«Στον κόσμο της φιλοζωίας, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται». Το ψέλνω σε όλους, όμως σπάνια γίνομαι πιστευτός. Πριν από μερικές ημέρες έφτασε στο messenger μου ένας σύνδεσμος για το περίφημο(;) «Γατονήσι της Ιαπωνίας». Και όντως, στο λιλιπούτειο νησί Τασιροτζίμα, ο πληθυσμός των γατών υπερτερεί του ανθρώπινου, σε μια αναλογία που ξεπερνά το 5:1. Εξήντα γηραλέοι Ιάπωνες, καμιά τρακοσαριά αδέσποτες γάτες.
Στο βιντεάκι όλα μοιάζουν παραμυθένια. «Το μέρος που πρέπει να επισκεφτείτε αν αγαπάτε τις γάτες». «Ένας γατοπαράδεισος στη θάλασσα των Φιλιππινών». «Εδώ όλα είναι ένας φόρος τιμής στα αγαπημένα σας αιλουροειδή: γατοξενοδοχείο, γατοκαφέ, γατοεστιατόριο». Μέχρι που μια Αμερικανίδα ρεπόρτερ αποφάσισε να βάλει το γατονήσι κάτω από το μικροσκόπιο της σοβαρής, δημοσιογραφικής έρευνας. Και κάπου εδώ, η εικόνα του παραδείσου άρχισε να καταρρέει.
«Η αλήθεια είναι ότι στην πλειονότητά τους οι γάτες της Τασιροτζίμα δεν περνούν ζωή χαρισάμενη. Είδαμε πολλά τραυματισμένα ζώα, τα περισσότερα από καβγάδες που προκύπτουν όταν ο ζωτικός χώρος είναι περιορισμένος και το φαγητό λιγοστό. Οι ελάχιστοι κάτοικοι του νησιού ταΐζουν όσο και όπως μπορούν, αλλά, κι αν ακόμα μπορούσαν να καλύψουν όλες τις διατροφικές ανάγκες τόσων εκατοντάδων ζώων, μια γάτα δεν έχει ανάγκη μόνο από τροφή. Ανακαλύψαμε ότι πολλά ζώα είναι άρρωστα, πάσχοντας από ασθένειες που θα μπορούσαν να προληφθούν με ένα απλό πρόγραμμα εμβολιασμών. Οι περισσότερες γάτες εδώ έχουν παράσιτα. Όλα τα ζώα είναι αστείρωτα. Και αυτό σημαίνει ότι, όσο ο πληθυσμός τους θα αυξάνεται, τόσο η ευζωία τους θα τίθεται σε κίνδυνο. Η Τασιροτζίμα δεν είναι, σε καμία περίπτωση, «ο παράδεισος της γάτας». Είναι ένα ανεξέλεγκτο περιβάλλον γατοαναπαραγωγής, όπου ο κύκλος της ζωής έχει αντικατασταθεί από τον κύκλο της επιβίωσης. Κανένας φιλόζωος δεν θα το επιθυμούσε αυτό».
Οι γραφικές εικόνες του νησιού ξεθωριάζουν εύκολα για όσους το επισκέπτονται. Κάποιοι φροντίζουν να σώσουν ένα δύο αδέσποτα γατιά, παίρνοντάς τα μαζί τους, αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα. Τουλάχιστον όχι όπως θα το έλυνε μια στρατηγική στειρώσεων, θεραπειών και εμβολιασμών. Είναι απορίας άξιο πώς οι μεθοδικοί Ιάπωνες έχουν επιτρέψει να ξεφύγει τόσο επικίνδυνα η κατάσταση. «Νομίζω ότι η κεντρική διοίκηση έχει πέσει θύμα του ίδιου του τουριστικού της μύθου», σημειώνει η ρεπόρτερ.
Έχω έναν φίλο που επιμένει ότι δεν έχουμε δικαίωμα να στειρώνουμε τα αδέσποτα ζώα. Πως «η φύση βρίσκει τον δρόμο της» και η παρέμβασή μας είναι βιασμός. Αν μου περίσσευαν μερικές χιλιάδες γεν, θα του αγόραζα ένα αεροπορικό εισιτήριο για την Τασιροτζίμα. Μάλλον χωρίς επιστροφή. ■