Ετυμολογικά, η λέξη «ωραίος» αναφέρεται σε αυτόν που είναι στην ώρα του, όταν δηλαδή η εμφάνισή του συμβαδίζει με την ηλικία του. Η Αλίκη Περρωτή είναι μια ωραία γυναίκα. Προχώρησε στον χρόνο με χάρη και φυσικότητα, με αποδοχή, αξιοπρέπεια και καλοσύνη. Και όταν είσαι κοντά της, αποπνέει κάτι από τη δύναμη αυτή, η οποία μετατρέπεται σε λάμψη. Όχι λάμψη τύπου σταρ, αλλά πραγματική και ψυχική ακτινοβολία του ανθρώπου που δεν οχυρώθηκε πίσω από την περιουσία του, αλλά τη μοιράστηκε με έργα ευποιίας και φιλανθρωπίας. Ανάμεσά τους, η μεγάλη δωρεά τη δεκαετία του ’80 στο Kωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο στη Νέα Ιωνία, που πήρε το όνομά του προς τιμήν των γονέων της, Μαρούλας και Θεόδωρου Κωνσταντόπουλου, τους οποίους υπεραγαπούσε, αλλά και πιο πρόσφατα η συνεπής υποστήριξη των υποδομών και της εκπαιδευτικής αποστολής της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής της Θεσσαλονίκης.
Η γνωριμία με τον Γουόρχολ
Τη συνάντησα πριν από λίγες ημέρες στο σπίτι της στην Αθήνα και όση ώρα μιλούσαμε η εγγονή της Θεοδώρα Βαλεντή καθόταν δίπλα μας και κρατούσε τρυφερά το χέρι της γιαγιάς της, ενώ τα δισέγγονα έρχονταν κάθε τόσο για αγκαλιές και φιλιά. Στον κήπο ήταν κρεμασμένα πάνελ με το πορτρέτο που της έκανε ο Άντι Γουόρχολ. Τα έφτιαξαν και τα κρέμασαν προς τιμήν της στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή στη Θεσσαλονίκη. Ένα από αυτά της το έδωσαν για το σπίτι της στην Αθήνα: «Λοιπόν, ξέρεις πώς έγινε η γνωριμία με τον καλλιτέχνη; Έκλεισα ένα ραντεβού για να τον δω στο γνωστό στούντιο όπου έκανε όλες τις φωτογραφίσεις και τα έργα του. Βγαίνοντας από το σπίτι μου, άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και, παρότι μπήκα σε ένα ταξί, έφτασα βρεγμένη έως το κόκαλο, χωρίς μακιγιάζ, με μαλλιά ανακατεμένα από τον αέρα. “Πώς ήρθατε έτσι;” μου είπε όταν με είδε. Δεν του άρεσα καθόλου. Εν τέλει, φώναξε τον δικό του μακιγιέρ και μου έκανε ένα βαρύ μακιγιάζ. Όση ώρα περίμενα, μου έδωσε μερικά άλμπουμ με πορτρέτα του με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τη Μέριλιν Μονρόε, την Τζάκι. Νόμιζα ότι τις είχε κάνει όλες τέρατα. Τελικά, μου τράβηξε δεκάδες πολαρόιντ. Τον παρακάλεσα να μην παίξει πολύ με τα χρώματα, αλλά να είναι απλές. Όταν μου τις έδειξε, δεν μου άρεσε καμιά. Του το είπα και έφυγα. Έξι μήνες αργότερα, ένας γνωστός μου μου είπε πως ο Γουόρχολ είχε τελειώσει τα πορτρέτα μου και ότι ήταν καταπληκτικά. Και όντως ήταν!»
Η ομορφιά της δεν χάθηκε, έγινε βαθιά και ουσιαστική, συμβάδισε με την ηλικία της. Και αυτό είναι το πιο συγκινητικό όταν τη βλέπει κανείς.
Στο ασανσέρ με τον Τραμπ
Μπορεί η Αλίκη Περρωτή να έχει συναναστραφεί πραγματικά πλούσιους και ισχυρούς («Τον Τραμπ; Στο ασανσέρ του Trump Tower τον έβλεπα. Ήμουν από τους πρώτους πελάτες που αγόρασαν διαμέρισμα από εκείνον!»), όμως δεν έχει τίποτα από τα κακομαθημένα χούγια τους. «Μεγάλωσα με δύο καταπληκτικούς γονείς αυστηρών αρχών, με πραγματικό ήθος. Ο πατέρας μου, ένας λαμπρός μηχανικός που είχε κάνει μεγάλη περιουσία πριν από τον πόλεμο, έχασε όλα του τα χρήματα, αρνούμενος να συνεργαστεί με τους Γερμανούς, όπως έκαναν κάποιοι συνάδελφοί του. Εμένα, επειδή γνώριζα εξαιρετικά γερμανικά λόγω της Γερμανικής Σχολής όπου φοιτούσα, με πήρε μαζί του για να τους πω κατευθείαν στα γερμανικά ότι δεν επρόκειτο να συνεργαστεί μαζί τους. Ούτε φοβόταν ούτε λογάριαζε κάτι. Ήταν παλικάρι. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατάφερε να σταθεί στα πόδια του και να μεγαλουργήσει, πάντα με αρχές και αξίες, προσφέροντας στην ανοικοδόμηση της χώρας, αλλά ανοίγοντας τα φτερά του και στο εξωτερικό όταν αγόρασε την εταιρεία “Αρχιρόδον”, με εμβέλεια από τον Λίβανο και τη Λιβύη έως τη Σαουδική Αραβία. Και οι δύο μου γονείς ήταν εκπληκτικοί άνθρωποι, που νοιάζονταν πάντα για τους μη έχοντες».
«Βοηθηστε μας, μας σκοτωνουν!»
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, δεν ήταν λίγες οι φορές που η Αλίκη Περρωτή αναφερόταν στον πατέρα της και στον τρόπο που ανέθρεψε εκείνη και την αδελφή της. Από τις πιο έντονες αναμνήσεις της ήταν η περίοδος των Δεκεμβριανών. Η πολυκατοικία στην οποία έμεναν ήταν στο νούμερο 42 της λεωφόρου Αμαλίας, δηλαδή στα διασταυρούμενα πυρά των αντιμαχόμενων ομάδων: «Ξυπνήσαμε ανήμερα του Αγίου Νικολάου με έναν τρομακτικό θόρυβο, οι σφαίρες είχαν σπάσει το κρύσταλλο της πόρτας. Ο πατέρας μου κατέβηκε να δει τι είχε γίνει και οι αντάρτες πυροβόλησαν τον θυρωρό μπροστά στα μάτια του. Κρυφτήκαμε όλοι οι ένοικοι στα υπόγεια της πολυκατοικίας και δεν είχαμε ούτε φαγητό ούτε νερό για έναν μήνα. Κατάφερα να επικοινωνήσω με τη Βρετανική Στρατιωτική Αποστολή και τους είπα: “Βοηθήστε μας, μας σκοτώνουν!”. Μέσα σε λίγες ημέρες οι πολυκατοικίες μας επιτάχθηκαν, σωθήκαμε και οι Βρετανοί έστειλαν στρατιώτες για να μας φυλάνε», θυμάται η κυρία Περρωτή.
Στο πλευρό του Δημήτρη Περρωτή, ο οποίος μοιραζόταν την ίδια ανάγκη για φιλανθρωπικά έργα.
Γάμος λόγω Λονδίνου
Όμως το τηλεφώνημα εκείνο της άλλαξε τη μοίρα, καθώς έτσι γνώρισε τον πρώτο της σύζυγο, Μπόμπι Μπαρτόλομιου, που ήταν ένας από τους νεαρούς Βρετανούς αξιωματικούς που έκαναν βάρδια στην πολυκατοικία της για μεγάλο χρονικό διάστημα. «Η επιθυμία μου να πάω στο Λονδίνο να ζήσω ήταν τέτοια, που παρακάλεσα τον Μπόμπι να έρθει να με ζητήσει από τον πατέρα μου. Εκείνος τα έχασε, διότι δεν είχαμε δεσμό, μόνο απλή γνωριμία. Στο τέλος συναίνεσε για να μου κάνει το χατίρι. Είπε μάλιστα στον πατέρα μου ότι δεν έχει καθόλου χρήματα. Παρ’ όλα αυτά, ο Κωνσταντόπουλος έδωσε την έγκρισή του και έτσι παντρευτήκαμε στην Αθήνα. Λίγο πριν περάσουμε τα στέφανα, έμαθα από έναν Βρετανό ταγματάρχη πως ο Μπόμπι ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Καθώς όμως τα χρήματα τα είχε ο πατέρας του, εκείνος αισθανόταν ότι δεν του ανήκουν. Ήταν ένας σεμνότατος άνθρωπος και ένας πολύ γλυκός πατέρας στην κόρη μας».
