Φανταστείτε ένα πλοίο πανομοιότυπο του «Τιτανικού», μια ρεπλίκα. Τα καταστρώματα ίδια, τα σαλόνια ίδια, οι καμπίνες ίδιες, το δρομολόγιο ίδιο· ακόμα και το όνομα. Θα διασχίζατε τον ωκεανό πάνω σε αυτό το καράβι; Όπως ανακοινώθηκε προ ημερών, σε τρία χρόνια, ακριβώς 110 χρόνια μετά την τραγωδία, ένα πλοίο ονόματι «Τιτανικός ΙΙ», όμοιο του παλιού ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες, θα αποπλεύσει από το Ντουμπάι με προορισμό αρχικά το Σαουθάμπτον και κατόπιν τη Νέα Υόρκη, ολοκληρώνοντας την ιστορική διαδρομή.
Το πλοίο βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της κατασκευής από την Blue Star Line, προσθέτοντας, σε σχέση με το παλιό, τα πιο σύγχρονα συστήματα ασφαλείας. Ο στόχος αυτού του εγχειρήματος είναι, μέσω του πιο εμβληματικού πλοίου της σύγχρονης ιστορίας, να ζωντανέψει η χαμένη μαγεία του υπερατλαντικού ταξιδιού, όταν αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να συνδεθεί η Ευρώπη με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο διάπλους του ωκεανού άρχισε να αφορά συστηματικά το επιβατικό κοινό από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα, και τις δεκαετίες που ακολούθησαν η βελτίωση των συνθηκών του ταξιδιού (ταχύτητα, ασφάλεια, άνεση) αποτέλεσε πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες. Ήταν μια περίοδος που στη ναυσιπλοΐα σημειώθηκαν άλματα. Μπαίνοντας στον 20ό αιώνα, τα υπερωκεάνια είχαν εξελιχθεί σε μικρές πλωτές πολιτείες και στα νερά του Ατλαντικού εμφανίστηκαν περίφημα πλοία, όπως το «Oceanic», τα «Lusitania» και «Mauretania», το «Olympic» και, φυσικά, ο «Τιτανικός».
Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο (όταν ορισμένα από αυτά τα πλοία επιτάχθηκαν, μεταλλάχθηκαν ή βυθίστηκαν) γεννήθηκε μια νέα γενιά, ακόμα πιο εξελιγμένων καραβιών (χαρακτηριστικά τα «Queen Mary» και «Queen Elizabeth»), αλλά ο πόλεμος και πάλι άλλαξε τα δεδομένα στη ρουτίνα των ταξιδιών. Σε κάθε περίπτωση, η χρυσή εποχή των υπερατλαντικών ταξιδιών θεωρείται η αμέσως επόμενη, στα χρόνια της δεκαετίας του ’50, στις νέες συνθήκες του μεταπολεμικού κόσμου. Το 1952, το ιστορικό «SS United States» διέσχισε τον ωκεανό σε 3 ημέρες και 12 ώρες.
Το ρεκόρ αυτό παραμένει μέχρι σήμερα ακατάρριπτο, ασφαλώς όχι επειδή δεν ήταν εφικτό να ξεπεραστεί, αλλά επειδή δεν ήταν αναγκαίο. Τα αεροπορικά ταξίδια άρχισαν να είναι απόλυτα προσιτά και, φυσιολογικά, αντικατέστησαν τα πλοία, με το υπερατλαντικό ταξίδι να χάνει σταδιακά την αίγλη και την αξία του και τη μία εταιρεία μετά την άλλη να αποσύρουν τα καράβια τους από το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Σήμερα έχει μείνει μόνο ένα για να συνδέει διά θαλάσσης, και χωρίς στάση, το βρετανικό λιμάνι του Σαουθάμπτον με τη Νέα Υόρκη: το «Queen Mary 2».
Ανατολή στη Νέα Υόρκη από το κατάστρωμα του «QM2», κάτι που δεν ζεις ταξιδεύοντας με αεροπλάνο.
Επτά ημέρες
Το εντυπωσιακό υπερωκεάνιο της Cunard Line, ηλικίας δεκαπέντε ετών, διασχίζει τον ωκεανό σε επτά ημέρες – θα μπορούσε να κάνει πολύ λιγότερο χρόνο (σκεφτείτε ότι επτά ημέρες μπορούσαν να κάνουν τα πλοία από το 1870), ωστόσο όποιος επιλέγει να διαπλεύσει τον Ατλαντικό σήμερα συνήθως εμπιστεύεται την καβαφική οδηγία: εύχεται να είναι μακρύς ο δρόμος και δεν θέλει να φτάσει γρήγορα στον προορισμό του, αλλά προτιμά να απολαύσει τη διαδρομή. Εν πλω αναβιώνει, τρόπον τινά, η χρυσή εποχή αυτών των ταξιδιών, με αίθουσες χορού και ζωντανή ορχήστρα, bal masqué, παραστάσεις, καζίνο, σαλόνια για απογευματινό τσάι, ηλιοθεραπεία στα καταστρώματα και βουτιές στην πισίνα – και θέα στον ωκεανό όλο το εικοσιτετράωρο. Περισσότερο από το να εκτελεί ένα δρομολόγιο, το «QM2» προσφέρει μια κρουαζιέρα χωρίς στάσεις.
Όπως γίνεται κατανοητό, το ταξίδι αφορά ανθρώπους που βρίσκουν απολαυστική αυτή την κάπως ρομαντική, ρετρό διάσταση και αγαπούν την εμπειρία της ζωής στο πλοίο. Το ταξίδι αυτό δεν αποτελεί μια εναλλακτική οδό για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να πετάξουν. Το τίμημα είναι αρκετά μεγάλο για να αντιμετωπιστεί ως μια διεκπεραιωτική διαδρομή – επτά ημέρες (και άλλες τόσες να επιστρέψεις) είναι αρκετός χρόνος, ενώ το εισιτήριο ξεκινά (ανάλογα με την εποχή και το είδος και τη θέση της καμπίνας) από λίγο πάνω από 1.000 ευρώ.
Οι άλλοι τρόποι
Το «QM2» είναι το μοναδικό πλοίο που κάνει την παραδοσιακή διαδρομή χωρίς στάσεις, ωστόσο υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να διαπλεύσει κανείς τον Ατλαντικό. Κάνοντας, για παράδειγμα, μια πιο κλασική και πολυήμερη κρουαζιέρα, συνδυάζοντας ένα πέρασμα από τη Μεσόγειο ή την Καραϊβική. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες επιλογές που ξεπερνούν (ενίοτε κατά πολύ) τις δέκα ημέρες. Και υπάρχει και κάτι ακόμα. Ίσως ακούγεται λίγο παράδοξο, όμως δεν είναι λίγα τα εμπορικά πλοία που φιλοξενούν έναν μικρό αριθμό επιβατών. Οι ανέσεις που προσφέρονται δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες ενός γιγάντιου κρουαζιερόπλοιου, ωστόσο καλύπτονται όλες οι βασικές ανάγκες και, από εμπειρίες που συλλέξαμε από το διαδίκτυο, η ατμόσφαιρα φαίνεται ότι είναι ευχάριστη και το κλίμα φιλικό, με τους ταξιδιώτες να συνυπάρχουν κυρίως με τις οικογένειες του πληρώματος. Η επιβίβαση γίνεται συνήθως σε κάποιο λιμάνι όπως το Αμβούργο, η Αμβέρσα ή το Λίβερπουλ και το εισιτήριο ξεκινά από τα 1.000 ευρώ. Δεδομένων των σχεδόν διπλάσιων διανυκτερεύσεων, η τιμή ασφαλώς δεν είναι συγκρίσιμη με την αντίστοιχη του «QM2».
Κι αν έχει πολύ κύμα; Οι εικόνες μας από τα υπερατλαντικά ταξίδια, μέσα από τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, αλλά και προφορικές αφηγήσεις, συχνότατα περιλαμβάνουν έναν αγριεμένο ωκεανό. Η αλήθεια είναι ότι στατιστικά, κάποια στιγμή μέσα σε τόσες ημέρες, θα έχει και κύμα. Ασφαλώς και όποιος θελήσει να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι δεν μπορεί να είναι πολύ ευαίσθητος στη θαλασσοταραχή, όσο κι αν τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια είναι ανθεκτικά στον κακό καιρό. Υποθέτουμε ότι στα εμπορικά πλοία η αίσθηση θα είναι κάπως πιο δυσάρεστη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα κινδυνεύσει από κάποιο παγόβουνο. Σε σχέση με το 1912, αυτό θεωρείται μάλλον απίθανο να συμβεί. ■