Τέλη της δεκαετίας του ’90, ένα κορίτσι φτάνει στο ΚΤΕΛ Κηφισού από το χωριό του, τις Αρχαίες Κλεωνές Κορινθίας. Σκοπεύει να γραφτεί στη δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη. Λίγο καιρό μετά, ακούει στο ραδιόφωνο –«στο γουόκμαν που μου είχε στείλει ο νονός μου από τη Γερμανία, όταν τελείωσα το Δημοτικό»– για τα σεμινάρια ερμηνείας τραγουδιού που θα πραγματοποιήσει ο Σταμάτης Κραουνάκης και δηλώνει συμμετοχή. Ο πατέρας της, που είναι ιερέας, αντιδρά. «Ντιζέζ θα γίνεις;» της λέει. Η μητέρα της, όμως, την υποστηρίζει και οι αντιρρήσεις του τελικά κάμπτονται. Η Ηρώ Σαΐα, το κορίτσι της ιστορίας, παρακολουθεί τα σεμινάρια, γίνεται ιδρυτικό μέλος της ομάδας Σπείρα-Σπείρα και βγαίνει στη σκηνή στο πλευρό του Κραουνάκη, πρώτα στις Ροές, στην παράσταση «Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο», κι έπειτα στη Μουσική Θεατρική Σκηνή Αθηναΐς, στο «Sold Out».
Εκεί την είδα για πρώτη φορά. Θυμάμαι ένα κορίτσι-φλόγα, με πυρόξανθα μαλλιά και ιδιαίτερη φωνή. Ο Σταμάτης τη φώναζε «παπί». Γιατί άραγε; «Γιατί αυτό ήμουν», λέει γελώντας. «Ένα παιδάκι, σαν παπάκι, που ήταν στον κόσμο του. Αλλά είχα τσαγανό και μεγάλη αγάπη για τη μουσική. Δεν έχω αλλάξει, γιατί δεν θέλω να αλλάξω – μόνο τα άσχημά μου διορθώνω. Προσπαθώ να κρατώ σε εγρήγορση το κορίτσι μέσα μου. Αυτό με πηγαίνει μπροστά».
Με υποδέχεται στο σπίτι της οδού Καλλιδρομίου, όπου μένει με τον σύζυγό της Σταύρο Ξαρχάκο και τα δίδυμα παιδιά τους, τον Σταύρο Τζούνιορ και τη Μαρία-Ιζόλδη, που πριν από λίγες εβδομάδες έκλεισαν τα δύο τους χρόνια. Είχα ξαναβρεθεί εκεί, όταν ο Ξαρχάκος ήταν ακόμα εργένης, και οι αλλαγές στον χώρο είναι εμφανείς: προστατευτικά στις γωνίες των επίπλων, παιδικά παπουτσάκια πάνω στο καλοριφέρ, παιχνίδια παντού. Αλλά και η Ηρώ έχει αλλάξει – η φλόγα έχει γίνει πυρκαγιά! «Μέχρι τα 37 μου, που έγινα μητέρα, ζούσα για μένα. Τώρα έχω πια βγει από το καβούκι μου, οριστικά και αμετάκλητα. Ζω για τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Αλλά ήμουν ώριμη να κάνω αυτό το βήμα. Αν μια γυναίκα δεν είναι έτοιμη για παιδιά, δεν ολοκληρώνεται με τη μητρότητα – αυτό είναι μύθος. Ούτε τη σχέση του ζευγαριού βελτιώνει ο ερχομός τους, αν αυτή δεν στηρίζεται σε γερές βάσεις. Εμείς γίναμε γονείς συνειδητά. Και ο Σταύρος έχει γλυκάνει πολύ με τα μικρά. Τα λατρεύει…»
Το σοκ
Ο γάμος τους το 2015 συζητήθηκε πολύ. «Πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν, κουτσομπολιά και ειρωνικά σχόλια· το σοκ ήταν μεγάλο για μένα εκείνη την περίοδο. Είδα να μου επιτίθενται στα social media άνθρωποι που δεν με γνώριζαν καν, αλλά και άλλοι, που με γνώριζαν και ήξεραν ότι ανέκαθεν με το συναίσθημα πορευόμουν. Σάστισα. Στην αρχή στενοχωριόμουν, αλλά πλέον το έχω συνηθίσει. Όλο αυτό με βοήθησε να ενηλικιωθώ. Μέχρι τότε ήμουν πιο ρομαντική: θεωρούσα ότι κανέναν δεν αφορά τι κάνω στην προσωπική μου ζωή. Κι αυτό το λέει μια κόρη παπά, που μεγάλωσε σε χωριό, με το άγχος τού τι θα πει ο κόσμος, και πάλεψε πολύ να αποβάλει αυτή τη νοοτροπία…»
Τι ένιωσε να της προσάπτουν; «Ότι παντρεύτηκα τον Ξαρχάκο για να φτιάξω την καριέρα μου. Κατανοητό έως έναν βαθμό, επειδή ο Σταύρος είναι αυτός που είναι – δεν υπήρχε περίπτωση να περάσω αλώβητη από αυτό, να μου συγχωρηθεί εύκολα το ότι έγινα γυναίκα του. Αλλά εκείνος πάντα με έπαιρνε μαζί του στις δουλειές του μόνο όταν με χρειαζόταν. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Το καλοκαίρι του 2011, για παράδειγμα, που έκανε περιοδεία με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γιάννη Χαρούλη, εγώ δεν είχα ούτε μισή συναυλία. Δεν μπορούσα ούτε το ενοίκιό μου να πληρώσω, και όμως, δεν του ζήτησα τίποτα. Οπότε δεν οφείλω καμιά εξήγηση σε κανέναν. Ξέρω ποια είμαι και με ενδιαφέρει μόνο η γνώμη των ανθρώπων που αγαπώ και εκτιμώ».
Καχυποψία
Σε ό,τι αφορά την καριέρα της, η Ηρώ Σαΐα υποστηρίζει ότι ο γάμος της όχι μόνο δεν της άνοιξε πόρτες, αλλά αντίθετα έκλεισε κάμποσες. «Αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες, που δεν φαίνονται, και καχυποψία. Οι περισσότεροι επιχειρούν μέσω εμού να προσεγγίσουν τον Σταύρο. Γενικότερα, στον χώρο του τραγουδιού οι αλλαγές είναι κατακλυσμιαίες. Δεν υπάρχει πια δισκογραφία. Και για καλλιτέχνες όπως εγώ, που δεν έχουν πίσω τους έναν μηχανισμό να τους προωθήσει (μάνατζερ, παραγωγό, εταιρεία δημοσίων σχέσεων), είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Καθένας μας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί».
Η ίδια το… παλεύει στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, όπου κάθε Πέμπτη μαζί με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη, καλλιτεχνικό της έτερον ήμισυ τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζουν την παράσταση «Παραδώσου!», προοίμιο της τρίτης δισκογραφικής δουλειάς της που θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο. Στον πυρήνα της παράστασης –αλλά και του καινούργιου άλμπουμ– βρίσκονται η ελληνικότητα, η διαφορετικότητα και το στοιχείο της έκπληξης. «Ερμηνεύω τραγούδια που είναι παραδοσιακά ή που έχουν σχέση με την παράδοση ή που τα έχουμε διασκευάσει έτσι ώστε να ηχούν σαν παραδοσιακά», εξηγεί η Ηρώ. Της ζητώ ένα μικρό δείγμα. Τρέχει και φέρνει το τετράδιο στο οποίο έχει γράψει τους στίχους. Μου διαβάζει: «Κι αν είσαι όλα τα λάθη μου / σωστά θα πω πως είναι. / Κι αν είσαι ψέμα ολάκερο / κι αλήθεια εγώ δεν βρίσκω / μου φτάνει μόνο που είσαι εσύ / το παίρνω εγώ το ρίσκο».
«Ξέρεις, ποτέ οι επιλογές μου δεν έγιναν με όρους εμπορικότητας», λέει. «Δεν λέω ότι δεν θα ήθελα να τραγουδάω σε κοινό 3.000 ατόμων. Αλλά, από την άλλη, τότε δεν θα έκανα αυτά που κάνω τώρα. Ένα τέτοιο κοινό δεν θα ήταν πρόθυμο να ακούσει τραγούδια τόσο ιδιαίτερα και ψαγμένα. Και σ’ εμένα αυτά άρεσαν πάντα. Όταν έβγαιναν ακόμα δίσκοι βινυλίου, εγώ προσπερνούσα τα σουξέ και κολλούσα με το τελευταίο τραγούδι της β΄ πλευράς. Αυτό είμαι!» ■