O Αριστοτέλης Λούμης κάθεται απέναντί μου σε μια αθηναϊκή ταράτσα με θέα την Ακρόπολη. Ο 28χρονος Ελληνοαμερικανός δεν έχει καμία διαφορά από τους Έλληνες συνομηλίκους του. Και όμως, η ζωή του μέχρι τώρα έχει υπάρξει τόσο διαφορετική. Μοιάζει με μικρή οδύσσεια, που είχε ως Ιθάκη την αυτοδημιούργητη επαγγελματική επιτυχία.
Ξεκινώντας από το μηδέν, ο Λούμης έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να αποκτήσει γνώση του επιχειρείν με τη σύγχρονη έννοια του όρου, δηλαδή με ενσωματωμένη την αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης. Αν και μεγάλωσε στο Σικάγο, θέλησε πρόσφατα να μοιραστεί τις εμπειρίες του στην Ελλάδα, ώστε να ωθήσει περισσότερους νέους να πιστέψουν στον εαυτό τους και να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ένα πεδίο που θα μπορούσε να μεταμορφώσει και τους ίδιους και τη χώρα.
«Μilao ligo ellinika», λέει, «but my tattoos are in greek». Μου δείχνει όλο καμάρι μερικά από αυτά που έχουν ελληνικές λέξεις («πάθος» είναι μία από αυτές), ακόμα και φράσεις. Συνεχίζει στα αγγλικά. «Η μητέρα μου είναι πρώτης γενιάς Αμερικανίδα με οικογένεια από την Καλαμάτα. Πριν παντρευτεί τον πατέρα μου, είχε άλλα δύο παιδιά από προηγούμενο γάμο και είχε ολοκληρώσει σπουδές ιατρικής. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στον Πειραιά και τη δεκαετία του ’70 πήγε στην Αμερική για λόγους επαγγελματικούς, μιας και είχε ήδη επιτυχημένη καριέρα στη ναυτιλία. Στον γάμο τους απέκτησαν πέντε παιδιά, όμως γρήγορα αποφάσισαν να χωρίσουν. Ο πατέρας μου επέστρεψε στην Ελλάδα και η υπόλοιπη οικογένεια, με τα επτά πλέον παιδιά, έμεινε στο Σικάγο. Η μητέρα μου δεν θέλησε να ανακτήσει την επαφή μαζί του, και έτσι μεγαλώσαμε χωρίς αυτόν».
Μεγαλώνοντας με τη μαμά
Για να αντεπεξέλθει στη δύσκολη υπόθεση της ανατροφής, η μητέρα του σε ρόλο ανθρώπου-ορχήστρα επωμίστηκε όλες τις ευθύνες και ξέχασε την ιατρική. «Είναι μια αξιοθαύμαστη γυναίκα, που θυσίασε τον εαυτό της. Θα έλεγα ότι δεν ήταν μαμά, ήταν λοχίας, με πολλούς μικρούς στρατιώτες, αλλιώς δεν θα τα βγάζαμε πέρα. Περάσαμε δύσκολα σε μια πόλη όπου έχεις να αντιμετωπίσεις το ψύχος, αλλά και την εγκληματικότητα. Όλοι μας αρχίσαμε να κάνουμε δουλειές του ποδαριού για να ενισχύσουμε το οικογενειακό εισόδημα», λέει ο Λούμης.
Ο ίδιος τι έκανε; «Έβγαζα βόλτα τα σκυλιά των συμμαθητών, έφτασα να προσέχω καμιά σαρανταριά ζώα τη βδομάδα. Τα αδέλφια μου κούρευαν το γκαζόν στους γείτονες. Τα αγόρια μεγαλώσαμε με την αίσθηση ότι είμαστε οι άνδρες της οικογένειας. Αυτό, αντί να μας μιζεριάσει, μας απελευθέρωσε και μας έκανε από νωρίς υπεύθυνους για τις πράξεις μας».
Ο Αριστοτέλης αποφάσισε να γίνει οδοντίατρος, η ζωή του όμως άλλαξε απρόσμενα. Η αδελφή του πήγε στην Ελλάδα και, χωρίς να πει τίποτa σε κανέναν, αναζήτησε τα ίχνη του πατέρα τους, τον οποίο δεν είχαν δει από τότε που έφυγε από τις ΗΠΑ.
«Ι found μπαμπά!»
«Χτύπησε το τηλέφωνο μια μέρα και άκουσα: «Ι found μπαμπά!». Υπήρχε και μεγαλύτερη έκπληξη. Ο πατέρας τούς αγόρασε εισιτήρια για να έρθουν όλα τα παιδιά στην Αθήνα να τον γνωρίσουν. «Δεν είχαμε δει ούτε φωτογραφία του. Και ξαφνικά βρεθήκαμε στο αεροδρόμιο να αγκαλιαζόμαστε και να κλαίμε. Ήταν ένα σοκ για μένα. Ήμουν 18 ετών, έμπαινα πρώτη φορά σε αεροπλάνο, έβλεπα τον ωκεανό πρώτη φορά, την Ελλάδα πρώτη φορά, τον μπαμπά μου πρώτη φορά».
Ο πατέρας του είχε συνεχίσει την ενασχόλησή του με την ακτοπλοΐα, αλλά στο μεταξύ είχε επεκταθεί και στον τομέα του φαρμάκου. «Είχε βγάλει πολλά χρήματα. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν μας είχε αναζητήσει. Δεν του άφησε κανένα περιθώριο η μητέρα μου. Καταλαβαίνω ότι είναι δύο υπέροχοι άνθρωποι, αλλά δεν ταίριαζαν. Είπα, ό,τι έγινε έγινε. Τώρα κοιτάμε το μέλλον. Ο πατέρας μου αποφάσισε να αυξήσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα, έτσι ώστε να μας εξασφαλίσει. Όλους μας. Θέλησε να μας βάλει στη ζωή και στη δουλειά του», λέει ο Αριστοτέλης Λούμης.
Η γνωριμία με τον πατέρα έκανε τον νεαρό να σκεφτεί ότι του άρεσαν οι επιχειρήσεις και όχι η οδοντιατρική. Επίσης ανακάλυψε πόσο του άρεσε η Ελλάδα: «Παθιάστηκα. Ήθελα να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα να φτιάξω ένα προϊόν του οποίου η αγορά θα μπορούσε να βοηθήσει ανθρώπους που είχαν θέματα υγείας. Το όραμά μου ήταν να δημιουργήσω ένα ζευγάρι γυαλιών που, όταν το αγόραζες, ένας φτωχός θα αποκτούσε -με τα λεφτά που έδινες- επίσης ένα ζευγάρι γυαλιά. Πούλησα ό,τι είχα και πήγα στην Κίνα, για να δω πώς μπορούσα να κατασκευάσω τα γυαλιά σε χαμηλότερη τιμή. Αυτή η προσπάθεια ναυάγησε εντελώς και έτσι πήρα ένα μάθημα για τα πρώτα βήματα και το τι πρέπει να προσέξει κανείς. Εν τω μεταξύ, ο πατέρας μου άρχισε να αντιμετωπίζει και αυτός κάποια θέματα λόγω κρίσης».
Η αποτυχία του Λούμη στην Κίνα τον έκανε να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να κάνει κάτι στην Ελλάδα. «Έχω την αμερικανική λογική. Ένας Αμερικανός, όπου και αν κοιτάξει, βλέπει επιχειρηματικές ευκαιρίες». Βρήκε δύο Έλληνες συνεταίρους και ξεκίνησαν ένα εγχείρημα στα οπτικά. Στο μεταξύ έγινε άσος στα πάντα, από το μάρκετινγκ και τα social media μέχρι και τη διανομή των προϊόντων σε Ελλάδα και Αμερική. «Δεν πέτυχε το όραμά μου να προσφέρω γυαλιά σε αυτούς που δεν έχουν, αλλά έχω την υπομονή να το προσπαθήσω ξανά όταν μπορώ».
Μια εμφάνιση στην αμερικανική τηλεόραση τον βοήθησε να τραβήξει την προσοχή του Ελληνολιβανέζου επιχειρηματία Μάρκους Λεμόνις, και έτσι ξεκίνησε μια νέα εποχή για την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Μία από τις εταιρείες που θα σπονσοράρει ο επιχειρηματίας είναι αυτή που ίδρυσε ο νεαρός, πάντα στον χώρο των οπτικών. Πολλοί προεξοφλούν ήδη την επιτυχία. Ένα happy end». Όμως, αυτό το παιδί έχει ακόμα πολλά να κάνει. ■