Black dogs matter

2' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν έχω και πολλά να πω για την καθιερωμένη ημέρα των ζώων – τη γιορτάσαμε και φέτος στις 4 Οκτωβρίου. Αν ήμουν αναγκασμένος να το κάνω, πέρα από τα ευχολόγια που δεν πείθουν πια ούτε οπαδό κομματικής οργάνωσης, θα έλεγα μόνο ότι όλοι οι αφορισμοί που ξεκινούν με τη φράση «ο άνθρωπος που νομίζει ότι είναι το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη…» είναι κωμικοί και άτοποι. 

Ο άνθρωπος είναι το κυρίαρχο είδος, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει και με το παραπάνω, γιατί, αν το κυρίαρχο είδος ήταν, π.χ., ο δεινόσαυρος, θα ξοδεύαμε την ενέργειά μας προσπαθώντας να γλιτώσουμε από τα δόντια του αντί να υποδυόμαστε τους μονομάχους του πληκτρολογίου. Και επειδή είμαστε οι κυρίαρχοι, υπάρχει ένας παραπάνω λόγος να φερόμαστε με σπλαχνικότητα και κατανόηση στα υπόλοιπα όντα της πλάσης· όχι ένας λιγότερος. 

Κατά τα λοιπά, «ειρήνη και αγάπη στον κόσμο» και άλλα γραφικά, έτσι, για να βγάλουμε την υποχρέωση.

Θα σας μιλήσω ωστόσο για μια άλλη επέτειο. Τη «National Black Dog Day», που προηγήθηκε τρεις μέρες και «γιορτάζεται» την 1η Οκτωβρίου. Η «εθνική μέρα μαύρου σκύλου» καθιερώθηκε σχετικά πρόσφατα, για να μας θυμίζει αυτό που ονομάζεται «το σύνδρομο του μαύρου σκύλου» και αναφέρεται στην απροθυμία των φιλόζωων να αναλάβουν την κηδεμονία αδέσποτων σκύλων (φαντάζομαι και γάτων, αλλά δεν είμαι σίγουρος) όταν αυτοί είναι μαύροι.

Εντάξει. Η ενστικτώδης ερμηνεία είναι εύκολη. Μαύρο ίσον σκοτάδι, ίσον αρχετυπικός τρόμος για το αθέατο, ίσον φυσιολογικός φόβος για τον θάνατο. Αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που δεν μπορούν να εκλογικεύσουν αυτή την παράδοξη αντίδραση και προσπερνούν τα μαύρα σκυλιά στα καταφύγια και στις αγγελίες ειλικρινά με εντυπωσιάζει.

Η αλήθεια είναι ότι τα μαύρα σκυλιά έχουν κι άλλη μια βαριά κληρονομιά. Επειδή δείχνουν εκφοβιστικά, επειδή ακριβώς «μιλάνε» στο αταβιστικό ασυνείδητό μας, τα επιλέγουν κάθε λογής παλιάνθρωποι. Για κάθε λογής βρομοδουλειές. Κι έτσι, ο υποψήφιος κηδεμόνας του αδέσποτου σκέφτεται ότι το μαύρο σκυλί που έχει μπροστά του μπορεί, στην προηγούμενη θητεία του, να ήταν ένα αγριεμένο ζωντανό που κάποιος είχε μετατρέψει σε όπλο ή σε προέκταση του ανδρισμού του. Και το αποπέμπει με συνοπτικές διαδικασίες.

Προσωπικά, λατρεύω τα μαύρα σκυλιά. Έχουν έναν συμβολισμό που δεν μπορώ να αγνοήσω. Το μαύρο είναι η παρουσία όλου του χρωματικού φάσματος στο εικαστικό σύμπαν και ταυτόχρονα η απουσία όλων των χρωμάτων στον κόσμο της φυσικής. Αυτό το δίπολο μαζί με το αρχετυπικό «memento mori» που φέρνει πάντα το μαύρο σκοτάδι στο μυαλό μας ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία μου. Γι’ αυτό, άλλωστε, όλα τα σκυλιά μου ήταν –συμπτωματικά (;) ή εκούσια–μαύρα.

Αν λοιπόν είστε στην αναζήτηση του επόμενου σκυλοσυντρόφου σας και σας προτείνουν ένα μαύρο τετράποδο, αφήστε για λίγο στην άκρη το χρώμα του. Κοιτάξτε τον χαρακτήρα και αυτό το ακαθόριστο «κάτι» που κάνει ένα σκυλί συμβατό με το επόμενο αφεντικό του. Εν ολίγοις, αφήστε τον σκύλο να επιλέξει εσάς. Είναι βέβαιο ότι θα κάνει σοφότερη επιλογή, καθότι (μεταξύ όλων των άλλων αρετών του…) και αχρωμάτωψ! ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή