Είκοσι ηθοποιοί, 95 χαρακτήρες, 250.000 νεκροί… Μια άγνωστη επιδημία αποδεκατίζει μια πόλη. Το κράτος και η επιστήμη αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κακό. Και όλα αυτά επί σκηνής, στο «Παιχνίδι της σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκο (1909-1994), που παίζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα και μετάφραση Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Περίπου 150 κοστούμια έφτιαξε για την παράσταση η Ελένη Μανωλοπούλου, εμπνευσμένη από τον Γερμανό ζωγράφο Ότο Ντιξ (1891-1969), γνωστό για τις ωμές και ιδιαίτερα ρεαλιστικές απεικονίσεις της κοινωνίας της εποχής του – «από τα χρώματα, την ένταση και την τραγικότητα που χαρακτηρίζουν τα έργα του», όπως εξηγεί η έμπειρη ενδυματολόγος.
«Οι ιδεολογίες μάς χωρίζουν. Τα όνειρα και οι αγωνίες μάς ενώνουν», έλεγε ο Ιονέσκο. Άρα και το θέατρο, αφού από όνειρα και αγωνίες είναι φτιαγμένο κι αυτό. Τα δικά του θεατρικά έργα το επιβεβαιώνουν περίτρανα. Ανάμεσά τους και το εμβληματικό «Παιχνίδι της σφαγής». Γράφτηκε το 1970. Ανέβηκε στην Ελλάδα την επόμενη χρονιά από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Και παραμένει επίκαιρο, μιλώντας για ανθρώπους που πεθαίνουν ή ζουν κατά τύχη, που δεν ξέρουν να ζουν, που δεν ξέρουν γιατί πεθαίνουν…