Η παρέα μας περίμενε ήδη μισή ώρα στο εστιατόριο The Zillers στην ταράτσα του φερώνυμου ξενοδοχείου, αργήσαμε. Φτάνουμε κακήν κακώς -μα τι κίνηση στο κέντρο Θεέ μου!- και άντε τώρα να ανεβάσεις το καρότσι στα μαρμάρινα σκαλιά που οδηγούν στο ασανσέρ. Ο ρεσεψιονίστ άψογος, έσπευσε να βοηθήσει. Φτάνουμε στην ταράτσα, το προσωπικό ευγενέστατο, να κάνει χώρο, να βοηθήσει στην τοποθέτηση του καροτσιού παραπλεύρως του τραπεζιού. Μάς έβαλαν μπροστά από το μπαρ, που είναι μπροστά από τον εντυπωσιακό κάθετο κήπο. Βασίλισσα η μπέμπα. Μικρά, ασήμαντα στοιχεία που μπορεί να σου χαλάσουν ή να σου φτιάξουν τη διάθεση. Μάς την έφτιαξαν, και με το παραπάνω.
Και μετά ξεδιπλώθηκε ένα δείπνο θεσπέσιο. Συμφωνήσαμε όλοι, καιρό είχαμε να δοκιμάσουμε φαγητά που να γίνουν το επίκεντρο της κουβέντας μας. Μέχρι και η ινσταγκραμική θέα στην Ακρόπολη λίγο μάς απασχόλησε.
Η Κωνσταντίνα Φάκλαρη έχει φτιάξει ένα μενού πρωτότυπο, αξιοποιώντας ντόπια προϊόντα, ελληνικές συνταγές, εισάγοντας όσα ξενικά στοιχεία χρειάζεται για να είναι καταφατική και κοσμοπολίτισσα, πετυχαίνοντας κάτι που όσοι ασχολούνται με την ελληνική δημιουργική κουζίνα έχουν διακαή πόθο: να είναι ουσιαστικά δημιουργική η μαγειρική τους. Η κ. Φάκλαρη το πετυχαίνει χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο, με γεύσεις οικείες και συνάμα μοντέρνες, χωρίς πολλές φιοριτούρες, αλλά με αληθινή, ώριμη έμπνευση, down to earth που λένε και στο χωριό μου…
Στο ψητό. Η σαλάτα με λεπτή μαραθόριζα (μα γιατί το ξεχνούν αυτό το ωραίο λαχανικό οι σεφ μας;) μαριναρισμένη, πουρέ αβοκάντο, γαύρο μαρινάτο και ντοματίνια τουρσί είναι μια έκτακτη ορεκτική εισαγωγή στο δείπνο. Το τραγανό, το βουτυράτο, το ξινούτσικο, το πικάντικο, το ζουμερό, όλα μπλεγμένα σε ένα γευστικότατο σύνολο. Έκτακτη και η μελωμένη οσπριάδα με γίγαντες, άνηθο, λάιμ και αυγοτάραχο. Σοφή η χρήση του εκλεκτού θαλασσινού παστού, απογείωσε τη γεύση του φαγητού, χωρίς να σκεπάζει τη νοστιμιά των οσπρίων (ελέφαντες Πρεσπών παρακαλώ). Τα ζουμερά χοιρινά κεφτεδάκια με σαντορινιά φάβα και μαρμελάδα κάππαρης, πιάτο που αξιοποιεί με πρωτότυπο τρόπο το άλλο δυνατό όσπριό μας.
Πικάντικος και γλυκός ο μαριναρισμένος (σχεδόν σούσι) κολιός σαν πλακί, με λάδι μαϊντανού και μαύρο σκόρδο, ωραιότατος μεζές. Το τραχανότο με μελάνι σουπιάς, παλαιότερο πιάτο της σεφ, κι αυτό καλομαγειρεμένο, μια ωραία εκδοχή παντρέματος γεύσεων της γης (τραχανάς) και της θάλασσας (σουπιομέλανο) – το αδικεί όμως το επιτηδευμένο όνομά του. Γιατί όχι απλώς τραχανάς;
Δεν με φτάνει ο χώρος για να μιλήσω για το νοστιμότατο κουνέλι με πουρέ καρότου και καρυδοσκορδαλιά (εξευγενισμένο το έδεσμα, όχι… αγριωπό), το ραβιόλι με καπνιστή φέτα, μελιτζανόκρεμα και ντομάτα κονφί, και το νοστιμότατο λαβράκι με πουρέ αγκινάρας Ιερουσαλήμ (γιατί σκοντάφτουμε παντού σε αυτό το εισαγόμενο λαχανικό, δεν έχω καταλάβει).
Το μενού δεν χωρίζεται σε πρώτα και κύρια, κάνετε τη σύνθεση της αρεσκείας σας, κάτι το οποίο μπορεί να δημιουργήσει γευστική σύγχυση. Έχει λίγο πολύ την ελληνική λογική της μοιρασιάς και του «όλα στο τραπέζι», και έως ένα βαθμό αυτό είναι ok, απλώς θέλει προσοχή.
Συνοδεύσαμε με κρασί (μικρή, αλλά συμπαθητική και σωστά τιμολογημένη η λίστα). Τα κοκτέιλ του μπαρτέντερ Γιάννη Σαμαρά, ενώ είναι νόστιμα, νομίζω ότι δεν πολυταιριάζουν με τα εδέσματα. Τα γλυκά έχουν μια φίνα και κόμφορτ νοστιμιά, δοκιμάστε το έκτακτο ρυζόγαλο με αστεροειδή γλυκάνισο και σορμπέ ροδάκινο.