Καθόμασταν στην παραλία και ακούγαμε μουσική από το κινητό. Ο χειμωνιάτικος ήλιος με έκανε να μισοκλείνω τα μάτια σαν πετυχημένος γάτος και το περιορισμένων δυνατοτήτων ηχείο του τηλεφώνου λειτουργούσε μια χαρά ως συμπλήρωμα στον ήχο των κυμάτων. Από πίσω μας η Αθήνα είχε γυρίσει χρόνια τώρα την πλάτη της στη θάλασσα και μας είχε αφήσει μόνους. Τέτοιες στιγμές με έκαναν να νιώθω καλά, να συνειδητοποιώ την ύπαρξή μου, σαν να ανεβαίνω ψηλά στον αέρα και να απομακρύνομαι από το κορμί μου μέχρι να μην μπορώ να με διακρίνω, μέχρι να φτάσω στο ανακουφιστικό συμπέρασμα πως είμαι κάτι μικρό και δεν τρέχει και τίποτα. Σε μια στιγμή σαν κι αυτή, είχα εξηγήσει στον Γαβριήλ όταν ήμασταν 15, με μαχόμενο λυρισμό και την απαίτηση να καταλάβει τι εννοώ, πώς είναι να ακούς το «κοσμικό βουητό».
Θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος αυτή τη στιγμή. Αν ήμουν μόνος μου ή αν δίπλα μου ξάπλωνε η Βασιλική, θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένος. Όμως δίπλα μου ξάπλωνε μια άλλη, κι επίσης εκείνη τη στιγμή ξαναθυμήθηκα πως χρωστάω στον ασφαλιστικό μου φορέα τις εισφορές περίπου 5 χρόνων και το γλυκό κοσμικό βουητό έδεσε τα κορδόνια του, έκανε να φύγει, πάτησε πάνω στα πλευρά μου όπως ξάπλωνα και πήγε να μαγέψει κάποια άλλη ψυχή. Η άλλη με ρώτησε τι έπαθα κι εγώ είπα «τίποτα», αλλά κάπου ήθελα να με ξαναρωτήσει για να ξαναπώ «τίποτα» και να βρω μια δικαιολογία να εκραγώ. Χειριστικό κωλόπαιδο κάτω από τον χειμωνιάτικο ήλιο. Λες και με ένοιαζε.
Έπρεπε να σηκωθώ να φύγω εκείνη τη στιγμή. Όμως δεν μπορούσα, το σύμπαν άρχισε να λιώνει και τα πόδια μου κόλλησαν στον βράχο κι έμεινα να κοιτάζω τι συνέβαινε γύρω μου. Ήταν πανέμορφο. Το σύμπαν έλιωνε και ξεφλούδιζε. Και κάθε φλούδα που έφευγε άφηνε να φανεί μια παλιότερη από κάτω, ίδια εκ πρώτης όψης με την προηγούμενη, αλλά απαλλαγμένη από τις μνήμες της. Και φλούδα στη φλούδα έφτασα κάπου 10 χρόνια πριν, μόνος στην παραλία, και από το καφέ να ακούγεται Morrissey, το «Every day is like Sunday». To ξεφλούδισμα είχε μπλέξει και τις μνήμες κάποιου άλλου, εγώ δεν άκουγα ποτέ Morrissey· ένα μικρό, ευχάριστο glitch. Και σκέφτηκα πως, αφού μπορώ να κάνω ό,τι θέλω, θα φέρω τη Βασιλική εδώ. Ο αγαπημένος μου μύθος στον αγαπημένο μου τόπο.
Κι έτσι κοίταξα αριστερά και είδα τη Βασιλική να έρχεται, 18 χρονών, τόσο όμορφη και τόσο άγνωστή μου, και γύρισα και είπα στον Γιάννη, ο οποίος μόλις είχε κάτσει δίπλα μου, «θα την παντρευτώ» και ο Γιάννης με ρώτησε «ξανά;».
Κι όσο ο κόσμος ξεφλούδιζε και τα ηφαίστεια φουσκώναν και οι πτερόσαυροι κάναν κύκλους από πάνω μου, είχα μείνει να σκέφτομαι «Ξανά και ξανά». Και σκεφτόμουν πως τις Κυριακές είναι τα πάντα τόσο οικεία, επειδή ποτέ δεν συνέβη κάτι για πρώτη φορά Κυριακή. ■
Ο Παναγιώτης Πανταζής δημιουργεί κόμικς. Η πιο πρόσφατη δουλειά του, η κόμικς διασκευή του μυθιστορήματος «Στα μυστικά του βάλτου», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polaris.