Η γνωριμία με τον Περρωτή
Παντρεμένη με τον Μπόμπι, η Αλίκη γνωρίζει τον Δημήτρη Περρωτή σε μια βραδινή έξοδο στην Αθήνα. Χορεύουν και μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας τής κάνει ερωτική εξομολόγηση και πρόταση γάμου, η οποία βέβαια έπεσε στο κενό. Παρά το γεγονός ότι εκείνη μοίραζε τον χρόνο της μεταξύ Ροδεσίας (η σημερινή Ζιμπάμπουε), Λονδίνου και Ελλάδας, εξακολουθεί να κάνει απόπειρες να την προσεγγίσει με συνεχείς επιστολές, για τουλάχιστον δύο χρόνια. Κάποια στιγμή μαθαίνει ότι εκείνη επρόκειτο να έρθει στην Αθήνα από το εξωτερικό για λίγες ημέρες. Κάθισε όρθιος δύο μερόνυχτα έξω από την πολυκατοικία της Αμαλίας, για να τη δει. Στο τέλος η επιμονή του την έπεισε. Χώρισε και τον παντρεύτηκε.
Ο Δημήτρης Περρωτής, με καταγωγή από τη Μεσσηνία, ήταν γιος του Νάσου Περρωτή, βουλευτή και υπουργού. Ο αρχικός του στόχος ήταν να σπουδάσει ιατρική, αλλά εν τέλει πήγε στο Πολυτεχνείο για να γίνει μηχανικός. Αργότερα στράφηκε στον εφοπλισμό. Δραστήριος και αεικίνητος, εργατικός και ακαταπόνητος, είχε επιχειρηματικό δαιμόνιο και έκανε πολλά ταξίδια. Είχαν έναν ευτυχισμένο γάμο μέχρι τον θάνατό του.
«Αφότου πέθανε ο Δημήτρης, συνειδητοποίησα πως θα χρειαζόμουν νομική βοήθεια για τη διαχείριση της περιουσίας μου. Αναζήτησα τον καλύτερο δικηγόρο της Νέας Υόρκης, ώστε να με βοηθήσει σε αυτή τη δύσκολη αποστολή. Ο λαμπρότερος και πιο αποτελεσματικός ήταν ο Σεθ Φρανκ. Ήταν ο άνθρωπος που στάθηκε δίπλα μου, σαν να ήταν δώρο από τον Θεό. Σήμερα είμαστε πολλά χρόνια μαζί. Είναι μια υπέροχη προσωπικότητα, με πίστη, αγάπη και τεράστια ανιδιοτέλεια. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που είναι δίπλα μου».
Η Αλίκη με τον δρα Πάνο Κανέλλη της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής (αριστερά) και με τον νυν σύντροφό της, τον δικηγόρο Σεθ Φρανκ, που έχει κάνει επίσης δωρεές στην ΑΓΣ.
Η πληγή της αχαριστίας
«Γενικώς αισθάνομαι τυχερή, γιατί είχα το προνόμιο να μπορώ να μοιράζομαι αυτά που μου δόθηκαν», συνεχίζει. «Ανεβαίνω τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή στη Θεσσαλονίκη, όπου έχω κάνει πολλές δωρεές στη μνήμη του Δημήτρη Περρωτή, όπως το Perrotis College, που βοηθά τα νέα παιδιά να έχουν μια καλή σταδιοδρομία. Έχω έγνοια για τη νέα γενιά στην Ελλάδα, αλλά και για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική μοίρα. Όχι μόνο τώρα, κατά τη διάρκεια της κρίσης, αλλά ήδη από τη δεκαετία του ’80, όταν τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να κάνω τη δωρεά για ένα καλό νοσοκομείο σε μια περιοχή σαν τη Νέα Ιωνία, που το είχε απόλυτη ανάγκη. Έφερα μηχανήματα από την Αμερική και τη Γερμανία. Θα γελάσετε, αλλά με έβαλε το ελληνικό κράτος να πληρώσω φόρους για την εισαγωγή τους. Ο Περρωτής διαμαρτυρήθηκε και εν τέλει άλλαξε ο νόμος. Ξέρετε, εμείς οι Έλληνες έχουμε φθόνο, και ακόμα και όταν αυτό δεν χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά μας, δεν ξέρουμε να πούμε “ευχαριστώ”. Όταν έγινε το νοσοκομείο και αποπερατώθηκε, δεν πήρα ποτέ ένα χαρτί, μια επιστολή με τη λέξη “ευχαριστώ” από την ελληνική πολιτεία. Στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή, αντιθέτως, υπάρχει μια άλλη προσέγγιση, υπάρχει ευγνωμοσύνη για τους δωρητές και αγάπη στο πρόσωπό τους. Δυστυχώς στην πατρίδα μας ισχύει πάντα το “ουδείς πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα”…».
Στο κατώφλι του σπιτιού με ξεπροβοδίζει η ίδια, δίνοντάς μου ένα φιλί και ευχές ζεστές και ανυπόκριτες. Να μια ωραία Ελληνίδα, σκέφτηκα πάλι. ■