Η Έλλη Τρίγγου δεν συμπαθεί τις συνεντεύξεις, την αγχώνουν πολύ. Φαίνεται από τον τρόπο που κάθεται στην καρέκλα του καφέ αυτό το ηλιόλουστο σαββατιάτικο μεσημέρι. Έχει όλη την καλή διάθεση να είναι ανοιχτή, πρόθυμη να δώσει όλες τις απαντήσεις, φαίνεται καλοδιάθετη, είναι ευγενική, αλλά τη διακατέχει μια εμφανής εσωτερική αγωνία, το σώμα της είναι σφιγμένο, τα χείλη της σκάνε σε βιαστικά χαμόγελα. Γιατί; «Αφενός δεν έχω όλες τις απαντήσεις, αφετέρου νιώθω μεγάλη ευθύνη με τον δημόσιο λόγο. Μπορεί για κάποιον κάτι να σημαίνουν αυτά που θα πεις, οπότε πρέπει να είναι κάτι που να έχει βάση, να στέκει, να είναι ολοκληρωμένο. Και επειδή υπάρχουν χιλιάδες γνώμες και απόψεις που ακούγονται, νιώθω ότι, αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να ειπωθεί, δεν χρειάζεται να παίρνω απλώς τον χώρο. Αυτό, συν η προσωπική σχέση με τον εαυτό μου, το πόσο αμφιβάλλω γι’ αυτά που γνωρίζω και είμαι ικανή να τα επικοινωνήσω». Άλλωστε, ποτέ δεν φαντάστηκε ότι το να είναι ηθοποιός θα συνεπαγόταν να δίνει συνεντεύξεις. «Κατ’ αρχάς, δεν φαντάστηκα ποτέ να είμαι ηθοποιός. Οπότε τα παρατηρώ όλα με έκπληξη και σοκ. Και τη δημιουργία και τη δημιουργικότητα, και την έκθεση και την αναγνωρισιμότητα. Τα παρατηρώ με έκπληξη και τρόμο ενίοτε».
Πριν γίνει ηθοποιός έκανε, λέει, περιπλανήσεις, ταξίδια, χόρτασε ελευθερία. Στα 22 της βρέθηκε για ένα διάστημα στη Γρανάδα της Ισπανίας, όπου γνώρισε το θέατρο δρόμου και το τσίρκο, έκανε ακροβατικά, ζογκλερικά, περφόρμανς στον δρόμο. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, εντάχθηκε σε μια θεατρική ομάδα και, έναν χρόνο αργότερα, έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτή στο Εθνικό. Ακολούθησαν ρόλοι στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στην τηλεόραση, και τη φετινή σεζόν πρωταγωνιστεί στην παράσταση Dogville, στο θέατρο Νέος Ακάδημος.
Τα βράδια βυθίζεται στη σκοτεινιά του Dogville, αλλά τη μέρα κυνηγά τη φωτεινή πλευρά της ζωής, αναζητά τα όριά της και αφουγκράζεται τη φωνή μέσα της που την παρακινεί να κάνει ό,τι λαχταρά η ψυχή της.
Διαβάστε περισσότερα στο νέο τεύχος του «Κ» που κυκλοφορεί την Κυριακή 19 Μαρτίου με την «Καθημερινή».