Πριν από μερικές μέρες, ο γάτος μου ο Φούσκας –πρώην αδεσποτάκι– έπεσε από το μπαλκόνι. Τον μάζεψα μέσα στα αίματα και στις λάσπες, παγωμένο και κατατρομαγμένο, από τον κήπο της πολυκατοικίας· είχε κουρνιάσει μέσα σε έναν θάμνο. Ευτυχώς, τη γλίτωσε με ένα σπασμένο δόντι και κάταγμα στην υπερώα. Ακολούθησε μια δύσκολη εβδομάδα, με καθημερινές επισκέψεις στην κτηνίατρο, εξετάσεις, ενέσεις, χάπια και αγωνία. Πόσο σοβαρό είναι το κάταγμα; Θα μολυνθεί το τραύμα; Θα χρειαστεί χειρουργείο;
Όσοι συμβιώνουμε με ζώα, γάτες ή σκύλους και έχουμε περάσει αντίστοιχη περιπέτεια συχνά έχουμε την εντύπωση ότι κάνουμε κάτι αξιοθαύμαστο, κάτι ηρωικό. Συγγνώμη που σας χαλάω την ψευδαίσθηση, αλλά το αυτονόητο κάνουμε: φροντίζουμε, ως οφείλουμε, ένα πλάσμα που εξαρτάται 100% από εμάς. Άλλοι είναι οι ήρωες. Άλλοι αξίζουν τον θαυμασμό και τον σεβασμό μας. Ζουν ανάμεσά μας. Είναι φίλοι, γείτονες, συνάδελφοι ή άγνωστοι άνθρωποι της «διπλανής πόρτας». Και ευτυχώς, είναι πολλοί: οι εθελοντές των φιλοζωικών οργανώσεων, στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα, που προσφέρουν όχι μόνο χρήμα και χρόνο, αλλά και την ψυχή τους την ίδια, για την προστασία και τη φροντίδα των αδέσποτων ζώων.
Ήρωες είναι η Φαίη Βολόρου και ο Διονύσης Τσαντίνης, ιδρυτικά μέλη της SCARS (Second Chance Animal Rescue Society), γιατί στο μικρό τριάρι τους έχουν φτάσει να φιλοξενούν μέχρι και δέκα γάτες και τρεις σκύλους. Γιατί με κόπο και προσωπικές θυσίες έχουν σώσει τη ζωή δεκάδων ζώων στα νότια προάστια. «Οι περισσότεροι άνθρωποι θα ρίξουν λίγο φαγητό στο χαριτωμένο γατάκι της ταβέρνας, αλλά δεν θα δουν –ή θα κάνουν ότι δεν είδαν– το τυφλό γατάκι, το άρρωστο, το τραυματισμένο, το παράλυτο, το τρίποδο, το εγκαταλελειμμένο, αυτό που ψυχορραγεί στη μέση του δρόμου χτυπημένο από αυτοκίνητο. Εμείς έχουμε αποφασίσει ότι δεν θα στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού, δεν θα προσπερνάμε», λέει ο Διονύσης. «Δημιουργήσαμε αυτό το σωματείο για να μπορέσουμε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία σ’ αυτά τα ξεχασμένα πλάσματα. Ποιος δεν αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία;» αναρωτιέται η Φαίη. Η απάντηση φαίνεται προφανής. Αλλά δεν είναι.
Για τις Εφτάψυχες, πάντως, είναι τρόπος ζωής. Κάθε μέρα ταΐζουν περίπου 500 γάτες στο κέντρο της Αθήνας. Κάθε χρόνο στειρώνουν περισσότερες από 1.700. Και, φυσικά, φροντίζουν κάθε λαβωμένο ή άρρωστο ζώο που θα έχει την τύχη να βρεθεί στον δρόμο τους. Γιατί; «Η ενασχόληση με τα ζώα μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους, μας απεγκλωβίζει από το υπερ-εγώ, μας κάνει διαλλακτικούς, συνεργάσιμους και επανορθώνει τη διαταραγμένη σχέση μας με τη φύση. Τα αδέσποτα εξάλλου είναι η άγρια πανίδα της πόλης μας», λέει χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος Ελένη Κεφαλοπούλου, μέλος του Δ.Σ. των Εφτάψυχων.
«Τα ζώα δεν είναι παιχνίδι». Αυτό είναι το σύνθημα της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης, άλλης μιας ηρωικής παρέας εθελοντών. Από το 1997 που ιδρύθηκε το σωματείο, κάθε χρόνο περιθάλπει, σιτίζει, εμβολιάζει, στειρώνει και προωθεί για υιοθεσία περίπου 200 αδέσποτα ζώα (κυρίως σκύλους και γάτες). Χωρίς βοήθεια από το κράτος, χωρίς επιδοτήσεις, μόνο με τις εισφορές των μελών και τις δωρεές τρίτων. Βασικό «όπλο» της ZEH στην προσπάθειά της «να αδειάσουν οι δρόμοι και τα κλουβιά» είναι και τα πολύ προσεγμένα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ, αλλά και βίντεο για τα social media, που φτιάχνει με τη βοήθεια εθελοντών η Αγγελική Παναγιωτοπούλου. «Νιώθω χαρά και απέραντη ικανοποίηση όταν αυτά τα σποτ έχουν ανταπόκριση. Όταν βλέπω νέους ανθρώπους και μικρά παιδιά να είναι ευαισθητοποιημένα, να μιλούν για τα αδέσποτα, για τα βαρελόσκυλα, για τα παράνομα εκτροφεία, για τη στείρωση, για την κακοποίηση των ζώων και να θέλουν να κάνουν κάτι για να βελτιωθεί η κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας. Σκέφτομαι ότι οι προσπάθειές μας αξίζουν τον κόπο», λέει η ίδια.
Με τα δικά τους μέσα και με τη στήριξη αγωνίζονται και τα μέλη της ομάδας «Τα φαντάσματα του Ασπροπύργου», που γεννήθηκε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το 2012. Οι εθελοντές συναντιούνται κάθε Σάββατο από όλη την Αττική, για να φροντίσουν τα αδέσποτα ζώα που ζουν στους δρόμους του Ασπροπύργου σε άθλιες συνθήκες, άρρωστα και πεινασμένα – τα πιο πολλά κάποιος απλώς τα εγκατέλειψε εκεί. Το σημάδι από το λουρί, άλλωστε, μαρτυρεί ποια είναι τα φρεσκοπαρατημένα…
Ζωοφιλική Ένωση Ηλιούπολης, www.zeil.gr Από αριστερά: Μαρία Γκανά, Σταμάτης Κροκίδης, Νίκη Κονιδάρη, Γιάννης Γαρδούνης και Ισαβέλλα Βαχοπούλου
Τα φαντασματάκια που έγιναν άγγελοι
Μόλις μπήκα στη σελίδα των Φαντασμάτων του Ασπροπύργου στο facebook και έμαθα τα άσχημα νέα για τον Αίαντα, έναν μεγαλόσωμο σκύλο που η ομάδα προσπαθούσε να σώσει, αλλά δεν πρόλαβε. «Βρέθηκε νεκρός σήμερα το πρωί στην πανσιόν όπου ήταν φιλοξενούμενος, προκειμένου να κάνει τη θεραπεία του. Δεν πρόλαβε να ζήσει όλα όσα έχασε τόσα χρόνια αδέσποτος. Τον φωνάζαμε “πρόεδρο”, αφού πάντα ήταν ο αρχηγός της αγέλης. Καλό ταξίδι, πρόεδρε. Χαιρετίσματα σε όλα τα φαντασματάκια που έγιναν άγγελοι…» έγραψαν οι εθελοντές.
Στη σελίδα της SCARS, από την άλλη, εδώ και μέρες παρακολουθώ τον αγώνα μιας κόκκινης γατούλας, της Ρούμπι, να κρατηθεί στη ζωή. Οι εθελοντές τη μάζεψαν από τον δρόμο σε κακό χάλι. Είχε περιοδοντίτιδα και πολλά σάπια δόντια, ήταν αφυδατωμένη, αίμα έτρεχε από τη μύτη της και ένα αιμάτωμα στο αριστερό της μάτι είχε προέλθει πιθανότατα από χτύπημα. Πόσοι άνθρωποι την είχαν δει σ’ αυτή την κατάσταση και είχαν στρέψει αλλού το βλέμμα τους; Θα τα καταφέρει η Ρούμπι; Το στομάχι μου δένεται κόμπος και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου όποτε βλέπω το σχετικό βίντεο.
«Ήξερα ότι η ανθρώπινη φαντασία είναι ανεξάντλητη όταν θέλει κάποιος να κάνει κακό στα ζώα. Όμως μέσα στην οικογένεια της SCARS έμαθα ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα και ότι υπέροχοι άνθρωποι βρίσκονται ανάμεσά μας», δίνει έναν τόνο αισιοδοξίας η Μάρθα Αθανασίου. «Πολλοί συμπολίτες μας θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο», αναφέρει η Ιρέν Κοντοστάνου από τις Εφτάψυχες.
Λίγο πριν τελειώσει αυτό το κείμενο, είδα τις φωτογραφίες από τα επτά πυροβολημένα κουτάβια στο Μεσολόγγι. Θα στοιχειώνουν για καιρό τα όνειρά μου… «Αυτός είναι ο πολιτισμός μας; Αυτή είναι η παιδεία μας;» έγραψε σε μήνυμα που μου έστειλε η Αγγελική από τη ΖΕΗ. Όχι, δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι – όσο υπάρχουν οι ήρωες της διπλανής πόρτας, όπως η ίδια και οι χιλιάδες εθελοντές των φιλοζωικών ομάδων σε όλη τη χώρα. ■