Θέλω κι εγώ ένα ρομπότ!

4' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Λογική σκέψη, επίλυση προβλημάτων, ανάπτυξη της φαντασίας και της εφευρετικότητας, συνεργατική μάθηση, εξοικείωση με τον προγραμματισμό, το χειρισμό ηλεκτρονικού υπολογιστή και την κατανόηση κειμένου σε άλλη γλώσσα (Aγγλικά) είναι μόνο μερικές από τις δεξιότητες που μπορείτε να αναπτύξετε παίζοντας και κατασκευάζοντας ρομπότ.

Περισσότερα από τα δύο τρίτα των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πιστεύουν ότι τα ρομπότ μάς είναι απαραίτητα. Γιατί μας απαλλάσσουν από επικίνδυνες εργασίες, μας δίνουν πρόσβαση στη γνώση συλλέγοντας πληρο-φορίες από μακρινούς πλανήτες, πραγματοποιούν με ακρίβεια λεπτές χειρουργικές επεμβάσεις, διασφαλίζουν την ασφάλεια και την επιβίωσή μας με τη συμμετοχή τους σε στρατιωτικές αποστολές ή σώζοντας εγκλωβισμένους συνανθρώπους μας.

 

Τα παραπάνω είναι μόνο ένα δείγμα από τις θαυμαστές εφαρμογές των ρομπότ, που βγήκαν επιτέλους από τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και άρχισαν να φλερτάρουν με την καθημερινότητά μας. Και αν αναρωτιόμαστε γιατί η Ρομποτική είναι τόσο πολύ στη μόδα, δεν έχουμε παρά να σκεφτούμε όλα όσα επιθυμούμε: ένα ρομπότ για να παίζουμε, ένα άλλο για να τακτοποιεί το δωμάτιό μας, κάποιο για να μας κάνει παρέα, άλλο για να μας βοηθάει στα μαθήματα. Σούπερ, θέλω κι εγώ ένα ρομπότ!

Κάπως έτσι έγινε και χτύπησε μια μέρα η «κυρία Ρομποτική» τις πόρτες των σχολείων και ρώτησε: «Μήπως είναι καιρός να αρχίσετε να με διδάσκετε κι εμένα;». Αυτό ακριβώς έκανα κι εγώ για να μάθω τι έγινε τελικά, όταν αποφάσισα να ζητήσω την άδεια να παρακολουθήσω το μάθημα Ρομποτικής για παιδιά Δημοτικού που προτείνει η ελληνογαλλική σχολή Eugene Delacroix (LFH) ως μέρος των εξωσχολικών δραστηριοτήτων της.

Έκλεισα λοιπόν ραντεβού με την κυρία Natalie Sdralis, δασκάλα Ρομποτικής στο LFH, που με μεγάλη χαρά με υποδέχτηκε σε μια τάξη αλλιώτικη από τις άλλες. Εκεί γνώρισα την Έλλη που είναι 9 και τον Νικήτα που είναι 11, αλλά και τη Νίκη με την Ελίσα, το Φίλιππο και τον Φοίβο, την Γκαμπριέλα και τον Αναστάση, την Άρη, την Άελλα και την Ανδρομέδα. Μόνο ο Νικήτας έκανε το μάθημα για δεύτερη συνεχή χρονιά, για όλους τους άλλους ήταν η πρώτη. 

Δεν ξέρω αν εσείς ξέρετε κάτι για τα ρομπότ, η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν ήξερα και πολλά. Γι’ αυτό άλλωστε και η πρώτη ερώτηση που έκανα ήταν:

Τι είναι στ’ αλήθεια ένα ρομπότ;

«Είναι μια μηχανή που συλλέγει πληρο-φορίες από το περιβάλλον της και τις χρησιμοποιεί για να φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη αποστολή».

Είναι ένα τηλεκατευθυνό μενο αυτοκινητάκι ρομπότ;

«Όχι βέβαια, γιατί δεν κινείται από μόνο του, αλλά είμαι εγώ με τον πομπό μου που ορίζω πόσο γρήγορα θα κινηθεί και προς ποια κατεύθυνση».

Πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω ένα αυτοκινητάκι ρομπότ;

«Θα πρέπει από πριν να το προγραμματίσω με τρόπο που να αντιλαμβάνεται από μόνο του πότε πηγαίνει ευθεία και πότε πρέπει να στρίψει για να μην πέσει πάνω σε τοίχο».

Οχ, Θεούλη μου, σπαζοκεφαλιά! αναφωνώ, αλλά η Έλλη δε συμφωνεί, κι ας είναι μόλις 9.

«Κι εγώ έτσι νόμιζα στην αρχή, αλλά δεν είναι δα και τόσο δύσκολο!»

Πόσο εύκολο είναι να φτιάξεις ένα ρομπότ που παίζει γκολφ;

«Αφού το κατασκευάσω, θα πρέπει να πω στον εγκέφαλό του πότε να σηκώνει το χέρι του και πότε να χτυπάει την μπάλα. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να συνδέσω τον εγκέφαλο και το χέρι με ένα καλώδιο στο σωστό σημείο, αλλιώς τίποτε απολύτως δεν πρόκειται να συμβεί».

Μα πώς λειτουργούν οι εντολές; – επέμεινα…

«Να, δες τη σελίδα με το αυτοκίνητο, για παράδειγμα. Το σχέδιο μας δείχνει τις εντολές που πρέπει να του δώσουμε για να ρολάρει χωρίς να τρώει τα μούτρα του. Η πρώτη τού λέει “πήγαινε ευθεία”, η δεύτερη και η τρίτη με το βέλος μεταφράζονται “μόλις δεις εμπόδιο, στρίψε αριστερά”, ενώ η τελευ ταία τού ζητάει να ξαναρχίσει να κάνει το ίδιο από την αρχή.

Και όλα αυτά τα κάνεις μόνη σου;

«Με τη φίλη μου την Ανδρομέδα. Δουλεύουμε σε ομάδες των δύο, μα, αν κάτι δεν πάει καλά, ζητάμε τη βοήθεια της δασκάλας και του Νικήτα που είναι παλιότερος και ξέρει να χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο.

Είναι ωραίο να ξέρεις κάτι παραπάνω, επιβεβαιώνει ο Νικήτας, αλλά είναι και μπελάς. Όλοι έρχονται συνέχεια και μου κάνουν ένα σωρό ερωτήσεις και δεν βρίσκομαι ποτέ σε ησυχία!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

«Για να φτιάξουμε ένα ρομπότ, χρειαζόμαστε: τα υλικά για να το χτίσουμε, μία μπαταρία, έναν εγκέφαλο που περιέχει τις διαθέσιμες εντολές (κάνω μπρος, πίσω, σταματώ, λέω «καλημέρα», κ.λπ.), αισθητήρες που μπορεί να είναι μάτια (κάμερες) για να παίρνουν οπτικές εντολές ή αυτιά (ηχεία) για να δέχονται ηχητικά ερεθίσματα, κινούμενα μέρη, όπως οι ρόδες, και καλώδια που να συνδέουν τους αισθητήρες και τα κινούμενα μέρη του ρομπότ με τον εγκέφαλο», εξηγεί η κυρία Sdralis και συνεχίζει.

«Στην τάξη φτιάχνουμε ρομπότ με τα τουβλάκια της εταιρείας lego, τα λεγόμενα Mindstorms lego, γιατί τα παιδιά τα αγαπάνε πολύ. Για το χτίσιμο κάθε ρομπότ υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο, γιατί, ανάλογα με την εφαρμογή, το σχήμα τους διαφέρει. Επειδή τα τουβλάκια επίτηδες μοιάζουν μεταξύ τους, τα παιδιά μπερδεύονται και η κατασκευή είναι πιο περίπλοκη από όσο φαινόταν αρχικά. Με τα πολλά, οι μαθητές συγκεντρώνονται περισσότερο, προσέχουν τη λεπτομέρεια, εξοικειώνονται με το να ακολουθούν οδηγίες και να χτίζουν κάτι δικό τους από το μηδέν, μαθαίνουν να είναι υπομονετικοί και να μην τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία.

Ευχαριστούμε τον κ. Guy Rossignol, διευθυντή του Δημοτικού της Ελληνογαλλικής Σχολής Eugene Delacroix, καθώς και την εκπαιδευτικό κ. Natalie Sdralis, για την εγκάρδια υποδοχή τους και για την ευκαιρία που μας έδωσαν να ταξιδέψουμε παρέα με τα παιδιά στον θαυμαστό κόσμο της Ρομποτικής.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή