Ο Χρήστος Λούλης αυτήν την εποχή παίζει στον Θείο Βάνια, παίζει στην τηλεόραση και κάνει πρόβες για την παράσταση Μια νύχτα στην Επίδαυρο, την καινούρια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου. Ανάμεσα σε όλα αυτά κάναμε μια κουβέντα μαζί του. Μιλήσαμε για τα τρέχοντα και τη δουλειά του, για την εμπειρία της υποκριτικής, τη φύση του θεάτρου, τον ρόλο της τέχνης, την πολιτική. «Ως χώρος έχουμε πολύ μεγάλη εξάρτηση από το κράτος, και αυτό έχει συμβάλει σε μια πελατειακή σχέση με την εκάστοτε κυβέρνηση», είπε. «Υπάρχει και αυτή η μυθολογία, ότι για να είσαι καλός καλλιτέχνης πρέπει να είσαι επαναστάτης. Αλλά επαναστάτης τύπου Θεοδωράκη ή επαναστάτης τύπου Χατζιδάκι; Θα αλλάξεις τον κόσμο ή θα αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου για να αλλάξεις την κοινωνία; Ποιον θες να έχεις απέναντί σου, τη μάζα ή τον έναν; Εγώ θέλω να έχω απέναντί μου τον έναν. Γιατί, αν απευθυνθώ στο σύνολο, νομίζω ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στο τέλος. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά νομίζω πως αυτό, μαζί με την οικονομική εξάρτηση από την κυβέρνηση, βρομίζουν τη σχέση του θεάτρου με την εξουσία. Δεν ξέρεις αν πραγματικά ο άλλος κριτικάρει επειδή θέλει ή επειδή δεν πήρε επιχορήγηση, ανάμεσα σε τόσο πολλά θέατρα που διαγωνίζονται. Μη νομίζετε ότι και εμείς είμαστε τίποτε άνθρωποι που έχουμε λύσει τα θέματά μας, είμαστε μια μικρή κοινωνία που ο ένας κοιτάζει τι κάνει ο διπλανός του».
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου με την «Καθημερινή».