Σοφία Κόκκαλη, θυμηθείτε αυτό το όνομα

Σοφία Κόκκαλη, θυμηθείτε αυτό το όνομα

3' 35" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Όταν έχεις βιώσει την απώλεια και τον πόνο, έχεις μάθει να αντιμετωπίζεις διαφορετικά τη ζωή και τους ανθρώπους. Ασυναίσθητα, ίσως για να προφυλάσσεσαι από τον κίνδυνο να πληγωθείς, γίνεσαι επιφυλακτικός. Η 30χρονη ηθοποιός Σοφία Κόκκαλη διστάζει να δώσει συνέντευξη κι όταν τελικά τη συναντώ, παρατηρώ ότι δεν χαμογελά συχνά. Όταν όμως της προτείνω να γίνει η φωτογράφιση σε ένα παγοδρόμιο, το πρόσωπό της φωτίζεται και η διάθεσή της αλλάζει. Ο λόγος που επέλεξα αυτή την τοποθεσία είναι επειδή μερικά λεπτά νωρίτερα μου είχε εκμυστηρευτεί αυτό: «Δεν έχω πολλά ευχάριστα να σου διηγηθώ από τη ζωή μου. Το πατινάζ είναι από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις. Πήγαινα σχεδόν κάθε εβδομάδα με τον πατέρα μου όταν ήμουν μικρή». 

Η Σοφία μεγάλωσε στο Πολύδροσο, σε μια οικογένεια που δεν είχε ιδιαίτερη επαφή με το θέατρο, όπως αποκαλύπτει. Όταν ήταν ακόμη μαθήτρια, σκεφτόταν ότι έπρεπε να βρει μια «κανονική» δουλειά, όπως όλοι, για να επιβιώσει. Έδωσε Πανελλήνιες, και μάλιστα δύο φορές, «μπας και αποφασίσει τι θέλει να σπουδάσει». Πέρασε τελικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, στο Tμήμα Βιομηχανικής Διοίκησης και Tεχνολογίας. «Ήταν μια αναγκαστική επιλογή. Έκανα όλη την προσπάθεια για να γίνω φοιτήτρια», αλλά μόλις συμπλήρωσε τον απαιτούμενο αριθμό μαθημάτων, δήλωσε αμέσως συμμετοχή για το πρόγραμμα υποτροφιών Erasmus. Για οκτώ μήνες βρέθηκε να ζει στη Γρανάδα. Η επιθυμία της τότε να φύγει ενισχύθηκε από τον πρόωρο θάνατο του πατέρας της. «Στην Ανδαλουσία πέρασα τον ωραιότερο χρόνο της ζωής μου. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα μόνη μου, αντιμέτωπη με τον εαυτό μου και τις επιθυμίες μου. Εκεί πήρα την απόφαση να ασχοληθώ με την υποκριτική». 

Η νεαρή κοπέλα δεν έκανε φροντιστήριο· προετοιμάστηκε μόνη της για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν τυχερή, γιατί σύμφωνα με την ίδια έπεσε σε «καλά χέρια», στους Ακύλλα Καραζήση, Νίκο Χατζόπουλο, Δημήτρη Καταλειφό, Αμάλια Μπένετ. Το 2012, αμέσως όταν αποφοίτησε από τη θεατρική σχολή στην οδό Πειραιώς, ένας από τους καθηγητές της, ο Πέτρος Σεβαστίκογλου, της ζήτησε να παίξει σε μια ταινία του, την «Ηλέκτρα» (2014). 

Στη συνέχεια, η ηθοποιός πήρε μέρος στη «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη. Πώς ήταν η εμπειρία της εκεί; «Ήταν σαν όνειρο!» θυμάται. Στα γυρίσματα γνώρισε τον γιο του σκηνοθέτη, τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, ο οποίος είχε αναλάβει το making of του φιλμ. Αυτός με τη σειρά του της ζήτησε να συνεργαστούν σε τρία δικά του πρότζεκτ: πρωταγωνίστησε στο «Νήμα», την καινούργια ταινία του που απέσπασε καλές κριτικές πέρυσι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς και σε δύο βιντεοκλίπ του, στο «Φιλί» και στο «Γλυκιά μου αγάπη». 

Ήταν τότε που την πρόσεξα για πρώτη φορά. Μου έκανε εντύπωση. Ο νέος σκηνοθέτης και μουσικός προτίμησε για τα τραγούδια του να της κάνει ένα κοντινό πλάνο, όπως σε ψυχολογικό θρίλερ, σαν να ήθελε να σκιαγραφήσει τον εσωτερικό της κόσμο. «Πάντα ήθελα να παίξω σε βιντεοκλίπ, αλλά φανταζόμουν ότι θα χόρευα», λέει γελώντας η ίδια και συμπληρώνει: «Τον Αλέξανδρο τον ήξερα από τους Mary & the Boy. Δεν είχα ακούσει παρόμοιο ήχο από άλλο ελληνικό συγκρότημα. Μου άρεσε πολύ. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν με είλκυε ιδιαίτερα η προσωπική του δουλειά, γιατί με τάραζαν τα λόγια του. Τώρα είμαι πιο ζεστή απέναντι στη μουσική του». 

Τη δεύτερη φορά που είδα τη Σοφία Κόκκαλη να παίζει ήταν πριν από έναν μήνα στην πολυσυζητημένη παράσταση «Αντιγόνη» της Λένας Κιτσοπούλου. Στην αρχή δεν συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο. Μετά όμως, όταν το κατάλαβα, είπα αυθόρμητα μέσα μου ότι «αυτό είναι το νέο μεγάλο όνομα στο θέατρο». 

Η αγωνία μιας γενιάς

Κάποτε, στον Μεσαίωνα, τα καροτί μαλλιά, οι φακίδες, το λευκό δέρμα ήταν θέαμα που προκαλούσε ανησυχία. Πίστευαν ότι οι κοκκινομάλλες ήταν μάγισσες. Το μόνο «μαγικό» που έχει η Σοφία Κόκκαλη είναι η «διαβολική» της δύναμη πάνω στη σκηνή να μας καθηλώνει. Εμένα πάντως δεν με τρομάζουν οι έξυπνες και ταλαντούχες γυναίκες. Της ζητώ να μου περιγράψει πώς αισθάνεται μια καλλιτέχνις της γενιάς της. «Έχω μια αγωνία από το πρωί που θα ξυπνήσω μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθώ. Πιστεύω ότι οι συνομήλικοί μου νιώθουν λίγο χαμένοι, αποπροσανατολισμένοι θα έλεγα, σαν να μην ξέρουν τι θέλουν. Μεγαλώσαμε χωρίς μια αίσθηση σταθερότητας. Μέσα μου αισθάνομαι ότι υπάρχουν δύο αντίθετες δυνάμεις: άλλες φορές νιώθω ευάλωτη, κι άλλες πολύ δυνατή, ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Και όμως, πάντα φοβάμαι για το επόμενο, για το τι άνθρωπος θα γίνω όταν μεγαλώσω». ■

* Η φωτογράφιση έγινε στο παγοδρόμιο «Ice n’ skate» στον Ελαιώνα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή