Ένας φίλος στο Facebook έγραψε λίγο πριν από το Πάσχα: «Έκανα απόψε μια βόλτα στην Αθήνα ύστερα από σχεδόν έναν χρόνο και μου φάνηκε λίγο πιο άσχημη απ’ όσο τη θυμόμουν». Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι τους μήνες του δεύτερου λοκντάουν απέφευγα να κατεβαίνω στο κέντρο. Δεν το είχα καταλάβει. Αντίθετα, δηλαδή, με την «πρώτη φορά» που δεν χόρταινα την απόκοσμη ερημιά· έμοιαζε λίγο σαν να έπαιρνες μέρος σε κάποιο παράξενο ανθρωπολογικό πείραμα που συμβαίνει μία φορά στα εκατό χρόνια και δεν θέλεις να το χάσεις.
Τώρα ήταν διαφορετικά. Αυτό το τελευταίο υβρίδιο κλεισίματος άφησε την πόλη κι εμάς λίγο μετέωρους: ούτε ακριβώς «κλειστά» και σίγουρα καθόλου «ανοικτά» με τους περισσότερους πνεύμονες μητροπολιτικής ζωής (καφέ, μπαρ, εστιατόρια, εμπόριο) είτε σε αναστολή λειτουργίας είτε σε μια άχαρη, ενδιάμεση περιοχή, ανάλογα με την επιδημιολογική φάση της χώρας. Με στεναχωρούσε αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση, αυτή η «παραλίγο» ζωή που κάνει τις πόλεις μη πόλεις. Τουλάχιστον την πρώτη φορά είχαμε την έξαψη του πρωτόγνωρου. Τώρα, η παράταση της δυστοπίας δεν άφηνε χώρο σε λυρισμούς και φαντασιοπληξίες. Είχαμε χορτάσει, δεν θέλαμε άλλο. Τώρα, και με την ευκαιρία της ανανεωμένης μορφής του περιοδικού, επιστρέφουμε στο κέντρο της πόλης με την ανυπομονησία και την περιέργεια μικρού παιδιού – και ανακαλύπτουμε τις μικρές και τις μεγάλες αλλαγές που μας περιμένουν εκεί έξω.
Και όχι μόνο αυτό: 23 δημιουργικά και ανήσυχα παιδιά της πόλης μιλούν για νέες συνήθειες, αγαπημένα στέκια και ταξίδια που έμειναν σε εκκρεμότητα. Και λίγο πριν γίνει μαμά, η αγαπημένη μας food editor Νένα Δημητρίου, μας έστειλε τις σημειώσεις της για το μεγάλο restart της εστίασης.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του ανανεωμένου περιοδικού «Κ» που κυκλοφορεί στις 9 Μαΐου μαζί με την Καθημερινή της Κυριακής.