Έλλη Λαμπέτη, μια εμβληματική μορφή της υποκριτικής τέχνης. Προικισμένη θεατρίνα και γοητευτική γυναίκα, αιθέρια και ταυτόχρονα γήινη, ενσάρκωσε την αστή Ελληνίδα με ιδιαίτερα πειστικό και έξοχα ερωτικό τρόπο.
Τη συνέκριναν με τη Σάρα Μπερνάρ και την Γκρέτα Γκάρμπο, ήταν όμως κάτι ιδιαίτερο. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος θα γράψει: «Η Λαμπέτη είναι για το θέατρο ό,τι ο Καβάφης ή ο Κάλβος ή ο Καρυωτάκης στη λογοτεχνία. Ανεπανάληπτη και μοναδική».
Με το ακαταμάχητο πάθος για την τέχνη της, το εκφραστικό πρόσωπο και το στοχαστικό βλέμμα, που την έκανε να μοιάζει πάντα κλεισμένη στον «γυάλινο κόσμο της», η «μελαγχολική κυρία του θεάτρου» -όπως την αποκαλούσαν- ήταν μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους της υποκριτικής τέχνης στη χώρα μας.
Το πάθος της ήταν το θέατρο, όπου δημιούργησε μια χρυσή αλυσίδα μεγάλων ρόλων και συγκλονιστικών ερμηνειών. Μεγάλες αγάπες της επίσης η ποίηση και η μουσική, που τής χάρισαν σοφία και καλλιέργεια.
Ο κινηματογραφικός φακός, κατά τη δεκαετία του ’50, κατέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο τη λευκή, σχεδόν διάφανη μορφή της, χαρακωμένη από δύο πελώρια θλιμμένα μάτια, και μια λεπτή αεικίνητη φιγούρα, η οποία σφράγισε ανεξίτηλα μερικούς από τους πιο σημαντικούς κινηματογραφικούς ρόλους – όπως στο Κορίτσι με τα μαύρα ή στην Κάλπικη λίρα.
Η Λαμπέτη ανέκαθεν ακροβατούσε μεταξύ ζωής και θανάτου, ήδη από πολύ μικρή ηλικία, αλλά και στη συνέχεια. Όμως, το πάθος που έκρυβε στην ψυχή της τη βοήθησε να αντιμετωπίσει με σθένος και σαρκασμό τις ατυχίες που μετέτρεψαν τη ζωή της σε αρχαία τραγωδία.
Όσο κι αν η ύπαρξή της αρκετές φορές τρεμόπαιζε σαν τη φλόγα του κεριού, εν τούτοις κατάφερνε να εκπέμπει φως με τα μεγάλα εκφραστικά της μέσα και να ακτινοβολεί επάνω στη σκηνή, μαγεύοντας το κοινό.
Αυτή την Κυριακή με την «Καθημερινή»