Οι πρώτες αναφορές ξένων περιηγητών για την ισπανική κουζίνα δεν ήταν πολύ ενθαρρυντικές. Έβρισκαν ότι της έλειπε η επιτήδευση και η φινέτσα, ότι ήταν άτεχνη, ρουστίκ και χοντροκομμένη, και ότι βασιζόταν υπερβολικά πολύ στο σκόρδο. Τους αποστόμωσε όλους ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο οποίος, μετά από ένα πέρασμα από την Ισπανία το 1846, έγραψε: ≪Όποιος τρώει άσχημα το κάνει επειδή δεν γνωρίζει να φάει≫.
Η σημερινή εντύπωση για την ισπανική κουζίνα τον δικαιώνει. Για τον επισκέπτη, τα τάπας, τα πίντσος (μεζεδάκια πάνω σε ψωμί), οι παραδοσιακές θερβεθερίες (μπιραρίες), οι αμέτρητες παέγιες, οι τσουρερίες, τα εκατοντάδες τυριά και αλλαντικά και –ο βασιλιάς όλων– το χαμόν (!) αναδεικνύουν την Ισπανία σε έναν από τους σπουδαιότερους γαστρονομικούς προορισμούς στην Ευρώπη. Κάθε περιοχή έχει τη δική της ξεχωριστή τοπική κουζίνα, βασισμένη στα ιδιαίτερα παραδοσιακά προϊόντα που παράγει, κι έτσι, όπου και να πας, μια νέα πτυχή της ισπανικής κουζίνας σού αποκαλύπτεται, έτσι ώστε στο τέλος να νιώθεις ότι δεν είναι ομοιογενής.
Μοιάζει μάλλον με ψηφιδωτό, αλλά, αν απομακρυνθείς, σχηματίζεται ολοκάθαρα ένα πρόσωπο. Τα αδρά χαρακτηριστικά του είναι το ελαιόλαδο, το σκόρδο, το κρασί, η ντομάτα, η πιπεριά, το χοιρομέρι, το ρύζι, τα λουκάνικα, οι ομελέτες, το αμύγδαλο, τα εσπεριδοειδή, τα ψάρια και τα θαλασσινά…
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στις Γλυκές Αλχημείες που κυκλοφορούν στις 11/4 με την Καθημερινή της Κυριακής και ανακαλύψτε τις τοπικές κουζίνες, τα προϊόντα και κυρίως τα γλυκά κάθε περιοχής, που όλα μαζί συμπληρώνουν το κάδρο της σπουδαίας ισπανικής γαστρονομίας.
