Την εποχή της Τουρκοκρατίας, οι τερζήδες, οι ράφτες της εποχής, ταξίδευαν μαζί με τους βοηθούς τους –τα τσιράκια– ράβοντας παραγγελίες. Συχνά, ήταν φιλοξενούμενοι στις οικίες των πελατών τους, μένοντας εκεί μέχρι την ολοκλήρωση των ρούχων. Τα κεντήματα τα οποία εκτελούσαν πάνω στα ενδύματα μαρτυρούσαν την οικονομική ευχέρεια των πελατών. Το πρώτο μοτίβο με το οποίο καταπιάστηκε με βελόνα και κλωστή ο Αριστείδης Τζονευράκης, ένα πέντε μόλις εκατοστών κέντημα, του πήρε μια ολόκληρη μέρα. Σήμερα, το σίγουρο χέρι του κατευθύνει, επιδέξια και με ακρίβεια, το ύφασμα και το νήμα στη μηχανή. Για αυτό και είναι ένας σύγχρονος τερζής.
Υποδέχτηκε το «Κ» στο εργαστήριό του στο κέντρο του Άργους, παρέα με τη σύζυγό του Κυριακούλα και την αδερφή του Αλεξάνδρα, που αποτελούν τη βασική ομάδα του «Αριστοτεχνήματος», όπως λέγεται το brand του Τζονευράκη. Ανάμεσα σε κεντητικές μηχανές, έναν αργαλειό, ατμοσίδερα, βιβλία και υφάσματα, ξεκίνησε μια κουβέντα από το παρελθόν και τα πρώτα του βήματα, πώς γοητεύτηκε από τη φιλοσοφία της παραδοσιακής φορεσιάς και πώς σταδιακά πήρε πρωτοβουλίες και το βιογραφικό του γέμισε με σημαντικές συνεργασίες και εκθέσεις.
Ο Αριστείδης Τζονευράκης θεωρεί ότι αυτή η τέχνη πρέπει να γίνει πιο εξωστρεφής, ότι «δεν είναι μόνο για τα μουσεία, αλλά και για την καθημερινότητα», ενώ μοιράζεται και τις σκέψεις του για το μέλλον: «Το όραμά μου είναι κάποια στιγμή να καταφέρω να κάνω μια σχολή όπου, κατά βάση, θα μαθαίνεις κέντημα, γιατί καμία μηχανή δεν μπορεί να το αντικαταστήσει. Θα ήθελα να βγάλω κεντηστάδες, μοδίστρες, ανθρώπους που θα μπορούν να απορροφηθούν σε μια γραμμή παραγωγής».
Διαβάστε περισσότερα στο ανανεωμένο τεύχος του περιοδικού «Κ» που κυκλοφορεί στις 9 Μαΐου μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής.