Το καλοκαίρι του 1954 ήταν μάλλον ήσυχο για την Ελλάδα· μάλλον υπερβολικά ήσυχο, αν σκεφτούμε ότι από την ανέμελη συντροφιά της φωτογραφίας μάς χωρίζουν μόλις δέκα χρόνια από την Κατοχή και πέντε από το τέλος του Εμφυλίου. Είναι η γενιά του πολέμου και παρά τις δυσκολίες της εποχής ξέρει να απολαμβάνει τα όχι αυτονόητα «δώρα» της ειρήνης.
Έτσι εξηγείται η πηγαία χαρά της ζωής που αναβλύζει από τους άγνωστους πρωταγωνιστές αυτής της θαυμάσιας λήψης του Νικόλαου Τομπάζη (1894-1986), τους οποίους ο δεινός φωτογράφος συνέλαβε στη διάρκεια ενός πολύ οργανωμένου πικνίκ (διακρίνεται το ανάλογο βαλιτσάκι) σε κάποια πευκόφυτη πλαγιά της καταπράσινης, ακόμα, Πεντέλης. Ήταν η εποχή που τα καλοκαίρια δεν έφερναν μαζί τους τον τρόμο των πυρκαγιών και τα βουνά της Αττικής προσέφεραν εξίσου ανταγωνιστικές λύσεις για δροσιά με τα ακρογιάλια της. Ο Τομπάζης υπήρξε από πολύ μικρός φυσιολάτρης. Αγαπούσε τα βουνά, γνώριζε τις περισσότερες βουνοκορφές των Ιμαλαΐων, αλλά και των ελβετικών Άλπεων, όπου περνούσε τις διακοπές του και τις οποίες συστηματικά φωτογράφισε. Η Πεντέλη που μας κληροδότησε είναι ένα γνήσιο κομμάτι ελληνικής ζωής. ■