Όταν ήταν μικρή η κόρη μου, μου έκανε μια ερώτηση που πολλούς θα γέμιζε με φρίκη· είναι όμως μια λογική απορία που αξίζει να απαντηθεί: γιατί δεν τρώμε σκύλους;
«Επειδή είμαστε πολιτισμένοι», θα βιαστούν να απαντήσουν οι φιλόζωοι. Το γεγονός ότι πολλοί Κινέζοι τρώνε σκύλους και ο κινεζικός πολιτισμός θεωρείται ένας από τους αρχαιότερους της υφηλίου δεν φαίνεται να αναχαιτίζει τη διάδοση του παραπάνω αφορισμού. Ο λόγος όμως που δεν τρώμε σκυλιά είναι άλλος…
Όχι επειδή είναι «χρήσιμα». Μια αγελάδα, γαλακτοπαραγωγική και τεράστια σε σύγκριση, είναι πολύ πιο χρήσιμη.
Ούτε επειδή είναι «έξυπνα». Τα γουρούνια είναι εξίσου έξυπνα.
Μήτε επειδή είναι «χαριτωμένα». Τα κουνέλια είναι το ίδιο, αν όχι πολύ πιο χαριτωμένα. Τα κατσικάκια επίσης.
Μηδέ επειδή είμαστε «συναισθηματικά συνδεδεμένοι» μαζί τους. Το προφανές «δεν τα τρώμε επειδή τα αγαπάμε και τα αγαπάμε επειδή δεν τα τρώμε» δεν στέκει: και οι βοσκοί είναι δεμένοι με τα πρόβατά τους, τους δίνουν ονόματα, στεναχωριούνται όταν τα βλέπουν να αρρωσταίνουν, αλλά στο τέλος τα σφάζουν.
Και σίγουρα όχι επειδή «το κρέας τους δεν τρώγεται». Όλα τα ζώα είναι βρώσιμα και αυτό το διαπίστωσαν πολλοί παππούδες μας στην Κατοχή.
Μα, τότε, γιατί δεν τρώμετα σκυλιά;
Η απάντηση είναι αμείλικτα απλή. Επειδή έχουμε πιο παραγωγικά ζώα να φάμε. Οι λαοί που είναι παραδοσιακά συνδεδεμένοι με την κυνοφαγία αναπτύχθηκαν σε μέρη του πλανήτη όπου δεν υπήρχαν μεγαλόσωμα θηράματα, ούτε μηρυκαστικά ζώα προς εξημέρωση. Έτσι, ο σκύλος αποτέλεσε τη μοναδική προσφυγή στην κρεατοφαγία –μια αποδεδειγμένη φυλογενετική προτίμηση και βιολογική ανάγκη– κι ας στενοχωριούνται οι φίλοι μας οι βίγκαν (οι ανθρωπολόγοι δεν έχουν ανακαλύψει φυλή που να ήταν αποκλειστικά χορτοφαγική από πεποίθηση και όχι από έλλειψη θηραμάτων ή οικόσιτων ζώων).
Έτσι, λοιπόν, ο Φλοξ από το έργο του Σακελλάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» είχε ταυτόχρονα την τύχη να γεννηθεί σε μια γωνιά της Γης όπου υπήρχαν καλύτερες επιλογές πηγών ζωικής πρωτεΐνης και την ατυχία να βρεθεί στην καρδιά του μεγάλου λιμού, οπότε, αν και αγαπημένο μέλος της οικογένειας, κατέληξε στον φούρνο. Χωρίς πατάτες.
Αυτά είπα στην κόρη μου. Με κοίταξε με αποτροπιασμό και αηδία και πήρε την Κίρκη στην αγκαλιά της. Το ίδιο βράδυ φάγαμε κουνέλι στιφάδο. ■