Οι ημέρες της μεγάλης ζέστης

Οι ημέρες της μεγάλης ζέστης

6' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Το καλοκαίρι στην Ιαπωνία είναι θερμό και υγρό», μου λέει μια Γιαπωνέζα φίλη που κάποτε προσπάθησε να μάθει ελληνικά και κάθε καλοκαίρι θυμάται αυτή τη φράση από το βιβλίο της. Καλοκαίρι στο Τόκιο σημαίνει περίοδος βροχών τον Ιούνιο μέχρι περίπου τις αρχές Ιουλίου, και αμέσως μετά έρχεται αποπνικτική ζέστη και υγρασία μέχρι τον Αύγουστο, που αρχίζουν οι τυφώνες. Την περίοδο της ζέστης, η θερμοκρασία μπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει τους 40 βαθμούς, αλλά αυτό που έζησε η χώρα το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου άγγιξε τα όρια της φυσικής καταστροφής, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της εθνικής μετεωρολογικής υπηρεσίας. Ο πρωτοφανής καύσωνας στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 65 ανθρώπους, ενώ περισσότεροι από 35.000 διακομίστηκαν στα νοσοκομεία με θερμοπληξία.

Τη Δευτέρα 23 Ιουλίου (συμπτωματικά την ημέρα της τραγικής πυρκαγιάς στο Μάτι), σημειώθηκε η υψηλότερη θερμοκρασία που έχει ποτέ καταγραφεί στην Ιαπωνία (41,1 βαθμοί Κελσίου στην πόλη Κουμαγκάγια, 60 χλμ. βόρεια του Τόκιο),  ενώ θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 40 βαθμών έζησε για πρώτη φορά και η πρωτεύουσα.

 

Οι ημέρες της μεγάλης ζέστης-1

Κοπέλες από την επαρχία Σιζουόκα περνούν τη μέρα τους στην παραλία Γιουιγκαχάμα.

 

Το σοκ της πολυκοσμίας

Το πιο ανησυχητικό ωστόσο, προειδοποιούν οι μετεωρολόγοι, είναι ότι η ζέστη δεν φαίνεται να υποχωρεί και τον Αύγουστο. Για τους κατοίκους του Τόκιο η λύση είναι μία: απόδραση σε μία από τις κοντινές παραλίες. Στα περισσότερα από δέκα χρόνια που ζω στην Ιαπωνία, έχω πάει ελάχιστες φορές στη θάλασσα για μπάνιο. Καλομαθημένη από τις ελληνικές παραλίες, οι πρώτες απόπειρες σε παραλίες κοντά στο Τόκιο αποδείχθηκαν απογοητευτικές. Την πρώτη φορά, μια παρέα Ιαπώνων με πήγαν στην παραλία της κωμόπολης Ζούσι (μία ώρα μακριά με τρένο) και έζησα μια σειρά από εμπειρίες που θυμάμαι ακόμη. Πρώτον, είχα σοκαριστεί με την πολυκοσμία. Δεύτερον, η αμμουδιά ήταν τόσο σκληρή, που την καθιστούσε ιδανική για οποιοδήποτε αυτοκίνητο και, τρίτον, η αποθαρρυντική, αδιάφανη όψη του νερού, που μάλλον δεν ήταν και τόσο καθαρό…

Αργότερα δοκίμασα με διαφορετική παρέα, σέρφερ αυτή τη φορά, να πάω σε παραλία στο Ιμπαράκι (4 ώρες από το Τόκιο με αυτοκίνητο), που βλέπει στον Ειρηνικό Ωκεανό, και παραλίγο να πνιγώ προσπαθώντας να κολυμπήσω μέσα στα κύματα. Τελικά δοκίμασα παραλίες στην χερσόνησο Ίζου, που είναι 6 ώρες με αυτοκίνητο, και τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Τουλάχιστον, οι παραλίες είχαν κανονική άμμο και η θάλασσα φαινόταν καθαρή και πιο ήρεμη. Αλλά το καλύτερο ήταν οι θερμές πηγές και το σχεδόν τροπικό πράσινο περιβάλλον σε όλη τη χερσόνησο.

Η μοιραία σύγκριση

Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι εύκολο να βρεθεί εδώ κοντά η διαύγεια νερού που υπάρχει στην Ελλάδα, γιατί η βλάστηση είναι διαφορετική και η σύνθεση του νερού το ίδιο. Πέρυσι όμως, που πήγα και πάλι να περάσω ένα τριήμερο εκεί, έτυχε ο Ειρηνικός να έχει φέρει σκουπίδια που επέπλεαν στο νερό. Οι Ιάπωνες έμπαιναν μέσα μαζί με τα παιδιά τους, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Εκτός αυτού, οι περισσότεροι στην παραλία φορούσαν μπλουζάκια και κολάν πάνω από τα μαγιό τους για να προστατευτούν από τον ήλιο, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι περίπου γυμνή, μιας και φορούσα μόνο μπικίνι. 

 

Οι ημέρες της μεγάλης ζέστης-2

 

«Καλύψτε τα τατουάζ»

Φέτος αποφάσισα να φωτογραφίσω τις πιο κοντινές παραλίες στο Τόκιο, γύρω στη μία με μιάμιση ώρα απόσταση με το τρένο, ελπίζοντας να ανακαλύψω τη δική μου απόδραση από τη ζέστη της πόλης. Οι πιο κοντινές και δημοφιλείς παραλίες είναι αυτές της επαρχίας Καναγκάγουα, νοτιοδυτικά του Τόκιο.  Ξεκίνησα πηγαίνοντας έπειτα από αρκετά χρόνια και πάλι στο Ζούσι. Στην είσοδο την παραλίας, το πρώτο που αντίκρισα ήταν μια μεγάλη πινακίδα με απαγορεύσεις. «Απαγορεύεται η δυνατή μουσική», «καλύψτε τα τατουάζ», «απαγορεύεται το αλκοόλ», «απαγορεύεται το μπάρμπεκιου», απαγορεύεται, απαγορεύεται, απαγορεύεται… Παλαιότερα, η παραλία είχε πολλή φασαρία, από τη μουσική των παραλιακών μπαρ και τα πάρτι που ξεκινούσαν κατά το απόγευμα. Τώρα ήταν γεμάτη με οικογένειες αλλά και αρκετή νεολαία, παραμένοντας πάντως σχετικά ήσυχη. Η μισή παραλία είναι μια πατημένη μαυρογκρίζα άμμος (το ηφαίστειο Φούτζι είναι κοντά και γι’ αυτόν τον λόγο οι παραλίες στην περιοχή είναι γκρίζες) και η άλλη μισή λάσπη. Η θάλασσα ρηχή και ο κόσμος έπαιζε με μπάλες και ρακέτες, όταν δεν έσκαβε λάκκους στη λάσπη ή δεν έχτιζε πύργους. Πιο πίσω, στα μπαρ, παρέες, ζευγαράκια και αρκετό φλερτ. 

Φωτοφοβία

Τουλάχιστον οι μισοί λουόμενοι φορούσαν διάφορους συνδυασμούς ρούχων και καπέλων για να προστατευτούν από τις υπεριώδεις ακτίνες, μέσα και έξω από τη θάλασσα. Οι Ιάπωνες συνήθως δεν θέλουν να μαυρίσουν από τον ήλιο, μιας και το λευκό δέρμα θεωρείται πιο όμορφο. Μόνο ορισμένοι νέοι και νέες τολμούσαν να περιφέρονται με τα μαγιό τους. Εκεί εμφανίζονταν και τα τατουάζ που κάποιοι επιδείκνυαν αγνοώντας τις απαγορεύσεις. Παρόμοια κατάσταση επικρατούσε και στην παραλία Γιουιγκαχάμα, λίγο νοτιότερα, παραλία της κωμόπολης Καμακούρα, επίσης περίπου μία ώρα διαδρομή με τρένο από το Τόκιο. Πολυκοσμία στην παραλία, μπαρ και εστιατόρια λίγο πιο προσεγμένα ίσως, αλλά και γενικά περισσότερη οργάνωση. Κάδοι ανακύκλωσης σε τακτά διαστήματα και… σημεία όπου επιτρέπεται το κάπνισμα. Δηλαδή κάτι σαν τα smoking corners που έχουν στις πόλεις. Μέσα στη θάλασσα με το αδιαφανές νερό, είτε έπαιζαν στα ρηχά είτε επέπλεαν με διαφόρων ειδών και διαστάσεων σωσίβια. Να κολυμπούν δεν είδα. «Δεν ξέρουν να κολυμπούν», μου είπε μια νεαρή Γαλλίδα που ήρθε στην Ιαπωνία να βελτιώσει τα ιαπωνικά της και εργαζόταν σε ένα από τα μπαρ εκεί. Ίσως να έχει δίκιο. Το να επιπλέουν με σωσίβια για κάθε ηλικία ή απλώς να παίζουν στα ρηχά το είδα παντού, με ελάχιστες εξαιρέσεις κολυμβητών. Στη μία άκρη της παραλίας όπου χύνεται ένα ποταμάκι, υπήρχε και μια πινακίδα που απαγόρευε το κολύμπι. 

Η αυτοκρατορική παραλία

Μια άλλη μέρα επισκέφτηκα την αυτοκρατορική παραλία, όπως την αποκαλούν, στην κωμόπολη Χαγιάμα, επίσης στην επαρχία Καναγκάγουα, περίπου 20 λεπτά με λεωφορείο από τον σταθμό Ζούσι. Το πραγματικό όνομά της είναι Ισίκι, αλλά τη λένε αυτοκρατορική, γιατί στη μία άκρη της παραλίας βρίσκεται μία από τις αυτοκρατορικές βίλες. Από τη μεριά της θάλασσας διακρίνονται μόνο ο ψηλός τοίχος της περίφραξης και τα δέντρα, αλλά κάποιες φορές εμφανίζονται μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας τις πρωινές ή τις απογευματινές ώρες να κάνουν βόλτα στην παραλία, κάτω από την επιτήρηση των ειδικών φρουρών, και συχνά να πιάνουν κουβέντα με τον κόσμο της πλαζ. Αμέσως μετά τη βίλα, αρχίζει η περιοχή των λουομένων με ήσυχα μπαράκια, ομπρέλες, ιγκλού, ξαπλώστρες και κυρίως οικογένειες. Η παραλία είναι από τις πιο καθαρές, μέσα και έξω από τη θάλασσα, και η ήρεμη ατμόσφαιρα που επικρατεί την καθιστά από τις πιο ευχάριστες. Ίσως να είναι και η παραλία που αναζητούσα. 

 

Οι ημέρες της μεγάλης ζέστης-3

Ζευγάρι Ιαπώνων περπατά από την παραλία προς τον σταθμό Καμακούρα φορώντας γιουκάτα (ανεπίσημο ελαφρύ κιμονό).

 

Μία μέρα στην τεχνητή πλαζ της πόλης

Πίσω στην πρωτεύουσα, βρήκα την ευκαιρία να επισκεφτώ και την παραλία του Τόκιο, στα τεχνητά νησιά της Οντάιμπα, που βρίσκονται στον κόλπο της πόλης. Τεχνητή και η παραλία, αλλά με εντυπωσιακή θέα στους ουρανοξύστες του Τόκιο. Εκεί ο κόσμος πηγαίνει για να χαλαρώσει στο γρασίδι ή στην αμμουδιά, να παίξει μπιτς βόλεϊ στα γήπεδα της παραλίας ή να κάνει βόλτα στα εμπορικά κέντρα με τα εστιατόρια, τα καφέ και τους κινηματογράφους. Το κολύμπι απαγορεύεται, μιας και η θάλασσα δεν είναι αρκετά καθαρή, αλλά κάποιοι, κυρίως παιδιά αλλά και ορισμένοι ενήλικες, έμπαιναν μέσα στο γκριζοκαφέ νερό να δροσιστούν. Η καλύτερη ώρα εκεί είναι το ηλιοβασίλεμα, καθώς ο ήλιος δύει από τη μεριά της πόλης, που λούζεται στα πορτοκαλοκόκκινα χρώματά του.

Όμως, την πιο κοντινή καλοκαιρινή απόδραση τη βρήκα μέσα στο Τόκιο. Λέγεται Τοσίμαεν και στην πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο πάρκο, όπου από το 1960 λειτουργεί  λούνα παρκ, ενώ αργότερα προστέθηκε μια μεγάλη εγκατάσταση με πισίνες και 31 νεροτσουλήθρες. Περιμετρικά υπάρχει πολύ πράσινο και το ίδιο το λούνα παρκ προκαλεί νοσταλγία με τις αρκετά παλιές αλλά καλοδιατηρημένες εγκαταστάσεις του. Στην περιοχή με τις πισίνες, όπου χρειάζεται εισιτήριο εισόδου κοντά στα 40 ευρώ, μπορείς να βρεις πισίνα με τεχνητά κύματα, πισίνα-ποτάμι και άλλες πισίνες για διάφορες ηλικίες. Το πάρκο είναι δημοφιλές σε οικογένειες και έφηβους στη διάρκεια της ημέρας, ενώ νεαρά ζευγαράκια το προτιμούν τις βραδινές ώρες για τη νυχτερινή πισίνα και τα πυροτεχνήματα τα Σαββατοκύριακα. Ιγκλού, ξαπλώστρες, ομπρέλες, σωσίβια δημιουργούν την αίσθηση «κανονικής» και όχι τεχνητής παραλίας, ενώ διαθέτει και το πιο καθαρό νερό που θα μπορούσα να βρω κοντά στο Τόκιο. Δεν είναι και λίγο. ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή