Συριζαίο δεν με λες. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικών αντιθέσεων. Είναι η υποχρέωση του δημοσιογράφου να στέκεται πάντα απέναντι στην εξουσία, όσο η εξουσία χρήζει ελέγχου, κριτικής και ποδοκροτήματος. Όταν φτάσει εκείνη η ώρα και ο τόπος μας ευλογηθεί με μια άμεμπτη κυβέρνηση, όσοι από εμάς πιστεύουν ότι οι υποχρεώσεις εκπληρώθηκαν θα διαλέξουμε μια άλλη δουλειά. Κάτι μου λέει όμως πως δεν προβλέπεται να μείνουμε άνεργοι στο κοντινό μέλλον…
Πάνω όμως από την κριτική, την καταδίκη και το προγκάρισμα βρίσκεται πάντα η αλήθεια. Αυτή που υπαγορεύεται από τα γεγονότα. Αυτή η ίδια που σε αναγκάζει να αναγνωρίσεις το σωστό, ακόμα κι αν προέρχεται από τον θεσμικό σου αντίπαλο.
Τις μέρες που προηγήθηκαν, μια τροπολογία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης προσπάθησε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την παραχώρηση δασικών εκτάσεων στους δήμους, ώστε να φτιάξουν νόμιμα ενδιαιτήματα προσωρινής φιλοξενίας, περίθαλψης και ελέγχου των αδέσποτων ζώων. Τα αντιπολιτευτικά ανακλαστικά των ΜΜΕ πήραν φωτιά! «Φυλακές για τα ζώα προωθεί η κυβέρνηση». «Κολαστήρια για αδέσποτα». «Τα δάση στο έλεος των επιτήδειων».
Εκείνο που αμέλησαν να αναφέρουν είναι ότι η πρόβλεψη για νόμιμα –προσωρινά– ενδιαιτήματα από τους νόμιμους διαχειριστές των αδέσποτων ζώων, με νόμιμο τρόπο (θα το ξαναγράψω το επίθετο περισσότερες φορές απ’ όσες αντέχετε να το διαβάσετε, γιατί αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης) ήταν ήδη νόμος του κράτους. Ήταν νόμος το 2003, παρέμεινε νόμος στην τροποποίηση του 2012 και ξαφνικά, το 2014, στο τελευταίο σχετικό νομοθέτημα, εξαφανίστηκε!
«Προφανώς, για την προστασία των δασών», θα σκεφτεί ο καλόπιστος πολίτης. Τότε, όμως, γιατί δεν καταργήθηκαν και οι άλλες περιπτώσεις παραχώρησης δασικών εκτάσεων από το Δημόσιο, για πλήθος άλλων δράσεων, όπως εκτροφεία θηραμάτων, κτηνοτροφικές μονάδες ή ορειβατικά καταφύγια;
Και αν δεν πρόκειται για παράλειψη από αβλεψία ή παραδρομή, πώς θα εφαρμοστεί ο νόμος που λέει ότι οι δήμοι που δεν έχουν χώρο για καταφύγια περίθαλψης ζώων υποχρεούνται να αιτηθούν στο αρμόδιο δασαρχείο εκτάσεως με συγκεκριμένες προ-
διαγραφές, ώστε να αναλάβουν επιτέλους την υποχρέωσή τους απέναντι στα αδέσποτα – υποχρέωση που τόσο βολικά καταφέρνουν σήμερα να αποφεύγουν; («Δεν έχουμε χρήματα, δεν έχουμε χώρο, τι θέλετε να κάνουμε;»)
Η επόμενη εύλογη ένσταση: «Να τα δώσουμε στους ιδιώτες. Τα φιλοζωικά σωματεία κάνουν καλύτερη δουλειά απ’ ό,τι μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε αργόσχολος του Δημοσίου». Μόνο που τα καταφύγια των ιδιωτών είναι αυτό ακριβώς που περιγράφουν, έστω και εκ παραδρομής, οι πομπώδεις τίτλοι των εφημερίδων: τα «κολαστήρια», οι «φυλακές ψυχών», τα δεσμωτήρια ζώων που κανένας δεν ελέγχει και σε κανέναν δεν λογοδοτούν. Οι καταγγελίες που έχουν φτάσει στον εισαγγελέα μαρτυρούν τις επιφυλάξεις όσων πιστεύουν ότι «η μη εφαρμογή του νόμου δεν μπορεί να είναι άλλοθι αυθαιρεσίας». Πρέπει να είναι μόνο κίνητρο, σπινθήρας και ελατήριο γι’ αυτό που έχω γράψει άπειρες φορές και θα το υπερασπίζομαι πάντα: ιερή υποχρέωση του πολίτη είναι να εξαναγκάζει το σύστημα να εφαρμόζει τους νόμους· ή, αν εναντιώνεται σ’ αυτούς, να κατεβαίνει στον δρόμο και να τους αλλάζει. Η παράβαση δεν είναι ποτέ επιλογή.
Αυτή, λοιπόν, είναι η γνώμη μου. Τα καταφύγια στις δομές που προβλέπει ο νόμος. Πουθενά αλλού, ούτε καν στους καλούς και τίμιους φιλόζωους (το ξέρω ότι υπάρχουν και δεν τους σκιάζουν πάντα τα λαμόγια). Και όποιος θέλει να βοηθήσει, όποιος καίγεται να διασφαλίσει τη σωστή λειτουργία τους έχει όπλα στα χέρια του: τον εισαγγελέα, την αστυνομία, την ψήφο στις δημοτικές εκλογές (που πλησιάζουν). Και έχει επίσης τα ίδια του τα χέρια. Αυτά που κάποια στιγμή κουράζονται μόνο να μουντζώνουν. ■