Μαγιάτικη βόλτα στο κέντρο, καταλήγουμε στο Oinoscent. Την επομένη, ξανά εκεί. Καθόλου τυχαία. Αρχικά, είναι ο χώρος. Απλό, όμορφο μαγαζί, από τα πρώτα και πιο μορφωμένα wine bars του κέντρου. Προσφάτως ανανεώθηκε, πήρε τον διπλανό χώρο και έβαλε κι άλλα τραπέζια. Όμως, δεν έχασε τον χαρακτήρα του. Αντιθέτως, ανέπνευσε, έγινε πιο φιλικό. Γι’ αυτό «φταίνε» βέβαια και οι άνθρωποί του. Οι οποίοι με το ήθος και την απροσποίητη εξυπηρέτηση καλλιεργούν έναν γλυκό συγχρωτισμό.
Έπειτα, είναι τα κρασιά. Μερικοί αριθμοί: πάνω από 1.000 κωδικοί, 60% ξένα, 40% ελληνικά, στο ποτήρι σερβίρονται 50, κάθε εβδομάδα αλλάζει το 30%-40%, πώς να βαρεθείς. Μην τρομάζετε με την ποικιλία, ο Δάνης, ο Άρης και η ομάδα τους θα ακούσουν το γούστο σας, θα σας βοηθήσουν να βρείτε το ταιριαστό στην ώρα, στη διάθεση, στο φαγητό. Τις τελευταίες φορές απολαύσαμε διάφορα, μεταξύ των οποίων το sui generis Riesling του Charles Smith, το Ασύρτικο της Acroterra, το στιβαρό χιλιάνικο Syrah La Cumbre της Viña Errázuriz, το πάντα καλό Chardonnay του Γεροβασιλείου, το ολοκαίνουργιο Bodegas Krontiras Natural Malbec 2017 (τι κρασί!).
Τέλος, είναι το φαγητό. Το οποίο δεν είναι απλώς συνοδευτικό του κρασιού. Φίνα, φρέσκια η μαγειρική του σεφ Χρήστου Μπόκη, κοσμοπολίτικη, ακολουθεί τη φιλο-ασιατική μόδα, όμως με τρόπο όχι φωναχτό. Ακόμα και οι περιγραφές των φαγητών είναι μετρημένες: η σαλάτα με ντοματίνια και μοτσαρέλα δεν «κάθεται πάνω σε χώμα από χαρούπι», έχει τριμμένο χαρουποπαξίμαδο.
Έξοχη βρήκα τη σαλάτα με τα τραγανά λαχανικά με φράουλες και δροσερό ντρέσινγκ εσπεριδοειδών. Το καρπάτσιο μόσχου ωραιότατο, μου άρεσε που, ενώ έχει ιαπωνικά αρτύματα (πίκλα τζίντζερ, σάλτσα γιούζου), αλατίζεται όχι με σόγια, αλλά με ένα νόστιμο τραγανό αλάτι.
Το σεβίτσε λαβρακιού-γαρίδας επίσης καλό: στην αρχή φοβηθήκαμε ότι θα έρθει ψάρι με… φρουτοσαλάτα (έχει μάνγκο και ακτινίδιο!), όμως το γλυκόξινο «μπλέξιμο» λειτουργεί σωστά. Τα χτένια (συνοδεία πουρέ σελινόριζας) ωραία και ζουμερά, θα τα ήθελα λίγο πιο ροδισμένα. Το πιάτο που με εντυπωσίασε: καλαμάρι σοτέ, με σπανάκι σοτέ, ολίγον μπέικον ως καρύκευμα και ένα τηγανητό αυγό κρυμμένο κάτω από το σπανάκι. Ιδιαίτερη σύνθεση, νοστιμότατη, με χιούμορ στο μοντάζ. Ο μπακαλιάρος φρικασέ, ένα φίνο λεμονίζον πιάτο. Το steak sandwich με φιλετάκια μαύρου χοίρου, εύγευστο, όμως τα μπριζολάκια πρέπει να είναι πιο λεπτοκομμένα, για να τρώγονται και με το χέρι. Οι τιμές καλές: Τα πιάτα κοστίζουν κατά μέσο όρο 10-13 €.
Θα ξαναπάμε.