Το σκυλί του γείτονα

2' 33" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Έχουν συμπληρωθεί οκτώ ολόκληρα χρόνια από τότε που επέστρεψα στο κλεινόν άστυ. Παιδί της πόλης, πίστεψα κι εγώ ότι τα προάστια προσφέρουν κάτι παραπάνω σε ποιότητα ζωής και έκανα το πήδημα του βατράχου. Άντεξα μία δεκαετία. Έπειτα, μάζεψα τα μπογαλάκια μου και γύρισα πίσω, εκεί όπου έμαθα να ζω, να μεγαλώνω και να αλληλεπιδρώ με τους ανθρώπους (που δεν ήταν και το φόρτε μου). 

Μένω εκεί όπου ήταν το πατρικό του πατέρα μου. Μπροστά από τις ράγες του τρένου. Του κανονικού τρένου, με τις ντιζελομηχανές που βρυχώνται και σείουν τον τόπο, στέλνοντας κύματα δονήσεων στο μπαλκόνι μου. Και μ’ αρέσει! Όπως μ’ αρέσει το σχολείο απέναντι, με τα πιτσιρίκια που τιτιβίζουν καθημερινά, στα διαλείμματα και στα μαθήματα (ο Θεός να τα κάνει – άλλη κουβέντα αυτή) γυμναστικής. Κι αυτό μ’ αρέσει! Για την ακρίβεια, ο εγκέφαλός μου έχει πλέον ενσωματώσει τόσο πολύ αυτές τις δύο κατηγορίες θορύβου, που τις ακυρώνει αυτόματα, σε σημείο να «μην ακούω» πια το τρένο ή το χαρωπό πλήθος του προαυλίου.

Ακούστε τώρα και το παράδοξο… Εγώ, ο φανατικός σκυλάς, ο άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι σκύλος, ενοχλούμαι από το γάβγισμα! Ειδικά τα βράδια, όταν οι γείτονες φέρνουν τα σκυλιά τους να παίξουν στο πάρκο, ακριβώς δίπλα από το σχολείο, στα 150 μέτρα ευθείας βολής από το υπνοδωμάτιό μου, χάνω τον ύπνο μου. Και να πεις ότι υπερβάλλουν; Μέχρι τις δέκα –άντε έντεκα– το βράδυ η φασαρία. Για τον Έλληνα αυτές οι ώρες είναι ώρες δείπνου, αν έχει επιστρέψει σπίτι του. Εγώ όμως κοιμάμαι νωρίς. Πολύ νωρίς. Και τα γαβγίσματα ο κυνόφιλος εγκέφαλός μου ακόμα δεν έχει καταφέρει να τα σβήσει από το συνειδητό του…

Τι θέλω να πω. Ότι οποιαδήποτε μορφή ενόχλησης, αν στοιχειοθετείται ως τέτοια από τους κανόνες καλής γειτονίας, τα ωράρια κοινής ησυχίας ή ακόμα και τις ιδιοτροπίες των συνενοίκων μας, είναι ενόχληση που έχουμε χρέος να καταστέλλουμε! Το σκυλί σου που γαβγίζει στο μπαλκόνι την κάθε διερχόμενη… μύγα, ακόμα και τις «κανονικές» ώρες της ημέρας, μπορεί να ενοχλεί κάποιον τριγύρω, τόσο πολύ, που να μετατρέπει την καθημερινότητά του σε κόλαση. Ή τις νύχτες του σε αγωνιώδεις προσπάθειες να κλείσει τα μάτια του, για να μην κυκλοφορεί την επόμενη μέρα σαν ζόμπι.

Και αυτή του την αγωνία οφείλεις να τη σεβαστείς. Όχι επειδή «το λέει ο νόμος», ούτε επειδή «φοβάσαι τις φόλες». Αλλά επειδή επέλεξες να ζήσεις σε μια κυψέλη ανθρώπων και ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα να ζουν αρμονικά και υποχρέωση να υποχωρούν όταν η υποχώρηση για τους ίδιους είναι ένα απλό θέμα ρύθμισης, ενώ για τον απέναντι είναι ζήτημα επιβίωσης.

Αν λοιπόν ο σκύλος σου ενοχλεί κάποιον που για σένα είναι πολύ μακριά ή πολύ δύστροπος, ή πολύ κουφός, μην κρίνεις εξ ιδίων τις αλλότριες ευαισθησίες. Μάζεψε το σκυλί σου από το μπαλκόνι και χάρισε στους γύρω το δικαίωμα της ησυχίας (στην Ελβετία θα σε είχαν μπουζουριάσει από την πρώτη στιγμή, αλλά… άλλα κράτη, άλλα ήθη). Σκέψου. Πίσω από κάθε εγκληματική συμπεριφορά απέναντι στα ζώα κρύβεται είτε ένας ενοχλημένος άνθρωπος είτε ένας σαδιστής. Απόκλεισε τουλάχιστον τον πρώτο και τα ζώα όλων μας θα σε ευγνωμονούν.  ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή