Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι κανείς «περίπου φιλόζωος». Να νοιάζεται αρκετά για να στείλει μια επιστολή διαμαρτυρίας σε φιλοζωική στήλη ή σε σχετική σελίδα του facebook, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να αναλάβει δράση από μόνος του. Το φαινόμενο αυτό το ονομάζω αυθαίρετα «μισή ανθρωπιά».
Από τότε που γράφω τη στήλη, έχω λάβει αμέτρητες καταγγελίες για κακοποιήσεις ζώων. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι πολίτες δηλώνουν αρχικά άγνοια νόμου. Και κάθε φορά που τους επισημαίνω την απαιτούμενη διαδικασία, απαντούν λέγοντας: «Δεν έχω χρόνο. Δεν είμαι αρμόδιος. Δεν θέλω να εκτεθώ. Μπορείτε να το αναλάβετε εσείς που ξέρετε;».
Γιατί τελικά η φιλοζωία είναι ένα χωνί. Στο φαρδύ στόμιό του χωράμε όλοι. Κάποιος που είδε, κάποιος που ενοχλήθηκε, κάποιος που έκανε τον κόπο να γράψει δυο αράδες και να πατήσει send. Στη στενή του άκρη, όμως, καταλήγουν ελάχιστοι. Αυτοί που θα πάνε στην αστυνομία, θα αντιμετωπίσουν τον αδιάφορο αστυφύλακα, θα απαιτήσουν να κινηθεί η διαδικασία του αυτόφωρου, θα πάρουν τηλέφωνα, θα παρακολουθήσουν την υπόθεση, θα πιέσουν με κίνδυνο να γίνουν δυσάρεστοι. Ή «γραφικοί».
Τα social media το έκαναν αυτό. Χάρισαν στον οποιονδήποτε την ψευδαίσθηση να θεωρεί ότι ασκεί το δικαίωμά του στην απαίτηση της ανθρωπιάς, ενώ στην πραγματικότητα απλώς σκοτώνει τον χρόνο του. Σκρολάροντας ανάμεσα στα κουτσομπολιά, σχολιάζοντας για πράγματα που δεν γνωρίζει με το τουπέ του επαΐοντος, εκπληρώνει εν παρόδω και το ουμανιστικό του καθήκον, «καταγγέλλοντας». Πετώντας δηλαδή το μπαλάκι στα συνήθη κορόιδα. Ένα μπαλάκι που, επειδή έχει σωρευτικό χαρακτήρα, καταλήγει πέτρα του Σίσυφου που σπρώχνουν οι ελάχιστοι.
Για μένα η κωμωδία αυτή έλαβε τέλος. Σε κάθε έκκληση και προτροπή για βοήθεια η απάντησή μου είναι πλέον «περάστε από το Α.Τ. της περιοχής σας και καταγγείλατε επώνυμα το γεγονός». Στις διαμαρτυρίες απαντώ σταθερά: «Μην ασχολείστε άλλο. Αφήστε να το κάνει κάποιος που ενδιαφέρεται πραγματικά». Οι κακοποιήσεις ζώων στην Ελλάδα θα περιοριστούν όταν θα πάψουμε να διαβάζουμε γι’ αυτές στο facebook. Όταν οι αναφορές τους θα σταματήσουν να παίρνουν 1.500 likes και σχόλια του τύπου «μόνο ψόφος στα καθάρματα!». Όταν τα καθάρματα θα αποκτήσουν πρόσωπο και ονοματεπώνυμο από κάποιον που τους είδε (πάντα κάποιος τους βλέπει) και τους έδωσε. Όχι στα μανταλάκια του ίντερνετ, αλλά στην ποινική δικαιοσύνη.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Αλλά τουλάχιστον θα ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Γιατί η μισή ανθρωπιά είναι λιγότερη και από την καθόλου. ■