος βοηθά τα παιδιά να αποκτήσουν παιδεία στην ασφαλή οδήγηση, μαθαίνουν να οδηγούν με ασφάλεια, πάντα με κράνος και προστατευτικό μπουφάν, να μην ανεβαίνουν σε μηχανές άλλων. Επίσης απομυθοποιούν τις μηχανές ή την ταχύτητα· κανένα από αυτά τα παιδιά δεν θα κάνει σούζες στον δρόμο. Τέλος, όταν το παιδί έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, διατρέχει τον ίδιο ή και μικρότερο κίνδυνο με το να κάνει οποιοδήποτε άλλο άθλημα».
Ο εξοπλισμός μπορεί να στοιχίσει 500-600 ευρώ και αποτελείται από το κράνος, προστατευτικά γυαλιά για τα μάτια, εσωτερικό σορτσάκι με «μαξιλάρια» και πλαστικά μέρη, παντελόνι, μπλούζα, θώρακα, προστασία αυχένα, γάντια, επιγονατίδες και μπότες. Οι μηχανές για τα παιδιά ξεκινούν από 1.500 ευρώ και μπορεί να φτάσουν και τα 5.000 ευρώ. Πρόκειται για ένα κοστοβόρο άθλημα, αν συνυπολογίσει κανείς τα ταξίδια – γίνονται πέντε αγώνες για το Πρωτάθλημα Νότιας Ελλάδας, πέντε για το Πρωτάθλημα Βόρειας Ελλάδας και επτά για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, και κάθε αθλητής μπορεί να πάρει μέρος στο πρώτο και σε ένα από τα άλλα δύο ταξιδεύοντας από την Αλεξανδρούπολη και την Ξάνθη έως την Αρχαία Ολυμπία και το Άργος. Εκτός από τους συμμετέχοντες της ηπειρωτικής χώρας που μετακινούνται οδικώς, όσοι ταξιδεύουν από τα νησιά επιβαρύνονται με ναύλα και διαμονές.
Ο αγώνας ολοκληρώνεται σταδιακά και στον τερματισμό συναντώνται νικητές και «ηττημένοι» για να ανταλλάξουν συγχαρητήρια. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ανάμεσα στα παιδιά δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά συντροφικότητα και σεβασμός. «Ο αθλητισμός, σε όλες τις μορφές του, χτίζει χαρακτήρες», μας λέει ο Γιάννης Φωτάκης, ενώ δίπλα του ο Σωτήρης φεύγει με το ποδήλατο για να συναντήσει τους φίλους του. ■