Με αίσθηση επείγοντος επιστρέφουμε συχνά στον Οικονόμου. Ένα διάλειμμα ησυχίας στον γαστρονομικό θόρυβο της πόλης είναι το πετραλωνίτικο μαγειρείο. Επιστρέφουμε για να γεμίσουμε το κενό που άφησε το πρότερο αστραφτερό λαϊφστάιλ.
Το μαγαζί κοντεύει 100 χρόνων, εδώ νιώθουμε ιστορικοί πολίτες της πόλης μας, ζούμε μια πλευρά της που μας λείπει. Ένα θέατρο μνήμης είναι ο Οικονόμου, μας παρακινεί σε αυτογνωσία. Και είναι και άλλα πολλά, που έχουν να κάνουν με την εσωτερική λογική του μαγειριού. Οι σύντομες παραγγελίες, η σβελτάδα, η απροσποίητη ευγένεια, χωρίς πολλά πολλά. Δεν θα σου φερθούν σαν να ’σαι βασιλιάς, σε όλους το ίδιο φέρονται, δημοκρατικά πράγματα.
Η απουσία μουσικής. Οι κουβέντες, τα γέλια, οι διαφωνίες των θαμώνων ως μουσική. Τα τσιμεντοπλακάκια, η κιτρινωπή λαδομπογιά στους τοίχους, τα λίγο φθαρμένα τραπέζια, το παμπάλαιο, αλλά καλοδιατηρημένο λειτουργούν ψυγείο. Οι μεταξοτυπίες στους τοίχους από γνωστά έργα Ελλήνων ζωγράφων. Τα πρωτότυπα σκίτσα, οι αφιερώσεις και τα ποιήματα από συγγραφείς και δημοσιογράφους, φίλους του μαγαζιού. Το πεζοδρόμιο, τα τραπέζια στο πεζοδρόμιο, η ψιλή σκιά των ελιών.
Και το φαγητό. Ήσυχο και αυτό, απροσποίητο, η ελληνική μαγειρική ξεγυμνωμένη, απλή, παρηγορητική. Χωρίς ψιμύθια δημιουργικότητας, ούτε ένα τόσο δα επιπρόσθετο υλικό, το φαγητό τραχύ και στρέιτ, απαλλαγμένο από τα πολλά και γι’ αυτό διαχρονικό, σαν σε αυτές τις κατσαρόλες να μαγειρεύονται τα ίδια φαγιά εις τους αιώνας των αιώνων.
Χόρτα ζεστά. Φάβα χοντρολιωμένη με ξερό κρεμμύδι. Χταπόδι με κοφτό μακαρόνι. Μοσχαράκι κοκκινιστό, λιώμα. Κόκορας κρασάτος, ελαφροκοκκινιστός, πετύχαμε στήθος και ήταν εξόχως ζουμερό. Κουνέλι στιφάδο, γλυκό και ελαφρύ. Δεν έχουν δεμένες σάλτσες, έρχονται με τα ζουμάκια τους. Τα συνοδευτικά: χοντρό μακαρόνι, πατάτες φούρνου, θεόρατα κομμάτια. «Να σας το φέρω με μπά-μιες;» Αχ, αυτά τα λαδερά του!
Η φέτα είναι βαρελίσια, από τη Λακωνία, κρεμώδης και πικάντικη, το σφιχτό, στεγνωμένο μανούρι από τα Φάρσαλα. Κεφαλογραβιέρα Αμφιλοχίας. Ψωμί προζυμένιο ξινούτσικο. Λαχανοσαλάτα, ντομάτα (γλυκιά, αν και εκτός εποχής).
Στην παλιά ανοιχτή κουζίνα ο κ. Κώστας Διαμάντης, στο μαγαζί χρόνια πολλά, αφεντικό από το 2000, βάζει σε σειρά κατσαρόλες και ταψιά, τέλειωσε το μεσημβρινό σερβίς, όλα έτοιμα για το βράδυ. Σάββατο απόγευμα. ■