1. Εσείς πόσο τοπιναμπούρ φάγατε σήμερα;
Η σελινόριζα είναι πια μπανάλ, κολοκύθες και γλυκοπατάτες έχουν μπει για τα καλά στα οικιακά συνταγολόγια, οπότε τι μας μένει για να κάνουμε εντύπωση; Τοπιναμπούρ! Τα αγκιναράκια Ιερουσαλήμ, όπως αλλιώς ονομάζεται η εν λόγω ρίζα (που ουδεμία σχέση έχει με αγκινάρα ή με την Ιερουσαλήμ), τα μάθαμε πριν από χρόνια σε καλά εστιατόρια (που πάντα θέλουν να διαφέρουν), ε και μετά η χρήση τους εξαπλώθηκε σαν ιός. Όχι πως δεν είναι νόστιμα, αλλά και να τα συναντάς παντού; Και να έχουν εκτοπίσει και τα εγχώριας παραγωγής ζαρζαβατικά μας (λάχανα, μπρόκολα, κουνουπίδια, πατάτες); Γιατί, παρά το ότι είναι γνωστά σε τοπικές μας κουζίνες (π.χ. Κέρκυρα, Κύπρος), ως αντιδάνειο μας ήρθαν και εισαγόμενα χρησιμοποιούμε.
(Την ίδια στιγμή, στον υπόλοιπο κόσμο, τα καλά εστιατόρια δουλεύουν με λαχανικά που παράγονται δυο βήματα από την πόρτα τους.)
2. Αμήχανος ανθοστολισμός
Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, ήρθαν και τα λουλούδια να τερματίσουν τη φρενίτιδα που στολίζει τα πιάτα μας. Μα πόσα λουλούδια να φάει ένας άνθρωπος; Και δεν λέω, και γεύση έχουν, και ομορφιά δίνουν. Όμως πρέπει να έχει νόημα η προσθήκη, όχι να καλύπτει κενά γευστικά και οπτικά. Μη με παρεξηγήσετε, δεν έχω θέμα με τις υψηλές τεχνικές ή τα τερτίπια που θα κάνουν το φαγητό μου ενδιαφέρον. Με την κακόγουστη αντιγραφή έχω πρόβλημα, με την υπερβολή και τον αρχοντοχωριατισμό.
(Την ίδια στιγμή, ο τριάστερος Daniel Humm του καλύτερου -σύμφωνα με τη λίστα S. Pellegrino World’s 50 Best Restaurants- εστιατορίου στον κόσμο για το 2017 φτιάχνει εικαστικά άψογα πιάτα με το τίποτα, δηλαδή με πολύ γούστο, χωρίς φανφάρες.)
3. Κρέας, κρέας και λίγο κρέας ακόμα
Μήπως ξέρετε πόσα κρεατάδικα άνοιξαν φέτος, γιατί έχω χάσει το μέτρημα; Αυτή τη στιγμή πρέπει να έχουμε τόσα steak houses/ψητουδερί/σουβλατζίδικα/μπεργκεράδικα όσα περίπου σουσάδικα. Περιττό να πω (και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε) πως και στις δύο κατηγορίες τα μαγαζιά που «τρώγονται» είναι λίγα. Διορθώνω: ελάχιστα. Μοντέρνα, με ωραία πλακάκια, πατώματα, φωτιστικά, βιτρίνες εκατομμυρίων, ανοιχτές ψησταριές, όμως και εξαιρετικά αδιάφορα.
(Την ίδια στιγμή, στον υπόλοιπο κόσμο η χορτοφαγία είναι το απόλυτο τρεντ.)