Τι δοκιμάσαμε στον Θαλασσινό, ψαροταβέρνα στην Καλλιθέα.
Στήρα σούπα. Κάνει ωραίο ζουμί η στήρα, με πυκνή, εύτονη νοστιμιά. O μάγειρας εδώ έκανε τα πάντα για να μην την πειράξει, παραδίδοντάς μας μια ωραία λαϊκή σούπα, με μπόλικο τρυφερό ψαχνό και λίγα κομμάτια λαχανικών στην εντέλεια… παραβρασμένων. Αυτό για μένα είναι το ιδεώδες (ή ιδεοληψία μου): ζωμός που έχει δεσμεύσει ακέραια την ψαρένια νοστιμιά, λίγα λαχανικά βρασμένα τόσο ώστε να μελώσουν και να λιώνουν στο στόμα. Το έντεχνο χάδι στο φαγητό, λίγο ξύσμα λάιμ, δίνει φρεσκάδα και δροσιά, χωρίς να αποπροσανατολίζει.
Καρπάτσιο λαβράκι. Απλό και ορεκτικό. Με φρέσκα αρωματικά, αβοκάντο της μοδός, σταγόνες λαδιού.
Ταρτάρ μαγιάτικου, με λάιμ, κόλιανδρο και αβοκάντο (και εδώ) μέσα σε βαρκούλες από τορτίγια. Διασκεδαστικό στην όψη, γευστικότατο.
Καταχαρήκαμε τα ψωμιά. Ξεχωρίζω τη φοκάτσια: με μια απαλή πούδρα αλατιού στην επιφάνεια, με πυκνές κυψέλες, θυμίζει λίγο ζυμωτό ψωμί.
Η σαλάτα με ντοματίνια, μαλακό ξινοτύρι Νάξου και χαρουποπαξιμαδάκια που έχουν πιει λάδια και ζουμιά, μια γλύκα.
Και ύστερα ήρθαν οι σαρδέλες. Τις ωραίες οσφραντικές εντυπώσεις κατά την άφιξή τους επιβεβαιώνει σύντομα ο ουρανίσκος. Φιλεταρισμένες, παντρεμένες, στο κέντρο ντομάτα κονφί με σκόρδο, ψημένες αριστοτεχνικά στην πλάκα και ακουμπισμένες σε ένα πιάτο με ολίγιστη καυτερή χαρίσα. Ένα ποίημα: τραγανή, κρακελαριστή η πετσούλα τους, ζουμερή η σάρκα, έξοχες οι πινελιές από τα κοντιμέντα. Εξαιρετικές θα ήταν και στην αυθυπαρξία τους, εξαιρετικές και με αυτό το λιτό ένδυμα.
Μακαρονάδα με κολοκύθι και τρίμμα αυγοτάραχου. Το πιάτο ατύχησε, νομίζω, στο κάπως τραχύ και πικρούτσικο κολοκύθι (κομμένο ταλιατέλες). Το αυγοτάραχο πήρε πάνω του το φαγητό. Καλοβρασμένα τα λινγκουίνι.
Τα κρασιά ωραιότατα. Πήγαμε με ασφάλεια, με μια φρέσκια, λεμονάτη Σαντορίνη του Σιγάλα.
Τα επιδόρπια, χωρίς να είναι αξιομνημόνευτα, είναι κομψά, λιτά, δόκιμα. Για μετά την ψαροφαγία. Ίσως όχι τόσο το –νόστιμο πάντως– κιουνεφέ, τον γευστικό όγκο του οποίου διασκεδάζει το συνοδευτικό παγωτό καϊμάκι.
Και λίγα λόγια για το μαγαζί: απλός χώρος, εκπέμπει κύματα γλυκιάς θαλπωρής των γιορτών, χωρίς κενοδοξίες εντυπωσιασμού. Μου θυμίζει απροσδιόριστα πορτουγέζικες ταβέρνες που τις βρέχει η ανάσα του Ατλαντικού. Και όμως, είσαι δίπλα στη Συγγρού, μια ανάσα από τον Σαρωνικό. ■