Τις Κυριακές λες ότι δεν σε αγαπάει κανένας. Βάζεις στο πλυντήριο ξεχασμένα ρούχα αφηρημένων εραστών, και φαντάζεσαι διαλόγους αποχαιρετισμών που ομορφαίνουν τα μάτια σου, αλλά τα στερεύουν από υπομονή. Ελπίζεις ότι όλοι επιστρέφουν σε κάποιον, αλλά σε μπερδεύει που κανένας δεν γύρισε σε σένα.
Αν δεν είσαι ούτε ο ταξιδευτής ούτε ο προορισμός του, λες, τότε κάτι πάει λάθος με τη μοίρα σου. Έχει σημασία για σένα η μοίρα, όση σημασία έχει για τα μυρμήγκια το αν η γη είναι επίπεδη.
Ξοδεύεις την αγάπη, γιατί δεν σου έμαθαν να την υπολογίζεις. Αγαπάς με όλη σου την καρδιά και αντί να σε απασχολεί η υπερβολή, αναρωτιέσαι για το περίσσευμα. Φοβάσαι ότι στον επόμενο δεν θα έχεις πια ούτε τόση αγάπη ούτε κάποιο υπόλοιπο καρδιάς για να χαρίσεις.
Καμιά φορά, μου μιλάς για τον εαυτό σου σαν να τον φαντάζεσαι. Για τις παιδικές σου γιορτές στην Κυψέλη και το κομμάτι της τούρτας που φύλαγες στη μοναχική κυρία απέναντι στον ακάλυπτο – που ντυνόταν άντρας, έλεγες τότε, και καθόταν στο μπαλκόνι. Για το ενθύμιο από τον γύψο στο χέρι σου που το είχε φιλήσει εκείνο το αγόρι, για τα τσιγάρα που εξαφάνιζες για να μειώσεις το πακέτο του μπαμπά σου, για το τραπέζι με τους φαντάρους που ανέβηκες στα επτά σου για να τους χορέψεις, για την πρώτη σου φορά που σου πήρε δέκα χρόνια για να παραδεχτείς ότι ήταν βιασμός.
Είσαι βλάκας, σου λέω για να σε πειράξω, κι εσύ με κοιτάς με συγκατάβαση για την κοινότοπη διαπίστωσή μου, και απαντάς, «Και λοιπόν;» Αναρωτιέσαι γιατί κανείς δεν αφήνει ακλείδωτη τη σύνδεσή του στο ίντερνετ, γιατί κανένας δεν χαιρετάει τον άλλο, και αναρωτιέσαι αν θα σε ερωτεύονταν περισσότερο οι άντρες, αν ήσουν αγόρι.
Μου λες ότι θέλουμε να αλλάξουμε τις επιθυμίες μας, αλλά στο τέλος είναι οι επιθυμίες που αλλάζουν εμάς. Κι ότι η αλήθεια, για τους ανθρώπους που αγαπήθηκαν, δεν βρίσκεται στα λόγια τους, αλλά σε αυτά που προσπάθησαν να αλλάξουν μέχρι να τους μεταμορφώσουν εκείνα.
Ταιριάζεις στην Εντατική, όπως οι ιμπρεσιονιστές στους ψυχρούς τοίχους. Δίνεις νόημα στα μηχανήματα, γιατί χωρίς αυτά θα σε είχαν πάρει· όχι ο θάνατος, λέω, αλλά κάποιος ανώνυμος συλλέκτης. Τόση αγάπη σού αξίζει.
Τα μηχανήματα είναι πιο ζωντανά από σένα. Μια κλαίω, και μια κουνάω με σημασία το κεφάλι μπροστά στη μισάωρη αλληγορία του επισκεπτηρίου: το μόνο που προγραμματίζεται στον κόσμο μας, είναι οι εφευρέσεις που συντηρούν τη ζωή. Ίσως αυτό είναι η μοίρα. Όχι το ότι σταμάτησες να βοηθήσεις κάποιον και σε βρήκαν μετά αιμόφυρτη, όχι αυτό.
Μοίρα είναι να σε αγαπάνε περισσότερο ακίνητη, όπως αξίζει στα εκθέματα και τα λουλούδια.
Τις Κυριακές είσαι το κορίτσι μου. Και το αγόρι μου. Και η ιδιωτική μου συλλογή: τα τουριστικά καλοκαίρια στο γαλάζιο των λιμανιών και τα άδεια καθίσματα του Ηλεκτρικού, οι προσευχές των Εντατικών και το ξεκλείδωμα της εξώπορτας στην άδεια πολυκατοικία.
Τις Κυριακές είσαι αυτό που μπορεί να συμβεί σε ανθρώπους που ξεμάκρυναν από αγαπημένα χέρια. ■
* Ο Γιάννης Σκαραγκάς είναι συγγραφέας και σεναριογράφος. Το τελευταίο του βιβλίο, «Λαχτάρα που περίσσεψε από χτες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική.